GOTENBURG – Wie de voorlopige line-up van Eurosonic bekijkt en vluchtig via de foto’s een indruk probeert te krijgen, zal vast stilstaan bij de foto die het festival gebruikt voor de Zweedse Cobrah. Als een soort creatuur gegrepen door tentakels kijkt de Zweedse je aan vanuit het donker. Zo, dat valt op. Grote blauwe ogen staren confronterend. De omgeving van de historische vishal Feskekôrka van Gotenburg lijkt dan ook een uitstekende plek voor een ontmoeting, waar een jong blond hoofd met een grote lach en inderdaad alleen herkenbaar aan de blauwe ogen wacht. “Ik hoop dat mijn antwoorden net zo veel inzicht geven en leuk zijn als je vragen”, stelt ze als doel vooraf. Electro-pop artieste Cobrah is zeker één van de meer uitgesproken deelnemers die in januari naar Groningen komen “Ze is berucht om haar wilde shows op raves en in fetisjclubs en heeft een grote fanschare in de LGBTQ community”, brengt het festival haar onder de aandacht. We nemen plaats. Geen wilde show of fetisjclub, maar een beschaafd gesprek onder het genot van een kopje thee en een koekje.
“Mooi hé”, merkt Cobrah op als we om ons heen kijken en begint te vertellen over het muzikale leven in de stad. `De muzikale scene in Gotenburg is een erg indie rock vriendelijke plek. Als jongere ging ik elk weekend naar metal shows met mijn vrienden die in een lokale band speelden. De indie scene is zo belangrijk voor jongeren die opgroeien met de wens om artiest te worden of in een band te spelen. We hebben allemaal ruimte nodig om te experimenteren en Gotenburg was een goede plaats om al dat soort dingen uit te proberen. Ik hield altijd al van muziek. Als kind ben ik begonnen met het spelen van de fluit, later heb ik zangles gehad en in mijn adolescentie ben ik naar een school overgestapt die vijf keer zoveel muziekonderwijs had als een reguliere school. Ik wist al heel erg jong dat het leven dat ik nu heb, het leven voor mij zou zijn. Het is moeilijk om omschrijven. Het is een gevoel vanuit je onderbuik. Het is alsof je verliefd bent of een liefdesaffaire, de gedachte eraan neemt alle ruimte van je bestaan in beslag en nog steeds de gedachte dat ik het nu ook echt mag doen, dat is zo opwindend.”
We vragen nog verder naar haar opleiding en hoe ze haar eigen sound heeft gevonden. Bij het eerste schiet ze in de lach. “Als ik in de studio ben”, vertelt ze daarna droog, “verras ik mezelf vaak met mijn muzikale kennis, die ik van mijn studie heb overgehouden. Iets als Voortgezette Muziek Theorie, die ineens heel erg van pas blijkt te komen als je een beat maakt, dan raak ik wel erg opgewonden hoor”, grijnst de Zweedse om dan serieus te vervolgen. “Ik heb jarenlang geprobeerd uit te vogelen wat ik nu wilde tonen aan de wereld. Het eerste liedje wat ik schreef dat echt goed voelde was IDFKA. Ik heb het geschreven met Hannes Roovers en we hebben het eigenlijk geschreven als een pitch voor K-pop, maar we realiseerden ons later dat het veel meer potentie had als ik het zelf uitbracht en ach het zou ook een nogal shit K-pop song zijn.” Een mooie opstap naar het onderwerp songwriting. “Ik denk veel na over soundscapes en textuur. Een voorbeeld is bijvoorbeeld: ‘Dit lied is in een auto, dus alles geluiden moeten klinken als iets dat in een auto kan zijn’ of ‘dit lied is onder water.’ Ik haal meestal veel van mijn inspiratie uit mijn dagelijks leven.”
Dan heerst er wat verwarring. We informeren voorzichtig naar een album die een intensief google onderzoek aan haar toeschrijft. “Nee joh, die is van een andere artiest, die dezelfde naam gebruikte,” gniffelt ze. Dat misverstand van de alwijze Google opgelost werpen we een blik op ‘ICON’. Het album is dit jaar verschenen. “Aangezien ‘ICON’ mijn eerste release is en ook nog independent heb ik een fucking boel geleerd om eerlijk te zijn. Ik wilde een collectie van liedjes maken met een grote muzikale zeggingskracht en boodschap waarin ik house, experimentele electro en pop vocals mix, Ik denk dat ik daarin geslaagd ben, maar mijn ambities zijn altijd hemelhoog en dus is het bereiken van de doelen die ik nog niet heb gehaald zijn alleen maar een drijfveer om voort te gaan op de weg om beter en beter te worden.”
Haar eerste liedjes.zoals ‘IDFKA’ en ‘Glue’ gaan vergezeld met zeer opvallende en uitgesproken videoclips met figuren ontdaan van hun menselijke karakteristieken en seksualiteit. Het zijn clips om eens even te gaan bekijken op internet. “Ik hou van het visuele deel van de muziek en het kunstzinnige net zoveel als de muziek zelf. Ik heb mijn beide videoclips geregisseerd en heb er met Erik Hellmouth aan gewerkt. Ik bedenk dus altijd een visueel thema als ik muziek maak. Hoe voelt een sound en hoe kan ik dat verwerken in een verhaal.”
De media zet Cobrah graag neer met het catchy citaat: “De lesbische koningin van de Zweedse fetisj scene”. We vragen haar daarnaar en waarom het zo belangrijk ook nu is om als artiest daar uitgesproken over te zijn. Ze lacht meewarig. “Ja, dat is lesbische koningin geval. Het is niet iets wat ik zelf heb gezegd, maar dat is hoe mensen naar mij refereren. Ik wil niet dat mijn seksuele voorkeur een boodschap op zich is. Alles is fluïde nu deze dagen, zowel je gender als je seksualiteit en dat telt ook voor mij. Wat ik nastreef is dat mensen dapper genoeg zijn om toe te geven aan wat voor droom of levensstijl ze willen en ik denk dat teveel mensen daarin het veilige pad kiezen. Wat ik en de muziek die ik maak probeer aan te moedigen is om absoluut het beste leven te leiden dat je kan leiden en dat je niet bang bent om toe te geven aan je verlangens.” We prikken nog even verder op dit onderwerp en vragen hoe het staat met acceptatie. “Zeker wordt het geaccepteerd. Het gaat om een open levensstijl. Voor mij is het begonnen met mijn liefde voor het esthetische beeld en dat evolueerde in de mogelijk om te spelen en mezelf over te geven aan mijn verknochtheid hiermee. Mijn liefde voor de fetisj scene is voor mij niet seksueel of verbonden aan seksualiteit. Het is een opwindende manier om te experimenteren met het lichaam en de geest. Dat vinden sommige mensen misschien niet leuk, ik trek me daar niet van aan.”
We sluiten af met een vooruitblik naar Eurosonic. “Ik ben nog nooit op Eurosonic geweest, maar ik ben wel heel erg nieuwsgierig wat het ook zakelijk kan betekenen voor mij. Ik wil een connectie hebben met mensen die me begrijpen. Dat is toch wat we allemaal willen, mensen om ons heen die snappen waar we voor staan.. Wat optreden betreft: mijn leven speelt zich af op het podium. Ik wil nooit meer van dat podium af. Een podium veranderen in een vrije ruimte waar alles wordt geaccepteerd is een geweldige kick. Mensen aan het dansen krijgen en zien hoe ze de energie die ik afgeef kanaliseren is fantastisch. De liedjes komen tot leven door deze interactie. Je mach van mij op Eurosonic een great fucking show verwachten als ik eerlijk ben”, grijnst de Zweedse ter afsluiting. Ik gebruik elke centimeter van het podium, ik blaas elk liedje leven in en hopelijk krijg je een voorproefje van wat nieuw materiaal.” Dat klinkt erg aanlokkelijk. Cobrah komt voor Eurosonic in januari 2020 naar Groningen. De datum en plek van optreden zijn nog niet bekend.