AMEN – Overal in Nederland is het 27 april Koningsdag, maar in Amen is het dan ook Jerry Leger dag. Dan heb je het uiteraard ook over een songwriter van koninklijke allure en een artiest die in Nederland een grote schare volgers heeft en wie weet stuurt De Amer ook nog wel een felicitatie briefje richting Paleis Huis ten Bosch en schenkt Willem-Alexander twee kaartjes en wat muntjes voor een gehaktbal om na een drukke dag even te kunnen relaxen met goede muziek en fijn gezelschap. Op de dag dat er van alles te doen is in Nederland zijn er overtuigende argumenten om het feest af te sluiten bij Jerry Leger. De singer-songwriter uit Toronto wordt immers in eigen land beschouwt als: “one of Canada’s best” door Exclaim, een “gifted storyteller” stelt The Toronto Star en “One of the best Canadian songwriters” aldus Rolling Stone. Dit internet magazine kopte over zijn optreden vorig jaar in Groningen: “Jerry Leger & The Situation zijn onontkoombaar aanstekelijk.” Amen is door hem uitverkoren als startpunt van zijn Europese toer, indachtig dat vanuit het kleine Drentse plaatsje al meer artiesten een Europese reputatie hebben opgebouwd. In voorbereiding op zijn reis schuiven we bij de man met de kenmerkende snor aan in Toronto.
Het gesprek begint bij een andere koning. Hank Williams had een onmetelijk grote invloed op de country en Americana muziek en ook Jerry Leger is enorm door de man beïnvloed. “Muziek was mijn eerste obsessie”, knikt hij weemoedig als we terug kijken naar zijn jeugd. “Zolang ik me kan herinneren ben ik dol op de muziek van The Beatles en in het bijzonder van John Lennon. Ik zou die documentaire ‘Imagine’ uit de late jaren 80 keer op keer bekijken. Mijn muzieksmaak werd gevormd door de muziek waar mijn ouders, broers en grootouders naar luisterden, evenals oude radiostations die muziek uit de jaren 50 en 60 speelden.” Speciaal zijn opa was hierbij van groot belang. Hij had een voorliefde voor Hank Williams en draaide dat onvermoeibaar voor zijn kleinzoon. “Ik hoorde Hank de hele tijd omdat we veel tijd met mijn grootouders doorbrachten. Toen ik een kind was, dacht ik dat het gewoon leuke muziek was, maar het begon dieper door te dringen toen ik een tiener was en ik maakte er op een andere manier weer verbinding mee. Het was cool, omdat mijn grootvader en ik uiteindelijk veel over Hank Williams en andere countryartiesten zouden praten. Daar kregen we een nieuwe band over en Hank werd naast Bob Dylan mijn favoriete singer-songwriter.”
Een warm muzikaal bad. In zijn jonge jaren groeide Gerald Micheal Leger, maar we noemen hem Jerry, op in Upper Beaches. Een wijk in Toronto niet ver van de oever van Lake Ontario. Voorheen was het een dorpje met de naam Norway, vernoemd naar de plaatselijke Norwegian Pine bomen en niet naar het land. Het was een woon en werk gebied met veel industrie langs de spoorlijn toen het in werd gelijfd door het groeiende Toronto. “Het was er vrij rustig, alsof je in een kleine stad woont, maar dan in een grote stad”, vertelt Leger over die tijd. “Er was geen muziekscene die ik kende. De eerste keer dat ik voor mensen speelde, was op een open podium in een café verderop in de straat. Twee oudere jongens presenteerden het en speelden klassieke rockcovers, maar het was niet serieus. Ik was wel heel serieus toen ze me toestonden op te staan en wat liedjes te spelen. Ik was pas 14 en stond te popelen om voor mensen te spelen die niet mijn familie waren. Daarna gaf het café me woensdagavonden om unplugged te spelen. Het was geweldig en heeft me veel ervaring opgeleverd.” Jerry Leger prakkiseert dan even over de vraag hoe hij van woensdagavonden in het café in de straat tot artiest met tal van albums en wereldwijde optredens is uit gegroeid. Hij tuurt even uit het raam naar een bewolkt Toronto dat net een de vrieskou van de vorige nacht van zich af werpt en ook vooruit kijkt naar het voorjaar. “Nou,” aarzelt hij even, “ik begon er serieuzer over na te denken tijdens de laatste paar jaar van de middelbare school. Ik had veel vertrouwen in mezelf en het was het enige wat ik wilde doen. Ik had het geluk ouders te hebben die gewoon wilden dat ik gelukkig was, zolang ik mezelf maar kon onderhouden. Bijna twintig jaar later doe ik het nog steeds, op de een of andere manier!”
“Ik denk dat mijn muziek heel natuurlijk is geëvolueerd”, brengt hij de vaart in het gesprek. “Ik ga met mijn gevoel en heb dat zo gedaan sinds het begin. Ik blijf onbevreesd en maak gewoon de muziek die ik wil maken. Ik denk dat daardoor elke plaat van elkaar verschilt. Mijn favoriete nummers zijn de liefdesverdrietnummers, Hank Williams was daar de meester van, en er zijn zoveel geweldige Everly Brothers-nummers hierover. Ik denk dat dat nog steeds een goed onderwerp is, het is de menselijke natuur. Daar kunnen we ons allemaal mee identificeren, maar het kan heel poëtisch zijn, het is perfect in een creatieve setting. Ik bedoel, ik heb echter allerlei soorten liedjes geschreven, ik denk dat elk onderwerp goed is als de woorden creatief, goed geschreven, ritmisch of op een mooie manier vloeien. Ik denk dat sommige van mijn favoriete liedjes waarschijnlijk over het meest saaie onderwerp zijn geschreven!” Hij geeft dan even een bijsluiter om zijn muziek nog dieper te doorgronden. “Ik ben een muzieknerd, daarom wilde ik zo graag zingen en liedjes schrijven. Het begon als een obsessie en werd mijn leven. Ik heb een grote platencollectie die begon toen ik klein was. Meestal rock-‘n-roll-, folk-, country-, soul- en blues platen uit de jaren 1950-1970, maar veel van decennia ervoor en erna en verschillende genres.”
Van andermans platen en zijn platencollectie is het bruggetje naar de albums die hij zelf uitbrengt snel geslagen. De laatste is deze week verschenen. De EP ‘Latent Uncovers’ bevat niet eigen werk, maar een aantal covers van onder andere Velvet Underground, Mavis Staples, David Bowie en Leonard Cohen. “Het label waar ik hier in Canada op zit heet Latent Recordings. Het is een klein label gerund en geëxploiteerd door Cowboy Junkies. De afgelopen jaren hebben ze een serie gemaakt met de naam ‘Latent Uncovers’. Deze nummers zijn daadwerkelijk opgenomen in 2016 of 2017, maar alleen gebruikt als promotievideo’s, ze hebben nooit een officiële release gehad. Het label dacht gewoon dat het leuk zou zijn om uit te brengen, omdat ze zo goed uitkwamen. Het is één van de drie EP’s die gepland stonden voor dit jaar. De vorige kwam in januari uit en heette ‘Live In Paradise’. Ik koos gewoon nummers waar ik van hou en sommige werden uiteindelijk meer albumtracks of verborgen juweeltjes, zoals ik ze graag noem. We hebben zoveel covers opgenomen, dus dit zou wel eens Vol 1 kunnen worden. Als ik een nummer cover, moet ik het gevoel hebben dat ik het me eigen kan maken of dat het comfortabel voelt om het te zingen/spelen. Er zijn zoveel nummers waar ik van hou, maar als ik ze probeer te coveren, voelt het niet goed. Ik weet gewoon wanneer ik het recht kan doen.”
Zijn laatste studioalbum ‘Nothing Pressing’, wat hem indertijd ook naar Groningen bracht, kwam vorig jaar uit. In behoorlijk tempo verschijnen albums. In totaal zijn dat alweer een stuk of dertien. Deels onder eigen naam, deels als Jerry Leger & The Situation of als The Del Fi’s en The Bop Fi’s. Hij lacht als we hem vragen hoe hij toch steeds met zo’n productie elk album weer een eigen karakter weet mee te geven. “Ik denk er gewoon niet over na, of overdenk het niet. Tot nu toe heb ik niet bewust moeite hoeven doen om iets anders te laten klinken dan wat ik eerder heb gedaan.”
De beschikbare tijd raakt op. De zon dringt door de wolken in Toronto en Leger moet nog veel doen voor hij in Amen zijn opwachting maakt en daarna half Europa zal aandoen met als aanbeveling dat hij in De Amer stond. De laatste vraag is dan ook wat we kunnen verwachten van Jerry Leger tijdens die show en tijdens de toer. Hij grijnst nogmaals gul. “Liedjes die op eigen benen staan”, is het even korte als doeltreffende antwoord. Na Amen zal hij in Nederland ook nog optreden in Amsterdam, Nijmegen en Edam, maar de eerste gelegenheid is op 27 april in De Amer.