AMEN – In een interview met Zahaira Bosch van Latin World vertelde Izaline Calister enkele jaren geleden dat, als ze met pensioen ging, het plan was om een half jaar op Curaçao en een half jaar in Nederland te gaan wonen. Het geeft eigenlijk heel goed aan hoe geworteld ze is in beide culturen. Groningen is haar thuis, maar Curaçao niet minder en als je in Nederland bent, mis je de Caraïben, terwijl als je overzee bent, dan verlang je naar dit koude kikkerlandje en optreden op een plek als De Amer in Amen. De interviewster had met haar vraag toch een beetje de kern geraakt van wat voor artieste Izaline Calister is. Op een andere vraag vertelde Calister dat ze liefst in het Papiamento schreef, omdat dat de taal was die haar het meest na aan het hart lag en waarin ze zich het best kon uitdrukken, maar haar eigen liedjes hebben bijna altijd, zo bleek op de deel in Amen, ook een Nederlandse component. Izaline Calister voelt zich op haar gemak bij Tula, maar ook bij Toon Hermans.
Tot haar 18de woonde Izaline Calister op Curaçao. Zingen deed ze aanvankelijk bij de Perlitas. Een kinderkoor, maar op het moment dat ze daar te oud voor werd, stopte ze ook met de muziek. Daarna verhuisde voor een studie Bedrijfskunde naar Nederland, maar ontbrandde haar liefde voor zingen weer en volgde ze uiteindelijk een studie op het Prins Claus Conservatorium in Groningen. Jazz was haar hoofdrichting, maar daarbij kwam ze steeds uit bij haar liefde voor de muziek van Curaçao en Brazilië. In 2000 bracht ze haar debuutalbum ‘Soño di un muhé (Droom van een vrouw)’ uit. Een in Nederland, maar vooral ook op Curaçao prima ontvangen album, dat een jaar later al met Mariposa’ een opvolger kreeg. Het begin van een loopbaan die haar nationaal en internationaal voor het voetlicht bracht, met albums als ‘Kanta Hélele’, ‘Speranza’ en ‘Rayo di Luz’. Ze trad op op vele podia, waaronder de Verenigde Naties en met vele artiesten. Haar laatste projecten zijn het album ‘Bon Dia Goedemorgen’ met kinderliedjes van Curaçao en een theater toer over ‘Tula & Juliet’. Deze dagen is ze verder op pad met het Millennium Jazz Orchestra en begin 2025 zal ze te zien en te beluisteren zijn in ‘Almacita di Desolato’, an Antillean myth’ waarmee ze hele land doortrekt en dan schrapen we nog maar over het oppervlakte van alles wat Izaline Calister heeft gedaan.
In De Amer had de zangeres het gezelschap van Ilja Reingoud op trombone en Ed Verhoeff op gitaar als begeleiders. In haar optiek de beste gitarist en trombonist van Nederland. Ze kondigde aan haar publiek mee op reis te nemen en transformeerde de Hondsrug in Brazilië met ‘Chovendo na Roseira’, Het regende op de rozen een mooi kabbelende song, waarbij de Amer geluidsman direct ingreep toen de trombone toch wat de zang dreigde te overspoelen en dat binnen een song geregeld had, waarmee ze langzaam begon aan die reis, die als volgende stop ‘Curaçao had voor het fantastisch mooie ‘Mi Pais’. Het afscheid van Curaçao betekende in eerste instantie vrijheid. Je niet hoeven te verantwoorden voor het opeten van een berg chocolade, maar in de loop der tijd begint ook het missen. Het scherper zien van wat je zo waardeert aan de plek waar je navelstreng is begraven en aan je nieuwe thuis. Dat je mist waar je niet bent. Een gevoelig nummer met enige melancholie, dat begint in het Papiamento en eindigt in het Nederlands. Een uitstapje naar New York voor het Gershwin nummer ‘But Not For Me’, prima, maar we hadden het graag ingewisseld voor een mooi eigen nummer. Hierna kwam de voorstelling steeds meer in het teken van Toon en Tula. Eerst Toon Hermans van wie ze het prachtige ‘Appels op het tafel sprei’ bracht. Een op muziek gezet gedicht van de cabaretier dat prachtig en gevoelig werd gezongen. Daarna het vurige ‘Tula Warda’. Tula is de nationale held van Curaçao. De tot slaaf gemaakte Tula gaf leiding aan de grootste opstand op de Nederlandse Antillen en trok op naar Willemstad. Op het moment dat de opstand was neergeslagen werd Tula door de Nederlandse autoriteiten levend geradbraakt, een vreselijk wrede manier om te sterven en een enorm offer voor de vrijheid. Als Tula nu zou kunnen kijken hoe het er voorstaat, zou hij dan tevreden kunnen zijn is het onderwerp van ‘Tula Warda’. Het advies voor de nationale held, wacht nog even met kijken. We zijn onderweg, we leren, maar er moet nog wat verbeteren. Een prachtige song en het hoogtepunt voor de pauze samen met ‘Mi Forza’ over de innerlijke kracht die je hebt om slechte periodes te overwinnen, geschreven door Calister. De pauze kwam met het mooie ‘De Lucht zit vol met Dagen’ van Gerard van Maasackers en na de pauze ging het van start met de ode van Ed Verhoeff aan zijn schoonmoeder in ‘Milaguasamente’. Prachtig zangwerk in ‘Miss Celie’s Blues’, voor Toon Hermans weer uit de coulissen kwam voor ‘Alleen zijn met de Zee’. Op het wensenlijstje van Izaline Calister staat nog een voorstelling met allen maar Toon Hermans liedjes. Dat moet ze zeker doen. Na de pauze was het hoogtepunt ‘Angelitos Negros’ over hoe eigenlijk altijd de heiligen blank worden afgebeeld, maar in een kerk in Ethiopië werd de zangeres geraakt door donkere engelen en heiligen. Daarna werd met het kleine ‘Omhels me dan’ richting het einde gegaan, dat kwam met ‘Aqua de Bebek’, waarmee we rond waren en terug in Brazilië. Een heerlijk optreden beloond met een dubbele staande ovatie voor die mooie verhalen en de prachtige nummers. Een prachtige ode aan het Curaçao van Tula, maar ook aan het Nederland van Toon.