GRONINGEN – Het was het jaar 2019. In de foyer van De Oosterpoort in Groningen speelde tijdens Rockit de jonge Londense jazzformatie Kokoroko, onder leiding van Sheila Maurice-Grey. Eén van de absolute hoogtepunten van die editie, die in Groningen mede onder de aandacht kwam na een succesvol optreden tijdens Eurosonic / Noorderslag in de stad. Niet alleen in Groningen, want hun nummer ‘Abusey Junction’ was in dat jaar een enorme hit in de wereld. Alle reden dus om Kokoroko nogmaals te inviteren voor dit festival voor grensverleggende jazz en mengvormen. De band was inmiddels te groot voor de foyer en dus stonden Maurice-Grey en haar muzikale kompanen op het hoofdpodium, waar zich ruim van te voren al een flink publiek verzamelde.
In de bruisende jazzscene van Londen, regelmatige toeleveranciers van fijne acts voor Rockit, ontmoetten op trombone Anoushka Nanguy, Tobi Adenaike op gitaar, op keyboard Yohan Kebede, bassist Mutale Chashi, gedreven percussie van Onome Edgeworth en drummer Ayo Salawu en met als bandleidster Sheila Maurice-Grey. De band debuteerde met de EP ‘Kokoroko’ in 2019, bracht een jaar later nog een EP uit in in 2024 verscheen de EP ‘Get The Message’. Tussen deze EP’s door verscheen dan het album ‘Could We Be More’ in 2022, een album dat uitstekend werd ontvangen en de naam definitief van Kokoroko vestigde.
Op het podium brengt Kokoroko een gedreven en prachtige mengeling van Afrobeat, Highlife en Jazz, maar zoals je van een multiculturele stad als Londen mag verwachten kruipen er nog tal van andere invloeden in de sound van de band die de show inzette met het rustige en spacy ‘Higher’ en dat na een welkom van Maurice-Grey vervolgde met het meer uptempo ‘Baba Ayoola’ Een lekker nummer met fijn gitaarspel van Tobi Adenaike en drummer Ayo Salawu die met drijvend drumwerk dit nummer veel vaart meegaf. Het was al mooi heel snel in het optreden, maar het kon nog mooier met het deels driestemmig gezongen ‘Dide Oh’, waarbij de stem van Adenaike zich voegde bij die van Sheila Maurice-Grey en Anoushka Nanguy. Vooral het goede advies in het Sweat and Innocent nummer ‘Express Your Love’ was prachtig. Rustig opgebouwd en de zang van Anoushka Nanguy kwam in dit nummer optimaal tot zijn recht, met mooie gevoelige accenten in dit rustige nummer. Met Sheila Maurice-Grey en Anoushka Nanguy heeft de band twee uitstekende vocalisten, naast prima blazers. Een indruk die vijf jaar geleden al werd gevestigd en nu dik onderstreept. Na een cover schitterde Kokoroko weer volop in ‘My Prayer’. Een song met een fraaie ontwikkeling waar onder leiding van het trombone spel van Nanguy het tempo werd opgevoerd en ook het nummer langzaam robuuster werd en Maurice-Grey, die mede schittert op het nieuwe album van Nala Sinephro, met haar bugel fijne accenten zette. Beide blazers spelen in de sound van Kokoroko een hoofdrol met hun nu en dan stevig binnenkomende spel. Nu en dan waren er aankondigingen of eigenlijk meer mededelingen. Zo kondigde Yohan Kebede aan dat de band aan een nieuw album werkt, waar onder andere ‘We Are’ op zal verschijnen, een lekker nummer, mooi wijds en met de hoofdrol de trombone van Nanguy. Erg mooi was ook het driestemmig gezongen ‘Never Lost’ met muzikale hoofdrollen voor de trompet en de keys van Kebede en de stevig swingende meezinger ‘Doo Doo Dah’. Het einde van de set kwam in zicht waarbij vooral ‘Carry Me Home’ stevig en magnifiek was voor met ‘We Give Thanks’ een mooi slot aan het optreden kwam. Er was ruimte voor een toegift en kwam met ‘Sweeter Than’. Na vijf jaar wachten stelde Kokoroko niet teleur op Rockit. Een heerlijk show met sterke muzikanten die je rustig bezweerden en langzaam, ongehaast, meenamen in hun fascinerende wereld. Knap in elkaar gestoken composities die met passie en kunde werden gebracht, met als kers op de taart twee uitstekende zangers en blazers voorop.