SCHIPBORG – Als de poorten van Festival der Aa in Schipborg op de laatste zondagmiddag open gaan klinkt in de verte de klanken al van Lame Sonore. Tegen de tijd dat de afstand tussen entree en podium is afgelegd loopt het eerste nummer tegen het einde en voor de mensen die eerst nog even de horeca willen bezoeken om van Annette Scholten en Nanke Flach te genieten onder het genot van een versnapering op de dat moment al warme dag zijn we al twee of zelfs drie nummers verder. Het moet ook een raar begin zijn geweest, zo zonder publiek. Een aandachtspunt voor de organisatie. Hindernis twee is, wat is het nu eigenlijk. De Lame Sonore is niet alleen de naam van het duo, maar ook een instrument. De zingende zaag, zoals vooral bekend uit country, heeft een upgrade gehad. Bespeelster Annette Scholten, Nanke Flach zorgt uitermate vaardig voor begeleiding op piano, legt uit dat dit een uniek instrument is. De zingende zaag is ontdaan van tanden en op het ‘zaag/klankblad’ van haar instrument, dat uit het naoorlogse Frankrijk stamt, is een veel groter bereik mogelijk tot zelfs 4 octaven. Zelf heeft ze met een houtbewerker er nog een klankkast bij in ontwikkeling van wat nog een “work in progress” is. Derde hindernis is, is dit nu klassiek of pop om het zwart wit te stellen. Beide muzikanten wisselen ook tussen beide genres. Flach schitterde een avond eerder nog met popzangeres Do op het podium en Sebastiaan Wiering, van onder andere het folkduo Galjaard & Wiering en Groninger rockband Swinder, staat al trappelend voor het podium om Scholten mee te slepen naar een volgend optreden, maar het duo stond ook al in de klassieke tempel Carnegie Hall in New York.. Dat is dus misschien wel de vraag die het moeilijkste te beantwoorden is. Voor het eerste nummer kan eigenlijk nog slechts geapplaudisseerd worden, maar het rustige ‘Contabilé’ geeft een eerste antwoord. Het is muziek met vooral een enorme filmische kwaliteit. Een lang shot in elke film krijgt onmiddellijk meer waarde met de klanken van dit instrument. Dit blijkt ook uit ‘Oblivion’ waar je op de lange uitgerekte en golvende klanken de wereld kan zien vergaan. Dit filmische is het duo zelf ook niet ontgaan, want met thema van de muziek van de film ‘The Godfather’ wordt het concert voortgezet. In de presentatie is het wat formeel en klassiek. Juist op een festival had dit wat losser gemogen, hoewel de uitleg over dit instrument meer dan welkom is. Ook is de keuze in de gespeelde stukken wat eenzijdig. Het zijn rustige stukken waarin de lange tonen van de Lame Sonore goed tot hun recht komen, maar wat het wel wat vlak maakt en weinig onderscheidend. Onduidelijk blijft of dit een beperking is van dit instrument of dat in de keuze van de setlist wat snellere en heftige muziek is overgeslagen. Een laatste punt is dat de klank van deze zingende zaag variatie prachtig is en zich leent voor zowel pop en klassiek, maar dat het geluid van de strijkstok op het klankblad hard en afleidend is. Een prachtige ‘Avé Maria’ volgt en ook in de rest van het concert worden de vele mogelijkheden van dit heerlijke instrument en de zeer vakbekwame bespeelster en haar begeleidster duidelijk en tegelijk ook onderbelicht. Welke rock artiest of band gaat eens met dit duo om tafel om te kijken wat de Lame Sonore op de volgende plaat aan hun sound kan toevoegen?
Lame Sonore is vooral filmisch
