AMEN – Op het podium alleen een microfoon. Van de zijkant bemoedigende blikken van Carl Hudson die zich achter de piano van podium De Amer in Amen had genesteld. Eigenlijk waren de lange haren van Jo Harman de enige plek waar ze zich nog even kon verschuilen voor het publiek. De Britse kon tijdens dit optreden tijdens de ‘Back to the Bone’ tour alleen rekenen op haar stembanden en podiumpersoonlijkheid. Een zeer moedige keuze van Harman die meer dan geweldig uitpakte. Helemaal omdat ze bleek over een aantal zeer sterke eigen liedjes en een goede, hoewel niet perfecte, neus voor andermanswerk te beschikken. Om met dat laatste te beginnen. ‘Forever Young’ een nummer van Bob Dylan en bekend van Joan Baez kent sterkere uitvoeringen, hoewel het ook door Harman op een zeer overtuigende wijze werd gebracht. ‘I Can’t Stand The Rain’ bekender in uitvoering van Tina Turner was het nummer dat deze middag het minst uit de verf kwam. Dat was ook eigenlijk het enige wat minder vleiend kan worden opgemerkt over dit optreden Harman wist regelmatig mensen tot tranen te roeren. Al in het openingsnummer ‘I Shall not be Moved’ slaagde Harman er in direct zich diep in de emoties van de toehoorder vast te zetten. ‘Summer Breeze’ van de Isley Brothers kreeg een zeer indrukwekkende uitvoering die in de eerste set zelfs nog werd overtroffen door ‘Cloudy’ een nummer geschreven door Hamish Stuart. Na de eerste pauze was het vooral ‘Found a Place’ dat overtuigde, maar ook dit nummer werd nog weer overtroffen door een magistrale uitvoering van ‘Sweet Man Moses’ Een lied dat Harman zeer na aan het hart ligt en dat was elk moment te merken. Het is een brief van haar aan haar broer over hun overleden vader. Een lied met zoveel gevoel en emotie gezongen dat het bijna niet te evenaren viel en toch lukte dat Harman in ‘Fragile’. Jo Harman beschikt over een stem en een techniek om genadeloos bij de luisteraar binnen te dringen en te dwingen tot luisteren en vooral voelen. Ze kon daarbij rekenen op het virtuoze spel van Carl Hudson die met de oude piano en het bijbehorende karakter van het instrument raad wist. Op het podium een gedreven vrouw. Kwetsbaar en naakt, maar wat een persoonlijkheid. Mooie verhalen, bijvoorbeeld over haar vader of Joan Baez en de civil rights movement. Met ‘Oh Freedom’ een oude negrospiritual ook gezongen door Baez zorgde Harman wederom voor kippenvel. Een geweldig optreden van de Britse die in januari haar nieuwe album gaat opnemen en daar al een tipje van de sluier over oplichtte. In De Amer was Harman in ieder geval magistraal. Met ‘Cold Heart’ als toegift werden haar stembanden nog éénmaal in al hun pracht en glorie aan het werk gezet in een nummer dat rustig begon, maar swingend eindigde. Je hebt maar weinig nodig om veel indruk te maken.
Jo Harman stelt zich kwetsbaar op
