GRONINGEN – Na het optreden van Mary Gauthier en Jaimee Harris tijdens Take Root in Groningen bestormden de festivalbezoekers de merch stand. Harris liet als warme broodjes de albums over de tafel gaan, terwijl Gauthier met iedereen een praatje maakte en her en der een krabbel zette, let wel niet ongelimiteerd per keer. Hoe dat ene liedje ook al weer heet, vroeg een enthousiasteling aan de singer songwriter die op kenmerkende stijl moest bekennen dat ze eigenlijk niet meer wist wat ze net gezongen had. Wat ze gedurende het concert absoluut niet vergeten was zijn haar muzikale vrienden en onvergetelijke songwriters Jimmy LaFave en John Prine. LaFave die de Americana gemeenschap enkele jaren al weer ontviel werd even weer in herinnering gebracht tijdens een inleiding, maar gezien het ovationele applaus dat hem postuum ten deel viel is hij zeker niet vergeten. Even later mocht John Prine zijn oren spitsen inde songwriters heaven, want bij het spelen van een nummer dat aan hem was opgedragen viel ook deze liedjesschrijver die recent het slachtoffer werd van de covid pandemie, een respectvol applaus ten deel. Gauthier weet haar kameraden te eren en neemt ze mee het podium op, net zoals ze dat doet met de fantastische Jaimee Harris, die haar begeleiding vormt, maar bijna een net zo centrale rol heeft als Gauthier zelf. Het duo legde aanvankelijk de nadruk bij het laatste album van Gauthier ‘Dark Enough to See the Stars’ dat in 2022 verscheen met rustige edoch krachtig gebrachte ‘Thank God For You’ en de mooie ode aan onze hoofdstad ‘Amsterdam’, die beide op dat album staan. Van heel recent schakelde Gauthier moeiteloos naar langgeleden als was het maar om te tonen dat haar songwriting niets aan kwaliteit heeft ingeboet met ‘Drag Queens In Limousines’ dat nog verscheen voor deze eeuw zijn aanvang nam en we zelfs nog deze plaat met een geeltje in de hand afrekenden. Het gezegde is dat om mooi te kunnen schrijven, de schrijver eerst de nodige ellende mee moet maken. Als dat het criterium is, dan staat Gauthier een nobel prijs te wachten. Voor haar twaalfde had ze meer meegemaakt dan menig mensen nog niet met vier keer reïncarneren zullen voelen. Voor haar 18de was ze verslaaft aan alles wat voorhanden was en haar verjaardag vierde ze in de bak. Opgroeien als verstoten en daarna geadopteerde lesbische vrouw bleek een weg vol hindernissen die Gauthier niet altijd kon ontwijken of misschien ook wel niet altijd wilde ontwijken. Het komt terug in het fantastisch gevoelige ‘I Drink’, met ook een scheutje humor, maar daarna liet ze ook blijken hoe ze zich hieruit had kunnen ontworstelen door een stuk voor te lezen uit haar boek ‘Saved by a Song’. Songwriting bleek inderdaad voor Gauthier, maar ook voor Harris, een kantelpunt in het leven. Het fantastische ‘Mercy Now’ volgde, waarbij al in het intro de spanning werd opgebouwd en in dit rustige, zeer gevoelige, lied het duo volkomen open, oprecht en geloofwaardig was. Je voelt in elke vezel van je lichaam dat dit nummers zijn die heel erg dicht bij Gauthier staan, zonder poespas, maar gewoon zoals het is zonder opsmuk. Het volgende album dat aan bod kwam was ‘Rifles and Rosary Beads’. Geschreven met veteranen en hun familieleden om trauma’s te verwerken is dit met ‘Mercy Now’ wellicht haar beste album. In ‘The War after The War’ vertelt ze het verhaal van het stille lijden van familie als veteranen beschadigd uit een oorlog thuis komen en niets meer is, zoals het was, geschreven met een vrouw van een soldaat. Het vlotte ‘Soldiering On’ komt ook van dit album. Prachtig was haar eerbetoon aan John Prine ‘Dark Enough to See The Stars’, waarna Jaimee Harris, vanavond een sterke begeleider met haar erg mooie zang en prima gitaar spel, maar op eigen benen één van de aanstormende Americana sterren die eigenlijk ook gewoon op eigen titel op Take Root hoort, een nummer bracht. De zang is bij Gauthier doorleeft en met de nadruk op emotie, bij Harris lichter en helderder vulden elkaar prima aan. Gauthier, en nu en dan Harris, vertelde honderduit over haar liedjes en leven. De stormloop op de merchtafel na dit prachtige optreden kon beginnen na de laatste tonen van ‘Till I See You Again’. Ingetogen levenskracht gebundeld in een paar liedjes.
Jimmy LaFave en John Prine vergezellen Mary Gauthier en Jaimee Harris
