Al weer lang geleden bracht de Amerikaanse singer-songwriter Lael Neale haar debuut album ‘ I’ll be your man’, gerangschikt onder folk en indie-pop, uit. Een tweede album zag nooit het levenslicht. Pogingen daartoe verdwenen ook weer in de kast en ondertussen verdiepte de zangeres, oorspronkelijk afkomstig van het platteland van Virginia, maar al een decennium residerend in Los Angeles, zich in poëzie en maakte zich de omnichord meester. Geen alledaags instrument dit elektronische muziekinstrument, maar nu haar tweede album op het punt van verschijnen staat wordt de ogelachtige sound in hoge mate gevormd door de omnichord. Lael Neale is iemand die naast haar muzikale werk zich ook bezig houdt met vormgeving en kunst. Via haar website zijn er onder andere ook op deze manier werken van haar verkrijgbaar, maar ook diverse album hoezen, waaronder haar eigen, zijn op deze manier verfraaid. Het is één van manieren waarop in ‘Acquainted with Night’ verschillende aspecten samen komen, haar liefde voor literatuur, haar muzikale interesse, haar belangstelling voor de omnichord en haar beeldende vaardigheden. Voldoende aspecten voor een intrigerende plaat. Dat komt er ook vaak, maar niet altijd, uit. De teksten zijn gedichten en waar die het tempo dicteren, wordt de zang soms iets monotoon. Wanneer de zangeres Lael Neale de boventoon blijft voeren, dan komt een nummer veel beter tot zijn recht. Dat is het geval in ‘Blue Vein’ het openingsnummer, dat met minimale begeleiding van gitaarspel met een robuuste aanslag erg mooi wordt, helemaal als er ook orgelachtige klanken klinken en deze song ook een mooie ontwikkeling heeft, waarbij het nummer steeds extatischer wordt. ‘Every Star Shivers in the Dark’is een prachtige titel en ook nu zijn het de orgelachtige omnichord klanken die het nummer cachet geven. Dit is één van de songs waarbij Lael Neale versterking heeft ingeroepen in de persoon van pianist en gitarist Guy Blakeslee, zoals later op het album ook de fluit klinkt van Joce Soubiran. Dit is een degelijk nummer, dat mooi is, maar net iets te monotoon. Hoewel de klaterende klanken als outro zeer aansprekend zijn. Een paradox voor Lael Neale is dat juist het simpele het moeilijkste is om te doen. In ‘Acquainted with Night’ houdt ze het simpel, maar maakt er iets mooi van. Dit rustige nummer gaat erover hoe ze als ochtendmens, dit album juist schreef in de latere uurtjes en zo kennismaakte met de nacht. Het zijn fraaie teksten, die het beluisteren waard zijn die Neale hier ten berde geeft. ‘White Wings’ is een nummer dat iets minder kan bekoren in zijn zware klanken en nadrukkelijke zang. Iets wat ook te horen is in het verwante ‘How Far Is It To The Grave’. ‘For No One For No’ heeft dan meer ontwikkeling en is erg fijn, met een flinke beat. Het moment om te shinen voor Joce Soubiran is ‘Sliding Doors & Warm Summer Roses’ en dat liedje krijgt net iets extra hierdoor, waardoor deze trage song en prachtige schurende laag krijgt. Het is een album met veel hoogtepunten, maar ook zaken die wat aanpassing behoeven. Absoluut krijgt Lael Neale het voordeel van de twijfel voor haar dappere keuzen en haar sterke teksten en bij tijden prachtige zang. Luister maar eens naar het fantastisch mooie ‘Let Me Live by the side of the road’ bijvoorbeeld.
Lael Neale – Acquainted with Night
