GRONINGEN – De openingsact tijdens het Bommen Berend Festival in het Forum in Groningen onder pandemische omstandigheden was Jonathan Rhodes met zijn band. Althans hij had gitarist Daniel Tanate en Anne De Vries op bas meegenomen, maar zijn drummer een vrij avond gegeven. Aanvankelijk was het ook niet Rhodes die de show stal, maar zijn pas geboren baby die alle harten in het publiek deed smelten en even later muisstil naar papa zat te luisteren. Jonathan Rhodes is het alter ego van Jürgen Visser. Een reiziger in zijn liedjes die aanvankelijk erg veel succes leek te gaan hebben na het winnen van de Friesland Pop Songwriter Contest en de publieksprijs bij de Grote Prijs van Nederland. Dit succes liet hij volgen met een eerste EP ‘Towards the Sun’ en een reeks voorprogramma plekken bij grote internationale en Nederlandse artiesten. Daarna werd het wat stiller rondom Jonathan Rhodes, maar die stil is inmiddels vakkundig gevuld met nieuwe muziek, waarbij zijn songwriter vaardigheden nog steeds scherp zijn. Bij Bommen Berend deed de formatie dat als eerste, de ruimte vullen met muziek, met de gloednieuwe single ‘Time & Money’. Een lekkere vlotte folkrock song, waarin vooral ook de zang van Jonathan Rhodes zich kon laten onderscheiden. Dat is namelijk een lekkere stem, met her en der een donker randje en zonder al te veel poespas, weet hij uitstekend zijn nummers te brengen. Zo’n zangstem die prettig in het gehoor ligt, maar toch genoeg diepgang en scherpte heeft om niet te vlak te worden. Na dit prima begin werd het nog mooier in ‘Hey Sister’, dat wat rustiger was. Zijn liedjes hebben een Americana aanpak met vooral het gitaarwerk van Daniel Tanane dat lekker, soms haast rockend, binnen kwam en een mooi tegenwicht bood aan de stem van Rhodes die juist meer haast Iers klinkt en je meer zou zoeken bij een folkband. De combinatie werkt echter prima want in het gevoelige en ingetogen ‘Monica’ werd het bijzonder mooi. Dat overtrof hij nog in ‘Enter the King’ wat een fantastisch geschreven song is, waarbij Rhodes solo begint, voor eerste Tanane subtiel en delicaat bijvalt en dan de zijn bas als drum gebruikende Anne de Vries het trio weer compleet maakt en het lied de ingetogenheid afschud om rauwer, urgenter en nog urgenter te worden. Die rauwheid kwam ook terug in het mooie ‘Seven in The Ground’ dat lekker uptempo was. Jonathan Rhodes is gewoon een lekker ongecompliceerde band die toch intrigerende liedjes maakt. Nu en en dan mag het nog net iets uitbundiger als podiumpersoonlijkheid, meer zeer adequaat werden de liedjes aan één gesproken en daarbij het publiek betrokken. In zijn aankondigingen mag het nog wat inhoudelijker over de liedjes, hoewel zijn anekdotes ook prima werkten. De setlist was heel fijn opgebouwd, want de gevoelige momenten waarin de groep je echt weet te raken werden afgewisseld met lekkere folkrock en zo kreeg ieder nummer de kans zijn identiteit te behouden. ‘Blind’ was het liedje waarin de stem van Jonathan Rhodes in al zijn facetten het best tot zijn recht kwam, waarna rustig, maar met mooie tempowisselingen werd afscheid genomen met ‘Where Are You’. Jonathan Rhodes is vast en zeker nu een blijvertje. Een lekker optreden van deze club in het Forum.
Jonathan Rhodes weet te raken
