Foto: Taylor Englert
HOUSTON – Er worden onweersbuien voorspelt in Houston Texas in de Verenigde Staten en het maakt dat de 21 graden die het buiten is broeierig aanvoelen. Binnen gaat het over de Houston Astro’s die op de tv juist tegen een nederlaag oplopen in de World Series tegen de Washington Nationals. Her en der komt een gesprek even op het Midden-Oosten of over Freaky Deaky Texas, het bekende Halloween Festival op het Houston Raceway Park. James Steinle maakt tijd vrij voor het bezoek uit Nederland. Hij kan bijna achter op de fiets mee terug, want op zaterdag 2 november wordt hij verwacht in Groningen voor het Take Root festival in De Oosterpoort. Er valt veel te bespreken en we laten, deels, de bovenstaande gespreksonderwerpen links liggen, nippen aan whiskey en bespreken muziek.
Met een laatste blik op op de TV waar controversie over een speler van de Nationals die uit wordt gegeven op het eerste honk eerst de gemoederen in vuur en vlam zet om een paar tellen later weer geblust te worden als in Houston de Nationals een beslissende voorsprong nemen met een home-run. James Steinle draait zich af. “Muziek was niet wat ik in gedachten had als om te gaan doen. Ik zag mezelf altijd als een dokter of een rancher met een grote farm en veel vee. Dat is de wereld waar ik uit kom. De familie van mijn moeder zijn cowboys in het zuiden van Texas sinds de 1830’s…” Steinle laat dat even bezinken en gaat dan verder “Mijn vader was een tandarts en ook hield zelf ook vee. Ik hield altijd al wel van muziek”, Steinle laat weer even een stilte vallen als hij zijn gedachten formuleert, “maar het schrijven van liedjes is eigenlijk pas begonnen zo rond mijn zestiende en ik besloot dat dit mijn passie was in het leven. Op High School had ik Chris King als coach en hij was ook een songwriter Hij stimuleerde me om liedjes te gaan schrijven. Het schrijven van liedjes vind ik belangrijker dan de uitvoering. Ik geloof sterk dat het belang van de teksten groter is dan de muziek, maar het schrijven van een goede melodie is ook erg belangrijk.” Dan kijkt de songwriter uit Houston nog eens terug op wat hij net vertelde. Hij buigt over de tafel en vertrouwd toe: “Ik weet eigenlijk nog steeds niet zeker of ik wel muzikant wil zijn”. Hij lacht. “Lyle Lovett zei ooit eens iets van “Het moeilijkste is om te beslissen wat ik wil doen, want ik wil het allemaal doen”. Zo voel ik dat ook. Mijn favoriete songwriters zijn allemaal mensen die niet alleen muziek maken, maar echte mensen zijn met een baan en andere bezigheden in het leven. Guy Clark bouwde gitaren. Dan Reeder schildert en fabriceert machines en instrumenten…. uitgebalanceerde mensen. Het was in mijn tweede jaar aan de Universiteit in Austin in Texas dat ik eigenlijk tot de conclusie kwam dat ik iets unieks te vertellen had met mijn songwriting door mijn ongewone jeugd. Ik ben zelfs een poos met de studie gestopt, zodat ik een EP kon maken. Het was dus noodzaak dat ik optredens ging doen en niet alleen het onbetaalde open mics en aanverwante zaken.”
We hadden de vraag nog even willen bewaren voor later in het gesprek, maar de jeugd van James Steinle is inderdaad niet doorsnee. “Ik heb negen jaar van mijn leven doorgebracht in Saoedi-Arabië en één in Duitsland”, gaat hij er desgevraagd op in. “Dat was niet omdat mijn vader in het leger zat. Mijn vader is dus tandarts en had een contract bij de staatsoliemaatschappij Saudi Aramco waar hij deel uit maakte van de medische staf. Daarna heeft hij nog een jaar een contract gehad bij het Amerikaanse leger in Duitsland. Het was een enorm privilege dat ik zo kon opgroeien. Op een hele jonge leeftijd opende het mijn blik voor nieuwe concepten en dat er verschillende manieren van leven mogelijk zijn. We werden in staat gesteld over de wereld te reizen. Eigenlijk ben ik dus niet alleen een plattelandsjongen uit het zuiden van Texas”, benadrukt Steinle, “maar ik denk dat ik een behoorlijke unieke kijk op de wereld heb. Dat vertaalt zich in mijn muziek en mijn teksten. Ik ervaar dat het me heeft geholpen om mijn ideeën verder uit te bouwen en niet bang te zijn om te experimenteren met verschillende genres en melodieën. Om iets goed te gebruiken, vind ik dat je het moet begrijpen, anders ben je maar iemand die zich maar wat toe-eigent en kunnen mensen je daarvoor ter verantwoording roepen. Mijn ervaringen hebben mijn muziek geschapen tot wat het is.”
Genrewijs valt James Steinle in te delen onder country en Americana met al de beperkingen van zo’n indeling. Begrijpelijk, want anders was hij niet overwogen voor een festival als Take Root. We vragen aan de songwriter een verklaring hoe het toch komt dat aan dit Amerikaanse genre inmiddels wereldwijd veel festivals kent. “ Americana heeft natuurlijk roots die komen van andere plekken. Door evolutie is Americana zo’n belangrijke stroming geworden, maar alle kenmerken die het genre karakteriseren komen van elders. In het goede authentieke werk kun je de individuele afkomst horen…Afrika, Europa, Azië, het zit er allemaal in als je het goed distilleert. Je moet wel een scheidslijn maken tussen goede en slechte Americana deze dagen, want het is erg gecommercialiseerd om te passen op de radio en daarvoor in een mal gegooid. Dat strookt niet met de originele volksmuziek die samen Americana maakt. Het is een gevoel geen bulkgoed.”
Na deze conclusie maken we het meer persoonlijk en onderzoeken hoe Steinle zelf zijn sound heeft gevonden. “Dat heeft vooral te maken met heel kritisch op jezelf zijn en leren monteren. Ik denk dat een manier hebben om iets op te nemen en terug te kunnen luisteren naar wat ik heb geschreven mijn groei erg heeft geaccelereerd. Ik kan nu meer kieskeurig zijn en echt proberen me in de schoenen van de luisteraars te plaatsen. Het helpt me sneller een song te fixen en af te ronden. Wat me echt heeft geholpen in het met een meer open gemoed naar mijn werk te kijken en daarbij streng te zijn is mijn vriend Corby Schaub, die in de band van Ryan Bingham The Dead Horses speelde. Hij produceerde die eerste EP en na de eerste liedjes die ik hem stuurde belde hij me op en verweet me dat ik als Ryan Bingham wilde klinken. Ik was zo’n grote fan van zijn werk, dat ik het nagenoeg ging imiteren. Hij vertelde me dat en benadrukte dat ik moest stoppen om te willen klinken als anderen en mijn eigen verhaal en stem moest vinden. Dat was me een echte wake-up call. Ik denk dat iedereen mensen nodig heeft die kritisch meekijken als ze ooit willen stoppen met in ontkenning zijn en met een echt eigen kijk op hun werk komen.”
Dan nog een stapje dieper. Het proces van songwriting. Een blik op de TV boven de bar onthult dat het er slecht voor staat voor de Houston Astros, wat aan de teleurgestelde geluiden al af te leiden valt. “Ik hou niet van liedjes over hoe je liedjes schrijft, liedjes over toeren en hoe zwaar dat wel niet is boeien me niet. Alles wat over muziek gaat”, lacht Steinle. “Ik hou van het schrijven over veel verschillende zaken. Recent ben ik meer bezig met concrete verhalen. Ik schets een specifiek karakter of een verhaal. Hiervoor had ik veel universele liedjes die veel verschillende invalshoeken hadden en in het refrein een thema of moraal. Ik schrijf altijd eerst de tekst. Soms besluit ik dan wat ik geschreven heb meer een gedicht is dan een liedje en komt het bij mijn gedichten terecht. Ik heb een poos gehad dat dagelijks de melodieën me kwamen aanwaaien, maar met de liedjes waar ik echt ga voor ga zitten om woorden bij een melodie te schrijven, die zijn een stuk schaarser.”
Onder zijn bronnen van inspiratie schaart James Steinle “Westers verval” en “Stedelijke Angsten.” Het zijn inderdaad niet de hou van jou, mis je zo en aanverwante onderwerpen voor liedjes. “Het idee van westers verval en stedelijke angsten zijn dingen waarvan ik ontdekt heb dat ik er onbewust eigenlijk heel vaak aan denk. Ik ben opgeroeid op geïsoleerde plekken op het platteland en leef nu sinds zeven jaar in de stad. Dat heeft me geholpen om mijn plek te vinden als een soort van ambassadeur van het agrarisch gebied in de stad …en andersom. Er is zoveel onbegrip tussen beide en dat frustreert me. Op beide plekken zijn er geweldige mensen en beide plaatsen hebben te maken met strijd en problemen op een dagelijkse basis. Ik schrijf waarschijnlijk over deze shit tot ik er in blijf”, vertelt hij met een grote grijns, terwijl om ons heen de stemming daalt met het onvermogen van de Houston Astros om de Worldseries in wedstrijd 6 te beslissen.
Recent verscheen het album ‘Live at a Hole in The Wall’, de opvolger van het studio album ‘South Texas Homecoming’. “The Hole in the Wall in Houston is één van mijn favoriete bars op aarde. Legendes en helden van mij als Townes Van Zandt en Blaze Foley stonden op dat podium, waar wij mochten spelen. Het grote verschil was dat ze nog veel dronkener waren, dan ik, hoewel als ik eerlijk ben was dat verschil ook weer niet zo groot. Ik heb jaren lang heel hard mijn best moeten doen om daar een optreden te krijgen en uiteindelijk heeft het personeel me geaccepteerd als familie. Daarom had ik de mogelijkheid om daar een album op te nemen. Ik was altijd druk met het schrijven van liedjes en elke show had ik weer een paar nieuwe songs. Soms moet je echter ook het materiaal spelen wat je al op plaat hebt uitgebracht om het te verkopen. Ik had dus een overschot aan liedjes die nog geen thuis hadden en wilde graag dat mensen ze ook konden beluisteren. Ik besloot om een live album op te nemen, omdat dat een goede manier is om ze uit te brengen in de wereld. Later, mocht ik ooit nog een platenlabel vinden die me daarbij kan helpen, wil ik deze nummers opnieuw te arrangeren met een volledige band en ze op een studioalbum zetten.”
Van plaat naar podium en vooral Take Root. “Ik kan het nog steeds niet geloven dat er ook maar iemand naar mijn shows komt”, lacht hij luid. “Ze doen het wel, dus heb ik het gevoel dat ik dan ook alles moet geven. Ik wil ze laten weten dat ik heb nagedacht over elke noot die ik speel en elk woord die uit mijn mond komt. Ik ben heel dankbaar dat ik de kans heb om misschien een loopbaan te hebben in de muziek en ik vind dat absoluut niet vanzelfsprekend. Het heel speciaal om zo een groep mensen te boeien. Goede liedjes hebben mijn leven en hoe ik er in sta veranderd, dus mijn doel is dat ik hopelijk kan gebruiken wat ik geleerd heb en misschien iemand in het publiek ook een nieuwe kijk op het bestaan kan geven. Wat betreft Take Root, kun je doorgeven dat ik absoluut een fles whiskey nodig heb”, grijnst Steinle ondeugend, het glas heffende. “Ik wil eigenlijk al naar Nederland sinds ik ‘South Texas Homecoming’ heb uitgebracht. Jullie hebben dat album zo goed ontvangen en ik voelde zoveel support, daar ben ik erg dankbaar voor. Ik heb mijn liedjes bij me, mijn gitaar en dat is het. Ik hoop dat de mensen er van houden. Er is geen franje bij wat ik doe, maar ik kan je verzekeren dat ik mijn best ga doen om een goede ambassadeur te zijn voor de boerenstand van de wereld en van Zuid Texas in het bijzonder. Look forward to seeing y’all there!” Op 2 november staat James Steinle op Take Root in De Oosterpoort in Groningen. De Houston Astros, die krijgen een nieuwe kans in de zevende en laatste wedstrijd van de World Series op de honkbaltitel. Net als het onweer dat in de verte dreigt.