LEEUWARDEN – Hoewel geen fan van meestal onzinnige vergelijkingen is de naam die zich opdringt bij het optreden van John Elliott in het Tromp Theater in Leeuwarden die van Paul Simon. Niet de ‘Bridge over Troubled Water’ Paul Simon, maar meer de ‘You Can Call Me Al’ Paul Simon. In zijn stem en toonzetting heeft Elliott wel overeenkomsten en ook in de vrije aanpak met een basis van folk en een mix met andere muziekvormen. John Elliott sluit in Leeuwarden zijn Europese tour af ter promotie van zijn nieuwste album ‘North Star’. Een nieuwe loot aan de uitdijende collectie van de man uit San Francisco. Al zo’n vijftien jaar reist hij de Verenigde Staten en de rest van de wereld af met zijn muziek, maar zelfs op het einde van toch een vermoeiende reis was hij in Leeuwarden fris en attent. Met belangstelling bekeek en beluisterde hij de optredens van Sarah Sötemann en Zippora Tieman die grotendeels in het Nederlands zongen en ging tijdens zijn eigen optreden in op wat beide dames brachten en trok parallellen met zijn eigen werk. Elliott begon lekker vlot met ‘Time Got Away’ en na het rustige en gevoelige ‘Back When I Was’ schitterde hij in het rockende ‘Feet to The Fire’ en het maatschappijkritische ‘The Score’. Wie twijfelde was op dat moment wel om, want hier stond een bijzonder onderhoudende singersongwriter met interesse voor zijn publiek. Op een fijne en relaxte manier weet hij nummer voor nummer interesse voor zijn liedjes te krijgen met een vaak korte en soms wat langer verhaal. Een prima zangstem, vol met soul, maar ook met het spreekwoordelijke rauwe randje en een mooie variatie in zijn liedjes. Hij geeft zijn stroom van bewustzijn songs vol met indrukken de kans om onverwachte wendingen te nemen en onbetreden paden af te gaan. Dat voegt hij bij uitstekend, soms erg robuust, gitaarspel. Hij blijkt in nummers als het nieuwe ‘At The End Of The Year’ of het erg mooie ‘All My Friends are in the Valley’ een zeer gevarieerde songwriter. Eén van de liedjes die wat uitgebreider wordt geïntroduceerd is ‘Level Land’, een liedje van James McMurtry, de zoon van de gevierde auteur Larry McMurtry, die beide een beeld gaven van het Midden van de Verenigde Staten. Een gebied waarin weliswaar Amerikanen wonen, die ook nog eens de drijvende kracht zijn achter het Presidentschap van Donald Trump, maar waarvan Amerikanen aan de Oost en West kust zich afvragen, wat drijft deze mensen. Elliott constateerde terecht dat tussen Amerikaan en Amerikaan een wereld van verschil kan schuilgaan. Deze prima cover was één van de liedjes die even de deksel oplicht naar een welhaast andere wereld. Zelf doet Elliott dat ook. Na het wonderschone en gevoelige ‘End of Summer Cigarettes’ dook hij met ‘Grandpa’ en ‘Walter Green’ in de gewelddadige Amerikaanse kant en rekende en passant af met de Greatest Generation, waartoe zijn grootvader behoorde en waarmee de mannen worden bedoeld die in de Tweede Wereldoorlog vochten. Daarna bouwde hij een prettig eind aan zijn optreden via ‘Cassius Clay’ en het mooie ‘Yesterday Some Roses’ en het even mooie ‘Good Goodbye’s’, een Crowded House cover kwam dan weer echt minder tot zijn recht, maar hij eindige prachtig met ‘Concerning the Lincoln and Douglas Debate’. Een songwriter en artiest die je graag vaker op bezoek hebt.
John Elliott laat zijn stroom van bewustzijn de vrije loop
