GRONINGEN – In mei toert Jo Quail door haar thuisland. De in Londen woonachtige celliste doet dan heel Groot-Brittannië aan en op haar speellijst staan louter mooie zalen en festivals. Een gelukje dat we haar van te voren nog in Nederland konden aanschouwen bij aanvang van een rondreis door Europa om her en der op te treden. Jo Quail is druk zeg maar en dat is geen wonder, want haar muziek is prachtig. Na afloop van haar optreden in de Nieuwe Kerk in Groningen liep ook menigeen met het album ‘Exsolve, dat prominent op de merchtafel lag, onder de arm. Dit album uit 2018 is overigens niet haar laatste project. Vorig jaar ging in Nederland ‘The Cartographer’ in première. Een album dat ze schreef op uitnodiging van het Roadburn Festival in tilburg. Quail is echter al veel langer actief. Ze speelde onder meer in het gezelschap The Pilbara. Vanaf 2011 brengt ze onder eigen naam haar werk uit. Bewerkingen van klassieke stukken waarin ze in de arrangementen haar eigen invloeden van post rock integreert tot fijne contemporaine klassieke stukken op het snijvlak van beide werelden of eigen intrigerende composities die voor een klassiek publiek geschikt zijn, maar ook op een rock festival zullen boeien. Sinds ze onder eigen vlag vaart is Quail actief in allerhande samenwerkingen, zo werkte ze bijvoorbeeld met Emma Ruth Rundle samen voor een nummer op diens laatste album, en blijft met regelmaat ook werk uitbrengen. Op de bühne in de Nieuwe Kerk bracht ze naast haar cello, ook een arsenaal aan knopjes mee. Met loops en elektronica wordt ieder stuk opgebouwd tot complexe prachtige werken. Het is voor een artiest niet altijd eenvoudig om in te schatten in welke omgeving ze terecht komt, helemaal als het een concert op locatie is. In de Nieuwe Kerk had ze haar setlist dan ook maar verscheurt om uit haar repertoire composities te spelen die meer bij de omgeving passen. Met wat tapjes op haar cello kondigde ‘Vigil’ zich aan. Aanvankelijk met trage strijkbewegingen liet Quail rustig het publiek wennen, terwijl ze ondertussen prachtig met haar loop de constructie van het nummer verzorgde met een fundament. ‘Vigil’ was dan ook een compositie welke steeds meer aanzwelt en steeds voller werd in de sound, maar het ging ook in het tempo omhoog en ontwikkelde zich tot een fraai werk. Hoe belangrijk de loop in haar werk is werd duidelijk in ‘Reya Pavan’. In het nummer, zo gaf ze vooraf mee, gaat het om een processie van vier koninginnen. Goed te beluisteren in het stuk door elke koningin apart in te vullen, maar de compositie werd prachtig bijeen gehouden door een stuwende constante van de loop die het werk dynamiek gaf en heel duidelijk de voortgang van de processie belichaamde. Een heerlijk werk waarin het spel van Quail schitterde. ‘Between 2 Waves’, was ook een stuk waarin ontwikkeling zat. Dit was erg intens en net wat donkerder en voelde erg zwaar aan in het gehoor. De stukken werden steeds rustig en soms inhoudelijk geïntroduceerd. Het maakte de binding met de artieste en het begrip van de stukken eenvoudiger, maar op een manier dat iedereen zich dit instrumentale werk ook eigen kon maken en een eigen invulling kon geven. Quail liet haar cello voor haar spreken en eindigde fantastisch met ‘Rex’. ‘Rex’ is één van haar oudste stukken en begint erg gevoelig en kwetsbaar voor het ook nu aanzwelt en veel meer ook laat zien hoe de rock invloeden worden gebruikt. Het is dan wel al ouder, maar, volgens de Britse celliste, had ze pas nu echt door waar het stuk over ging, was haar perceptie van ‘Rex’ in de loop van de jaren veranderd. Een hele mooie kennismaking met Jo Quail die misschien ook nog eens kan terug komen met haar nieuwste werk.
Jo Quail laat haar cello spreken in de Nieuwe Kerk
