GRONINGEN – Als één van de weinige niet Eurosonic bands staat het Belgische Portland toch op de boot bij Jan Douwe Kroeske voor een 2 Meter Sessie. De band was in Groningen voor het alternatieve Altersonic in de Drie Gezusters als onderdeel van de Euregional Showcase op 19 januari, waar het samen met Linde het Belgische aandeel voor zijn rekening neemt naast twee Limburgse en twee Duitse bands. Portland is één van de Belgische bands die deze dagen zo weet te overtuigen. Verrassend kan het niet meer worden genoemd nu veel goede Belgische muziek ook in Nederland en zelfs wereldwijd wordt ontdekt. Jente Pironet schuift namens Portland aan tafel in de bekende bedevaartsplaats Scherpenheuvel-Zichem, een stad in de Belgische provincie Vlaams-Brabant, om uitleg te geven over deze Belgische pop hoogtijddagen en uiteraard over de band en hun verwachtingen van hun optredens in Groningen.
“Ik ben echt heel trots dat je dat opmerkt, daar ben ik helemaal mee akkoord”, stelt Jente Pironet als we hem vragen hoe het kan dat er zo veel leuke Belgische bands in heel verschillende genre’s zijn deze dagen. “Er zit iets in ons water denk ik, ik vind het zelf ook maf. Er is echt veel talent in België en ik ben ongelooflijk fier dat we een piepklein deeltje zijn in de diverse ‘scene’ die we hebben. Ik denk dat Belgen goed zijn in het ‘out of the box’ denken en zichzelf ook steeds willen vernieuwen. Belgen kopiëren niet zo graag maar vinden liever uit. Ik kan je zo tien bands opnoemen waar je een bepaald ingrediënt in de muziek terugvindt dat je nergens anders terug hoort. In België vind je ook snel toffe plekken waar voortdurend kwalitatieve bands op de podia staan. Het feit dat er zo veel goede bands zijn zorgt ook voor hele stevige concurrentie natuurlijk. Er zijn zoveel bands dat je echt al flink moet liggen zoeken naar iets wat jou eigen band uniek maakt. Die stevige concurrentie en het overaanbod van bands, zorgt er voor dat iedereen wat boven zichzelf uit stijgt. Ik vind dat fantastisch.”
Twee oorzaken zijn daarbij aanwijsbaar. Een goede opleiding en een flinke uitdaging. Van beide maakt Portland gebruik. De band heeft zijn wortels in Rockschool PLX Music, die hen ook afvaardigde naar Altersonic en gooit hoge ogen in ‘De Nieuwe Lichting’. Heel fris is het nieuws dat Portland hierbij hele hoge ogen gooit. “PXL Music is een fantastische plek. Ik kan alleen maar lovende dingen zeggen over de school. Ik heb er kunnen experimenteren, ik ben er gegroeid, ik heb er fantastische mensen ontmoet en les gekregen van docenten waar ik ontzettend naar op kijk. Ik hou van die school en zal het elke dag een beetje jammer vinden dat ik er al ben afgestudeerd. Het leuke aan PXL is dat je enorm veel ruimte krijgt voor de ontwikkeling van je eigen visie. Je kan quasi altijd repeteren naar believen, dingen opnemen in de studio, uitleg vragen aan docenten en andere muzikanten bij je projecten betrekken. Het is een soort Disneyland voor jonge muzikanten.” De Nieuwe Lichting dan, een competitie voor artiesten in België, enigsinds, maar niet helemaal, vergelijkbaar met onze Grote Prijs van Nederland. “De Nieuwe Lichting kan een gigantische springplank zijnVertelt Pironet hierover. “In De Nieuwe Lichting draait het vooral om de songs, om de muziek, om iets waar ze bij Studio Brussel, een radiozender van de openbare omroep, hun nek willen voor uitsteken, songs waarin ze in geloven. Gedraaid worden op Studio Brussel zorgt er voor dat je sneller opgemerkt wordt, zowel bij hun grote fanbasis en trouwe luisteraars als bij concert- en festivalorganisatoren. De Nieuwe Lichting is dus eigenlijk een soort ‘turbo boost’. Een livereputatie opbouwen kan jaren duren, terwijl airplay van 1 song onmiddellijk een grote springplak kan betekenen. De ideale cocktail is natuurlijk de combinatie van beiden. In 2016 stonden we ook al de finale van Humo’s Rock Rally, waar het meer rond de live performances gaat. Nu we de beide finaleplekken op ons palmares kunnen schrijven hebben we wel een mooie beloftevolle cocktail in handen denk ik.”
Voor het zover was heeft de band en Pironet zelf al de nodige historie achter zich gelaten. “Thuis ben ik nooit echt op een actieve manier gestimuleerd geweest met muziek. Als kind werd me wel eens de vraag gesteld om naar de muziekschool te gaan, maar ik wilde eigenlijk alleen maar voetballen. Ik ben echt een absolute laatbloeier eigenlijk. Rond mijn 14 jaar ben ik beginnen tokkelen op een oude gitaar van mijn vader, die in zijn jeugd wel een beetje had gespeeld. Pas rond mijn 16e kon ik er mijn allereerste akkoord op spelen. Rond diezelfde leeftijd heb ik bij mijn vader een ‘best of’ album van Bob Dylan ontdekt. Dankzij dat album had ik al snel door dat je met amper drie akkoorden liedjes kon maken. Mijn eerste liefde was ook simpele folkmuziek. Ik speelde al snel als zanger in een rockbandje, maar rond mijn twintigste ben ik het pas beginnen bekijken als iets serieus. Na mijn studies journalistiek had ik door dat muziek meer was dan een hobby en wilde ik persé muziek studeren. Vanaf mijn 22ste pas, heb ik dat gelukkig ook kunnen doen.” Die studie resulteerde direct in Portland. “Ontzettend toevallig allemaal. Sarah Pepels, onze zangeres, is uiterst toevallig naar het studentenhuis verhuisd waar ik al twee jaar woonde. Het was onmiddellijk een ‘match made in heaven’. Ikzelf speelde op dat ogenblik in een band waar er intern zodanig veel problemen waren, dat ik heel veel nood had aan iets nieuws. Ik heb lang gezocht naar de identiteit van wat ik precies wilde doen. Maar na een fase waarin ik bezeten was door dreampop, begon ik stilaan DNA te verzamelen voor een nieuwe band. Ik ben direct met Sarah beginnen repeteren, samen met iemand die de electronica verzorgde. Een half jaar later mochten we al de finale van Humo’s Rock Rally spelen in de Ancienne Belgique, waardoor ik een ontzettend trots gevoel had en een grote boost kreeg. Na een kleine periode van verder zoeken en ontwikkelen zijn stelselmatig Gill Princen op synths en Arno De Bock onze drummer, bij de groep gekomen. Ik ben me wel altijd heel bewust geweest van het type muzikant dat we nodig hadden om de band optimaal te laten klinken.”
De muziek van Portland laat zich het best omschrijven als zeer aansprekende Indië Dream Pop. Pironet beaamt dat. “Ik hou van muziek waarin er veel kan en weinig moet. En dreampop is exact het genre waarin er een overheersende emotie volledig de bovenhand neemt, zonder dat er muzikale regels aan gebonden zijn. Ik hou enorm van de ingetogenheid en bescheidenheid in het genre. Je vindt vaak weinig virtuositeit of heel aparte ingrediënten met als gevolg dat dreampop heel toegankelijk is. Ik ben ook enorm fan van veel reverb en lyrische zangpartijen met grote, lange melodieën. Uiteraard is de melancholie de grootste troef en word ik snel geraakt als die emotie in een simpel lied kan overheersen en overeind kan blijven staan.” Pironet en Pepels zijn de creatieve breinen achter de liedjes. “Ik merk dat ik nogal vaak in fases leef”, gaat de zanger en gitarist hier op in. “Ik kan bij al mijn nummers perfect de herinneringen en de emoties bovenhalen van hoe ik me voelde in de periode dat ik ze schreef. Dat is ook een beetje hoe ik ben, namelijk uiterst nostalgisch en behoorlijk melancholisch. Ik ben wel blij dat ik iemand ben die heel graag dingen ervaar. Ik loop ontzettend graag met mijn kop tegen de muur. Ik maak graag dingen mee en ik vertel graag verhalen. Inspiratie vinden voor de liedjes is dus niet zo moeilijk. Het dwingt zich op en het moet er uit. Iedereen is bang van een gebroken hart of om gekwetst te worden. Maar ik omarm elke ervaring met evenveel interesse. Ik onderga de dingen graag omdat dat net het leven zo ontzettend boeiend maakt. Het gebeurt vaak dat ik in het begin van de nacht lig te tokkelen op mijn gitaar en per ongeluk bij een soort melodie terecht kom. Dan vloek ik, want ik weet dat ik niet zal slapen vooraleer er een demo is opgenomen. Dat heeft intussen een immens slaaptekort opgeleverd.” De doorbrak volgde met de single ‘Pouring Rain’ Een heus Spotify succes “Pouring Rain’ werd intussen al meer dan 600.000 keer gestreamd op Spotify. Ongelooflijk. Het werd opgepikt in een aantal Spotify playlists en het blijf maar doorgaan. We zaten net enkele dagen in de studio, hebben enkele PA repetitiedagen achter de rug”, laat Pironet een stilte vallen “We zijn onze sound volop aan het verfijnen. We staan te springen om aan een album te beginnen, maar misschien debuteren we wel met een mini-album of een EP. Hangt ook af van met welk label we in zee gaan. Laat ons nu even hopen dat ‘Pouring Rain’, na al die streams en met het finalemoment van De Nieuwe Lichting in zicht, ook eindelijk op de nationale radio geraakt. Die song verdient dat”, knipoogt de Belg.
Optredens dan. Want daar komt het op aan in Groningen. Jezelf neerzetten in korte tijd. “We zijn keiharde werkers. Wij zijn nooit tevreden en piekeren ons gek om uit te zoeken wat we kunnen verbeteren. Zo hebben we nog maar heel pas onze bezetting aangepast door de beats te laten verdwijnen en een drummer bij de band te nemen. Vorige zomer merkte ik op dat we op de grotere festivalpodia toch wat diversiteit en dynamiek misten om een groter publiek in de ban te houden tijdens de set. Met een uitstekende drummer als Arno hebben we nu een ideale troef om een grotere sound te maken, die volgende zomer dus veel beter zal werken op grotere podia. Verder leren we veel van elkaar, leren we goed luisteren naar elkaar en proberen we mekaar zo goed mogelijk aan te vullen. Niemand is bang van kritiek en soms halen we onze partijen en sounds helemaal door elkaar op de meest willekeurige momenten. We volgen grotendeels de ingevingen van het moment. Verbetering kan en moet altijd.” Wat verwacht de band van hun bezoek aan Groningen dan, vragen we Jente Pironet. “We spelen net voor Altersonic ook nog een akoestische 2 Meter Sessie bij de legendarische Jan Douwe Kroeske, dus het wordt sowieso een rush van het ene podium naar het andere. Maar de Altersonic show in De Drie Gezusters nadien wordt een hele belangrijke: het is de eerste show met de nieuwe bezetting en vernieuwde sound, het is het eerste optreden sinds onze finaleplaats in De Nieuwe Lichting, en we verwachten enkele belangrijke mensen”, kijkt hij verwachtingsvol naar zijn gesprekspartner. “Dus spannend en stresserend wordt het wel. Het is ook een showcase festival, dus je moet jezelf eigenlijk vooral verkopen. De sfeer zal anders en drukker zijn dan bij een ander optreden. Ik ben ook erg benieuwd hoe het Nederlandse publiek gaat reageren op wat we doen. Ik ben heel benieuwd, maar we gaan ons vooral amuseren, doen wat we moeten doen en genieten van de parcours dat we aan het afleggen zijn.”