ASSEN – De harde Indië van Jagd valt hier in het Noorden in de smaak. De Amsterdamse band stond al tijdens de Popronde in Leeuwarden en Groningen en deze week volgt Assen en ook Meppel wordt nog bezocht. Alleen Emmen moet Jagd node ontberen. De band rondom zangeres Nanne van der Linden maakt indruk tijdens het muzikale rondje door Nederland. Dat is niet nieuws want ook de Amsterdamse Popprijs 2016 werd al binnengesleept met de vermelding Internationale Potentie in het juryrapport. Des te meer reden om snel een gesprek met Nanne van der Linden te hebben voor we moeten gaan plannen tussen dat optreden in Rio en dat concert in New York, ohh nee lukt niet, want we doen ook nog Miami aan, door. In Assen is op 19 oktober de eerst volgende halte op weg naar faam als Jagd op het podium van New Cafe Image staat en precies een maand later op 19 november doet de Popronde voor het eerst Meppel aan en speelt Jagd in De Muziekcooperatie.
“Werelddominantie is het einddoel”, onthult Nanne van der Linden als we met haar spreken in een zonovergoten Amsterdam. De herfst is mooi en zeker als je zangeres bij Jagd bent en liefst 28 Popronde afspraken in je agenda hebt staan, “maar voor komend jaar hopen we op Noorderslag, een vette nieuwe EP, wat mooie festivals in de zomer en een najaar waarin we een geweldige debuutplaat gaan schrijven”, voegt een stralende Van der Linden daar lachende aan toe.
Ze kijkt wat serieuzer als haar eerste muzikale schreden ter sprake komen en we terecht komen bij de Friese bries in het warme Amsterdam. “Ik heb ontzettend veel te danken aan mijn ouders. Mijn moeder is actrice en dramadocent, mijn vader dichter en schrijver, mijn stiefvader geluidstechnicus met een eigen studio; allemaal hebben ze ook in (punk)bands gespeeld. Vooral mijn vader was daarmee succesvol, zijn band Umberto di Bosso e Compadres was onderdeel van de zogenaamde “Friese Bries” eind jaren ’80 en speelde onder andere met Claw Boys Claw en Spasmodique. Stukje muziekgeschiedenis. Ik ben altijd gestimuleerd om me creatief te ontwikkelen, zowel muzikaal, als in het theater, met tekst en in de studio. Ik droomde wel van een creatieve carrière, maar besloot uiteindelijk dat het toch verstandiger was om naar de universiteit te gaan. Kiezen voor de kunsten is het meest onverstandige dat je kan doen als je financiële zekerheid wil. Ik ben altijd gestimuleerd om te kiezen voor het vuur en niet voor het geld, maar ik heb bij mijn ouders gezien hoe lastig het is om rond te komen als artiest en die keuze kon ik toen blijkbaar nog niet maken. Tijdens mijn studies maakte ik weinig muziek, maar toen ik eenmaal één studie afgerond had en daardoor naast mijn andere studie meer tijd had, werd muziek weer steeds belangrijker. Het besef kwam toen toch dat muziek maken zoveel natuurlijker en logischer voor me is dan welke andere carrière dan ook. Het optreden en het uiteindelijk kiezen voor het muzikantschap is enkel het gevolg van de drang om muziek te willen maken. Het gaat inmiddels inderdaad zo goed met Jagd dat ik vol voor de band heb gekozen en ernaast niet meer werk. Ik ben chronisch ziek en moet bewust met mijn energie en tijd om gaan. Dit is wat ik het allerfijnst vind. Muziek maken, schrijven en optreden. Mijn ouders staan helemaal achter die keuze, daar heb ik ontzettend veel geluk mee.”
De term Jagd is gevallen. De band waarmee Van der Linden nog meer succes hoopt te gaan vieren, In de band verder bassist Luuk Meijer, gitarist Jos Neering en drummer Timo Mes. “Jos en Timo zijn vrienden van jongs af aan. Beiden speelden ze eerder in andere bands, maar nooit samen. Toen hun bands ermee stopten besloten ze samen iets te gaan doen. Luuk, die Jos van zijn vorige band kende, werd er bij gevraagd. Binnen de vriendengroep is er aanvankelijk gezocht naar een zanger, toen dat niet werkte ook daar buiten. Pas toen ze echt wanhopig waren kwamen ze mij via internet op het spoor. Vervolgens besloten de jongens om naar een avond in de Melkweg te gaan, omdat ze op Facebook hadden gezien dat ik daar ook heen ging. Zo konden we elkaar “spontaan” ontmoeten. Het was liefde op het eerste gezicht, van mijn kant in elk geval. Dat was een vrijdag, op zondag repeteerden we voor het eerst samen en schreven we ‘Ritalin’. En sindsdien zijn we onafscheidelijk. Meant to be enzo.”, kijkt Van der Linden filosofisch. In deze gedachten gang duikt ze gelijk ookm diep in het proces van liedjesschrijven. “De manier waarop wij schrijven is heel uiteenlopend. Soms komt een nummer voort uit een jam, soms schrijven Luuk of Jos thuis een riff waar we vervolgens samen mee aan de slag gaan. Nu we erg druk zijn met de Popronde, schrijven we vooral thuis. Dan maakt iemand een riff, stuurt die door, daar wordt weer iets overheen geschreven, et cetera. Wat betreft de zang zijn er eigenlijk twee verschillende manieren: of ik heb een tekst die ik gebruik tijdens een jam en er ontstaat daaruit een zanglijn, of ik bedenk een zanglijn en moet daar achteraf een tekst voor schrijven. Het tekstschrijven kost veel tijd. Ik ben een perfectionist en ik vind de tekst heel belangrijk. Onze shows zijn heel energiek en ik schrijf dan ook voornamelijk over dingen waar ik veel bij voel, waar ik boos over ben. Als ik furieus sta te schreeuwen op het podium, meen ik het ook. Dat is heel important voor me. Ik wil ook niet bang zijn om naast mijn eigen frustraties grotere boodschappen te adresseren. Ik wil iets doen dat betekenisvol is, niet alleen voor mij. Daarnaast zie ik de tekst ook als een kunstwerkje op zich. Er moet wel poëzie in zitten. Symboliek, metrum, semantiek, et cetera. De vorm is net zo belangrijk als de inhoud. Dat is wel een proces in ontwikkeling hoor, maar ik vind zelf dat mijn teksten steeds beter worden.”
De muzikale vorm waarin dat wordt gegoten kun je betittelen als Punk of als Indie rock of zoals de Popronde het labelde Harde Indie. “Indie is natuurlijk eigenlijk een veel te brede en vage term”, constateert de Jagd zangeres, “maar wat we daarmee denk ik vooral bedoelen als we onszelf omschrijven is dat we wel alternatief zijn, maar ook melodieus. Het is niet alleen maar hard. Wat we doen is doordacht. Ik associeer het vaak met een soort mathematische puntigheid, een melodieuze scherpte. Punk zit ‘m vooral in de urgentie van die muziek. Het “in your face” onontkoombare, de snelheid, de intensiteit. Ik wil niet dat je naar een show van ons gaat om een biertje te drinken en bij te kletsen met je vrienden. Ik wil dat je overrompeld wordt. Ik wil dat het onmogelijk is geen mening over ons te hebben. “
Skunk Anansie, Rectum Raiders en tal van andere bands groot en klein deelden al het podium met Jagd. Een leermoment? “Ik ben bang dat ik hier geen leuk antwoord op kan geven”, klinkt het bezorgd. “De shows van andere bands ontgaan ons altijd een beetje”, kijkt de zangeres toch een beetje beteuterd. “We nemen doorgaans veel tijd om in te spelen en om even samen te zijn voor we mogen. De energie als het ware even op te sparen en te bundelen, zodat we daarna alles tijdens de show los kunnen laten. Na de show ben ik meestal ook echt even uitgeput, soms tot trillens toe, dus als ik niet naar de merch, pers of afbouw moet, neem ik ook liever wat tijd om weer tot mezelf te komen. Onze eigen prestatie staat, ook bij avonden met andere vette bands, altijd centraal. Je wil gewoon alles kunnen geven en dat kan alleen met volledige toewijding aan je eigen show. Van Skunk Anansie bijvoorbeeld hebben we bijvoorbeeld vooral meegekregen dat geen oordoppen goed genoeg zijn als je sub woofers idioot hard staan. Wel een wijze les.”
De Popronde is natuurlijk een prachtig podium voor wijze lessen voor ambitieuze bands en artiesten. “Niets dan liefde voor de Popronde”, roept Van der Linden enthousiast uit. “Er is niets zo leuk als live spelen,”, jubelt ze “maar voor beginnende bands is het wel erg lastig om shows te boeken. Een idiote paradox eigenlijk: je wordt niet geboekt als je geen publiek trekt, je bereikt geen nieuw publiek als je niet live speelt”, gaat ze van jubel over in een serieuze en ernstige constatering. “Popronde doorbreekt dat: je doet live-ervaring op én bereikt nieuw publiek. Daarnaast leer je veel over alles dat bij een tour komt kijken. Een soort oefening voor het grote werk dat hopelijk volgt. “We hebben er nu geloof ik al dertien Popronde optredens gehad en dat bevalt zeer goed! Het is ontzettend leuk, we leren allerlei leuke nieuwe mensen en plekken kennen, maken van alles mee, doen veel ervaring op. De keerzijde is dat het erg vermoeiend is. Naast de shows zelf, ben je ook constant samen, constant onderweg, inladen, uitladen, opbouwen, afbouwen, socializen. Vijf shows in vier dagen was wel erg veel van het goede, na zo’n weekend ga ik de vier vrije dagen tussendoor wel in kluizenaars-modus. M’n arme jongens moeten gewoon werken doordeweeks, ik moet er niet aan denken. Ook dat leer je bij de Popronde: je energie goed te verdelen tussen alle aspecten van een tour. “ Eén zo’n aspect is het enthousiasmeren van het publiek en ze verleiden om in Assen New Café Image of in Meppel De Muziek Coöperatie binnen te lopen vlak voor showtime. “Wij gaan natuurlijk gewoon herrie schoppen,” juicht Van der Linden. Dan schrikt ze van haar eigen woorden. “Op het podium bedoel ik dan”, vult ze snel aan. Herrie dus in Assen en Meppel en dan de rest van de wereld.