AMEN – Er was een enorm verschil tussen de eerste en derde set van Karsu in De Amer in Amen. De band rondom zangeres Karsu Dönmez wist zich van een matig begin op te werken naar grote hoogten. Een prestatie op zich. Dat Karsu heel wat in haar mars zien liet ze aanvankelijk vooral zien in de nummers die ze staande zong. Aanvankelijk kon Karsu niet overtuigen in ‘All for Me’. Het was zoeken naar haar plek achter de piano, waar ze met de rug naar haar band zat en een rare draai moest maken richting het publiek. Met ‘Monday’ stond ze op en was er een andere Karsu. Ineens was ze relaxt en adrem. Ze was spontaan en zong veel overtuigender. Dat verdween spontaan weer bij ‘Coffee Around Nine’ toen ze weer achter de piano kroop. Zittend zingen achter een piano en toch contact met publiek en band willen houden vraagt veel en dit was geen ideale opstelling. Helemaal omdat drummer Benjamin Rheinländer helemaal aan de andere kant wel zat te swingen achter zijn drumstel, maar bassist Daniël Eskens en gitarist Ulrich de Jesus ook nog even moeten loskomen en nu wel in het volle aanzicht van het publiek terecht kwamen. Gelukkig werd de stijgende lijn voorgezet en leek Karsu steeds behendiger te worden om vaak over haar schouder te kijken en toch te spelen en te zingen. ‘I’m In Love’ en ‘What Would You’ waren dan ook mooie sterke afsluiters van deel één. Deze stijgende lijn zette zich voort in set twee. Karsu kwam beter en beter bij stem, raakte steeds meer in contact met het publiek en nam de rest van haar band mee. ‘Birak Beni Boyle’ was prachtig. Een heel gevoelig lied net als ‘Lily’. Karsu zingt afwisselend in het Turks en het Engels. Ze heeft een heel plooibare stem, waarbij je de ene keer dicht tegen een Turks volksliedje aan zit en de volgende keer echte jazz of pop hoort. Wat minder uit de verf kwam het kleurenthema dat Karsu na aanleiding van haar album ‘Colors’ aan de middag had opgehangen. Door het voorlezen van wat bijvoorbeeld met de kleuren rood of blauw en bruin geassocieerd kon worden verloor ze spontaniteit en kwam dat onderdeel toch minder over. In de derde set overtrof Karsu zichzelf. De band stond inmiddels flink mee te swingen. Karsu had het draaien en zingen op haar pianokruk onder de knie en toonde zich een rood/roze nachtegaal. Het begon nog rustig met ‘Turn it Around’, maar in het stampende bleusnummer ‘Back in Town’ was ze optimaal in vorm en dat werd probleemloos doorgetrokken in het popnummer ‘Like A Fool’ en ‘Yeah’ en had de zangeres het publiek op de banken. Karsu is een prachtige zangeres en een gevarieerd artieste, maar ze moet wel in de gaten houden dat ze haar sterke punten benadrukt. Haar zang, haar spontaniteit en haar podiumpersoonlijkheid zijn sterke wapens om het publiek mee te krijgen, maar die moeten niet verstopt worden op een krukje aan de zijkant en voorlezen van papier. Karsu beheerst veel genres optimaal. Dat liet ze zien in De Amer.
Karsu werkt zich op naar grote hoogten
