Joana Serrat, wordt al jaren door een groot aantal mensen in de muziek industrie flink in de gaten gehouden. De Catalaanse, Barcelona is de plek die ze thuis noemt, is de Catalaanse en zelfs Iberische scene ontstegen. In Nederland kwam ze op het netvlies door haar optreden bij Eurosonic in Groningen, maar ook door haar, consequent zeer lovend bejubbelde albums.. Een bescheiden dame die fantastische rootsliedjes speelde. Niet iemand die het grote publiek onmiddellijk inpakte, maar juist voor de fijnproevers blijk gaf dat ze muziek maakt die beklijft. Al die jaren was dat eigenlijk in het genre rootsmuziek. Ze bleef niet alleen in Nederland niet onopgemerkt. Haar platen verschijnen bij Loose, een uitstekende Britse platenmaatschappij en dan doe je het echt niet gek. Het zijn met werken als ‘Dripping Springs’ en ‘Cross the Verge’ uitstekende albums, waarbij de luisteraar die haar niet kent onmiddellijk zal aannemen dat ze uit Nashville of Austin in de Verenigde Staten zal komen. Is Americana in Barcelona een wat vreemde eend in de bijt, dream pop is dat zeker niet. Bij een nieuwe platenmaatschappij, Great Canyon uit de Catalaanse hoofdstad in samenwerking met Loose, heeft Serrat een fantastisch dromerig album gemaakt, met overigens een Amerikaanse band met Joey McClellan op gitaar, Jesse Chandler speelt orgel, moog en glockenspiel, Aaron McClellan bas en McKenzie Smith doet de drums en Eric Swanson op pedal steel guitar en Toni Serrat op percussie leveren een bijdrage aan enkele nummers. Veel van haar begeleiders zijn terug te vinden in de band Midlake en haar begeleiders leveren prima werk. Dit nieuwe album is wederom uitstekend. Heerlijke dromerige lome pop liedjes, met zeker nog de verwijzing naar haar roots voorkeuren, maar het laat ook een heel andere kant van Serrat zien. Het begint prachtig en ongehaast met ‘Easy’. Haar stem heeft, meer dan in haar voorgaande albums, toch dat Iberische in haar zang. Een fijne melancholie klinkt in haast elk nummer door en wat opvalt is een wat voller geluid. Prachtige is ‘Pictures’, waarin dat onder andere naar voren komt. Dat komt door de combinatie van de electronica die een fors grotere plek inneemt in het geheel en de gitaren en andere snaar instrumenten. ‘Pictures’ is iets meer uptempo, maar gehaast wordt het nooit. Op veel albums is een prangende aanpak een voordeel en geeft het urgentie. Serrat vermijdt dit noodzakelijke soms, het is iets wat ze niet altijd nodig heeft, maar in ‘Pictures’ doemt het toch even op, maar ‘These Roads’ zijn qua tempo weer rustige wegen, waar het langzaam loom, soms zelfs wat zwoel voorbij glijdt. Iets steviger zet ‘You’re With Me’ aan, voor in de begeleiding, voor die prachtige gevoelige zang invalt. Deze tegenstelling gebruikt ze vaker, hoewel zeker in verhouding. Fantastisch mooi is het erg delicate ‘Summer Never Ends’. Een verstilt nummer, waarin de gitaar de hoofdrol heeft naast haar stem, maar de klanken, haast op de achtergrond, het nummer net zo mooi helpen vormen. Mooie sferische soundscapes en die de gitaar en stem in zich opnemen, de hoofdrol gunnen, maar op de achtergrond toch de regie houden. De productie van Ted Young, die werkte met Kurt Vile, Sonic Youth en anderen, speelt dan ook mede een vooraanstaande rol op deze plaat. Zo blijft het een prachtig album, ook in nummers als het rustig aanzwellende ‘How To Make You Love Me’ of met een intrigerende opbouw ‘You’re With Me Everywhere I Go’, maar niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel is het bijzonder poëtisch wat Serrat te bieden heeft, zoals in ‘Demons’. Het album eindigt prachtig met ‘Hotel Room 609’ wat mooi aanzwelt en vol emotie is gestopt en het veel kleiner gehouden, meer akoestische ‘Wild Beast’. We wisten het al, maar Joana Serrat is een heerlijke en verrassende singer songwriter die blijft verrassen met prachtige albums.
Joana Serrat – Hardcore from the Heart
