STEENDAM – Wat een vakmanschap herbergt een artiest als de Australiër Jaimi Faulkner. Mooie verhalen, schitterende liedjes en het betrekken van het publiek en ze een mooie avond geven, het kost de artiest geen zichtbare moeite. Als het eenvoudig lijkt, ja dan is het uiteraard erg moeilijk. Bogende op een leven vol concerten, vaak solo, zoals nu bij Peter en Leni in Steendam, maar ook regelmatig met band trekt Faulkner, tegenwoordig vanuit Duitsland, van podium naar podium om zijn muziek naar de mensen te brengen. ‘If I Had My Time Again’ was de mooie opening, met kracht gebracht in een rustig tempo. Dat liet hij volgen door het fijne rustige ‘The Cresent City’. Een avond met Jaimi Faulkner is ook een avond met mooie verhalen. Het mooiste verhaal kwam al vroeg. In de aanloop van het lekkere bluesy ‘Highway Life’ schetste Faulkner hoe hij op een dag in Clarksdale Mississippi werd uitgenodigd om te komen spelen samen met de legendarische gitarist Big Jack Johnson. Het verhaal wordt bijna een lied als hij zich tijdens het vertellen op de gitaar ondersteund. Hij vertelt hou hij aankwam bij een vervallen gebouw. Big Jack Johnson ontmoet en met hem het blues concert speelt en uiteindelijk zelfs Morgan Freeman op het podium terecht komt. Hoe hij, als alle vingers geen snaar meer kunnen zien, alle dansjes gedanst zijn, tegen vijf uur op de hotelkamer terechtkomt en dit lied schrijft. Faulkner brengt een sterke mix van blues, folk en rootsmuziek, met af en toe een vleugje country. Hij heeft een mooie warme en soulvolle zangstem die hij fijn varieert met power en rust. Hij is een uitstekende gitaarspeler met af en toe iets aan gespeelde nonchalance. Op bluesy toer vervolgt hij met ‘Back Road’ het titelnummer van zijn vorig jaar verschenen album. Prima, maar het hoogtepunt voor de pauze is het rustige en gevoelige ‘Over Stayed My Welcome’ ook van het nieuwe album. Voor de pauze zet hij zijn publiek nog even aan het zingen in ‘I Can’t Hold On’ een liedje met maatschappij kritiek over hoe mensen hun vertrouwen verliezen in de gevestigde orde. Een goed teken is als het al druk is bij de merch tafel in de pauze en nagenoeg het hele publiek begeeft zich op weg naar Faulkner’s uitstalling voor een album, koffiemok of poster. Na de pauze blijft Faulkner het publiek vermaken. Het gloednieuwe nummer ‘Take me to The River’ bekoort en, de reden voor koffiemokken op de merchtafel, ‘Early Morning Coffe Cup’ op de resonator gitaar is prachtig. Naar het einde wordt het zelfs nog mooier met vooral het hele mooie ‘All My hope is Gone’ waarvoor hij de Weissenborn-gitaar op schoot nam. Zeker niet voor het eerst bewijst Faulkner een rasartiest te zijn die je moeiteloos meeneemt in de wereld van zijn liedjes.
Jaimi Faulkner is een vakman
