Lara Manzanares – Land Baby

Hoe actueel wil je de muziek hebben. Lara Manzanares heeft haar culturele wortels in Mexico en de Verenigde Staten. Haar album ‘Land Baby’ is het bewijs dat deze gedeelde achtergrond een voordeel is. Een prachtig album dat een statement maakt. Het, aldus de zangeres zelf, een album over beweging. Een album waarin haar jeugd in New Mexico met de invloeden van folk en rock uit de jaren zestig, maar de verhalen en gewoonten van deze streek waarin ook de invloeden van buurman Mexico zo’n grote rol spelen alleen al in het Spanglish, de mix van Spaans en Engels waarmee ze groot werd, een rol speelt. In New Mexico is Mexico geen nare vreemdeling, maar gewoon de buurman met wie je zoveel deelt. Het is een potente mix, dat met een opname van insectengeluiden begint en vervolgens valt de percussie in en dan Manzanares met: “I’m a land baby, desert baby, cactus-eatin’ sand lady, a land baby, desert baby, cactus-eatin’ sand lady!” Een passende omschrijving van de zangeres en haar connectie met het land. Dat is een sterke opening. Ook het opvolgende ‘Census Song’ is een krachtig, maar veel meer folkachtig statement. Een oproep om de deur te openen, want de voeten doen zeer. Het is geen hogere wiskunde aan wie dit oproep is gericht. Prachtig, helemaal als een heel koor invalt. Van bluesrock via folk naar het Spaanstalige ‘Lobito’. Grenzen bestaan niet, alleen buren als je op een grens woont. Lara Manzanares heeft voor dit album onder meer de hulp ingeroepen van Jono Manson die zelf onlangs ook een prachtig album heeft doen verschijnen. Hij speelt op elk nummer mee, even als Mark Clark op percussie en bassist Justin Bransford en daarnaast tal van gastmuzikanten, zoals een heerlijke viool van Jordan Wax op ‘Writing Letters’ of van Char Rotschild trompet op ‘El Poeta’. Het maakt dat het een erg sterk en mooi afwisselend album is geworden met Engels en Spaanse liedjes. Lara Manzanares bewijst zich als een sterke zangeres met mooie lichtvoetigheid en melancholie in haar stem en liedjesschrijfster die mooi aanhaakt op de folk en op de Mexicaanse rancheras en corridos. Prachtig is het melancholische ‘Loss’ en het rockende sixtiesachtige ‘Love in the City’. Hoogtepunt is ‘Borderlands’, wat een gevoelig nummer is, met prachtig trompet en accordeon werk van Rotschild. De afsluiting komt met het folky ‘TheWire’ en swingende Spaanstalige ‘Manolo’. Een album als pleidooi voor een brug en tegen een muur.