GRONINGEN – Een prestigieus evenement als Rhythm & Blues Night in Spot / De Oosterpoort in Groningen vraagt om een grootse opening. In dit geval zelfs een koninklijke opening, want “The Brit King of Jump blues” Chris Corcoran liet de eerste klanken schallen door De Oosterpoort. In zijn hofhouding nog meer kwaliteit want als zijn eerste kamerheer fungeerde Walter ‘The Dutch Ace of the Swing Bass’ Wilhelm. Corcoran is iemand die je niets hoeft te leren over het spelen van blues, swing en jump. Niet alleen kan hij je zijn diverse awards laten zien voor zijn blues gitaar werk, maar hij schreef letterlijk het boek erover. Prominent voor op het podium stond ‘Chromatic Blues Guitar Soloing’, de ultieme bijbel voor de blues gitaar speler om de beginselen onder de knie te krijgen.
Dergelijke accolades verdien je niet zomaar. Chris Corcoran wordt al vele jaren gezien als één van de beste bluesgitaristen bij onze Britse overburen. Zijn specialiteit ligt bij de retro swing- en jump blues en opvallend is dat zijn nummers volledig instrumentaal zijn, hoewel een enkele keer zijn blazerssectie zich ook vooroverboog om een menselijke stem aan een nummer bij te dragen. Zijn laatste drie albums, ‘Blues Guitar Grooves’ dat verscheen in 2017, ‘Coolerator’ uit 2020 en ‘Inferno’ dat op de markt kwam in 2021, zijn alle drie met gejuich ontvangen. Een grote naam dus die het festival in Groningen had gestrikt voor het eerste dansje.
Chris Corcoran was niet alleen gekomen, Naast Wilhelm, had hij Peter ten Wolde op drums, Simon da Silva op trompet, Mike Austin op tenor sax en Lee Meldau op de baritone sax meegenomen naar Groningen. Het eerste optreden, helemaal als je op het podium in de entreehal staat, is niet altijd een voordeel. Bezoekers komen nog binnen, moeten nog even in de stemming komen. “Een welkome adempauze tussen de wat meer stevigere gitaarbeulen op de R&B Night dus”, schreef de organisatie in het voorstelrondje van de artiesten. Een juiste conclusie, maar één van die gitaarbeulen was wellicht geschikter geweest om het festival op gang te helpen. Corcoran bleek een fameus muzikant, maar slaagde er niet geheel in de leegte voor het podium naar zijn afwachtende publiek geheel te overbruggen. Het had al geholpen als hij direct aan het begin had gevraagd of de mensen een paar stappen dichter naar het podium zouden kunnen komen. In zijn praatjes bleef hij nogal algemeen en dat was niet zijn sterkste punt. Zijn spel was dat wel. Vanaf de opening met ‘Chitlins’ was het aansprekende kwaliteit met een prachtige wisselwerking tussen dat geweldige gitaarspel, waarna de blazers het weer overnamen en zo voort. Dat kwam vooral tot uiting die wisselwerking in ‘Bass Groove’, met ook een hoofdrol voor de geconcentreerde Walther Wilhem, die bewees zich tussen de Britten moeiteloos staande te houden. ‘Down to Earth’ was één van de liedjes die iets van een introductie kregen die afweek als was het maar om te vertellen dat dit een song was geschreven door Bill Jennings. Er viel veel te genieten. Een prachtig en meer robuust ‘Sit Thight’ was de eerste van een reeks prachtige nummers. ‘Wade in the Water’ was prachtig en riep herinneringen aan Emerson Lake and Palmer op, waarna ‘Watermelon Men’ zeer aanstekelijk was en ‘Baby Pleas’ weer wat rustiger maar bijzonder fraai. Inmiddels waren er toch een aantal mensen in het publiek aan het swingen geslagen. Het was ook lekkere muziek, met die mooie retro sound, maar toch ook gewoon actueel. Wilhelm en Peter ten Wolde verzorgden mooie rugdekking in ‘The Beat Goes On’. Fraai bleef die opbouw met dat mooie gitaarspel en de blazerssectie. Nu en dan stapte één van hen naar voren voor een solo, waarbij met name Da Silva indruk maakte op zijn trompet. Via het fraaie ‘Tenor Madness’ bleef de band met lol en energie het publiek trakteren op fraaie bleus en swing om eigenlijk gewoon weer te eindigen in de aardappelpuree in ‘Potato Mash’. Een prachtige act is Chris Corcoran, die wellicht nog meer tot zijn recht was gekomen op een andere plek en tijd in het programma.