AMEN – Ondanks dat ze één van de allergrootste namen in de Amerikaanse folk is en al decennia op het podium staat, ondanks dat de jetlag haar nog parten speelt, heeft Eliza Gilkyson het enorm naar haar zin op het podium van De Amer in Amen. Dat is zichtbaar, dat is voelbaar en je zou willen dat veel (jonge) Nederlandse artiesten in de zaal zaten voor een Masterclass concerteren. Ontspannen en relaxed is Gilkyson constant in de weer met het publiek, haar liedjes en gitarist Jim Henry. Je merkt aan alles dat hier een schat aan ervaring wordt gecombineerd met een graagte om het podium op te komen en de liedjes te delen met iedereen die ze maar wil horen. De eerste set bestaat vooral uit werk van haar nieuwe album ‘The Noctural Diaries’ gecombineerd met ‘Death in Arkansas’ geschreven door haar broer, het schitterende ‘Where no Monuments stands’ een gedicht wat door John Gorka op muziek is gezet en uiteraard een lied van haar vader Terry Gilkyson ‘Fast Freight’ dat onder andere ook door Tim Hardin is opgenomen. In de eerste pauze ging Gilkyson rond met pen en papier en noteerde de verzoeknummers van het publiek om deze in de tweede en derde set te spelen. Uit die verzoek nummers kwamen nummers als ‘Paradise Hotel’, ‘Heart of a Man’, het in een fluitduel met het publiek uitmondende ‘Emerald Street’ en vooral veel prachtige ballads te voorschijn. Wat opviel was dat ondanks de onvoorspelbaarheid van deze aanpak, Gilkyson ook voor set twee en drie een volstrekt logische setlist had.
Muzikaal was het even elkaar aanvoelen in het begin tussen Jim Henry op electrische gitaar en mandoline en Gilkyson met haar akoestische gitaar. De kunde en podium ervaring en de wetenschap dat foutjes nou eenmaal gemaakt worden en juist bijdragen aan het succes van een avond zorgde er voor dat al snel de zaakjes ook hier voor de wind liepen. Een compliment voor Henry die geconfronteerd werd met liedjes die hij nog nooit gespeeld had, even over zijn brilletje gluurde naar de gitaar van Gilkyson, zijn oren spitste en niet alleen meespeelde, maar ook zijn steentje bijdroeg aan de liedjes. Gilkyson was uitmuntend bij stem en heeft in haar stem veel karakter. Wat haar bijzonder sterke punt is zijn de verhalen waarmee ze haar liedjes introduceert. Van elk liedje krijg je een stukje inhoud en historie mee en dat geeft zoveel verdieping en helemaal als je dat op de volstrekt ontspannen wijze kan doen als Gilkyson die zich zelf af en toe met een ‘Shut up and sing’ de mond snoerde. Met haar Requim, een lied oorspronkelijk voor de slachtoffers van de Tsunami, maar inmiddels een klassieker voor alle slachtoffers van natuurgeweld, kwam een einde aan een avond waarin letterlijk de tranen vloeiden en de lach door de zaal ging. Met als toegift ‘Touchstone’ liet het publiek en Gilkyson elkaar node gaan.
Lach en een traan bij magistrale Eliza Gilkyson
