SCHEEMDA – Van de meeste acts op een festival heb je wel enig idee wat je kunt verwachten. Je hebt ze eerder gezien, ze zitten in een bepaalde muzikale hoek of de festival omschrijving geeft al het nodige aan informatie. Wat te verwachten van Shoko Igarashi? Een Japanse fluitiste? Zelfs de omschrijving van het festival in het programma blijft het antwoord schuldig. De enige informatie is dat Shoko Igarashi via het uitwisselingsprogramma met het Vlaamse De Brakke Grond de reis naar Scheemda heeft ondernomen wat direct een band met onze Zuiderburen suggereert. Dat klopt. Shoko Igarashi begon met muziek maken in Japan en specialiseerde zich als fluitiste, in de Tenor Saxofoon en speelt ook diverse andere saxofoons. Ze ging studeren aan het roemruchte Berklee College of Music in Boston in de Verenigde Staten en trad vooral in en om Brooklyn in New York op met tal van jazz artiesten. In 2018 werd het derde continent aangedaan en verhuisde ze naar Brussel in België waar ze haar eigen band Maniac Manson oprichtte met pianist Casimir Liberski en gitarist Lucien Fraipont. De band brengt binnenkort het debuutalbum ‘Simpel Sentences’ uit. In Scheemda was het alleen de bandleidster met Casimir Liberski op het toneel. Niet alleen daar overigens, want het duo genoot de hele dag van elk concert dat ze konden zien, voor en na, hun eigen show en als een spons werden al die muziek tot zich genomen. De basis van de muziek van Shoko Igarashi ligt ergens tussen jazz en klassiek, maar met grote invloeden van de elektro, Aziatische muziek, soul en film muziek. Een eclectische stijl die terug kwam in instrumentale nummers, maar tot ieders verrassing in prachtige gezongen liedjes. Het duo begon met twee instrumentale nummers. Stukken waarin duidelijk een mooie opbouw zat met een hoofdrol voor de synths, maar ook voor haar fluit, die vlot samen kwamen, maar ook een mooie dromerigheid etaleerden. In haar muziek combineert ze mooi haar Japanse achtergrond, met de jazz die ze meenam uit de VS en de elektro die haar in België greep tot een fraai geheel. Het derde nummer dat ze bracht was het eerste waarin ze zong. Hoe mooi en intrigerend haar spel ook is, haar zang is ook prachtig en geeft een sprankelende kwaliteit mee aan dit Japanse nummer, wat het tot een hoger niveau optrok en zo waren steeds de nummer waarin ze zong net iets aansprekender dan waarin ze alleen instrumentaal optrad met uitzondering wellicht van het rustige, maar bijzonder fraaie ‘Cash OK’ waarin rustig een mooie spanningsboog werd opgebouwd in een bedaard dromerig nummer, waar je nu en dan even mooi werd uitgehaald. Sterk was ook het rustig en repeterende ‘AppleBanana’ waar je zo een hele avond loom op kan staan dansen, beide staan ook op het komende album. In ‘Applebanana’ en het volgende, mooi ijle, nummer was haar stem meer een blaas instrument dan dat het om de tekst ging. In haar introducties mag Shoko Igarashi nog wat meer rust inbouwen en daar even de tijd voor nemen. Haar muziek is intrigerend, prachtig, maar ook vervreemdend. Een fijne gast uit Brussel die met haar muziek je even meenam uit je comfortzone. Voor degene die op een festival ook wel eens verrast wil worden.
Intrigerende Shoko Igarashi verrast op Grasnapolsky
