LEEUWARDEN – De naam doet in eerste instantie denken aan een Heavy Metal band, maar dat is Deathcrash absoluut niet. In een schaars verlichte zaal in De Harmonie op Welcome to he Village in Leeuwarden bleek dat het stel uit Londen indie post-rock en slowcore serveerden. Dat op een verrassende wijze met gevoelige kleine fragmenten en brute tempo versnellingen. Deathcrash is een relatief nieuwe formatie. In de geschiedenis boeken valt te lezen dat de band in 2019 het levenslicht zag. Zanger en gitarist Tiernan Banks, bassist Patrick Fitzgerald, gitarist Matthew Weinberger en drummer Noah Bennett brachten twee EP’s uit en in het voorjaar verscheen het prima ontvangen debuut album ‘Return’. De band trok van zaal naar zaal met onder andere Black Country, New Road tijdens een tour over de Britse eilanden. Belangrijk in de muziek van de band is de dynamiek. Hierover is nagedacht. Om progressie in nummers te krijgen wisselt Deathcrash in songs af tussen heel klein, ingetogen en zacht om één tel later uit te barsten in extreem luid en hard. Hiermee geeft de song het gevoel of het verhaal dat het tracht te vertellen ook echt vooruitgang heeft. Er ontstaat dynamiek in de liedjes. Het is vergelijkbaar met een brand. Het kan heel langzaam onopgemerkt sudderen en dan ineens staat alles vol in de hens. Het maakt de band enorm intrigerend en verrassend. Deze aanpak is voor het album geoptimaliseerd en ook op Welcome to the Village kwam dat prachtig tot zijn recht. De sfeer met de schaarse verlichting was die van die in de nacht, hoewel buiten het zonnetje vrolijk scheen. Dat werd onderstreept met het eerste nummer ‘Sundown’. Een kalme rustige gitaarsound met nu en dan een bescheiden klap van Noah Bennett, waarover zacht en intens de stem van Tiernan Banks klinkt. Het kabbelt rustig door, tot langzaam even wat wordt gebouwd met mooie achtergrond zang en dan ineens is er dan die uitbarsting op het podium heftiger nog dan op de plaat, en dan ineens fluistert Banks weer in je oor. Voor ‘Wrestle with Jimmy’ is het Patrick Fitzgerald die de zang op zich neemt, maar het zelfde recept heeft als de leadzanger. Soms fluisterende vertelt hij zijn verhaal om dan te worden ingehaald door een enorme gitaar sound. In dit geval ook nog robuuster dan op de plaat. Banks neemt de microfoon weer over voor ‘Horses’, dat langzaam aanzwelt en een prachtige song blijkt te zijn, waarin vooral de zang overtuigt en het eigenlijk het hele nummer, voor de verandering, erg ingetogen blijft. Zo’n nummer waarin je zit te wachten tot ….. en het dan niet komt. Via ‘American Metal’ en ‘Unwind’ komt met ‘Doomcrash’ alweer het einde inzicht. Slechts een paar nummers vullen de tijd, want de liedjes van Deathcrash krijgen de tijd zich te ontwikkelen en te groeien. Het laatste nummer is weer prachtig en verveelt voor geen moment gedurende de acht minuten die het duurt. Een mooie kennismaking met deze band die zich meer op spelen en minder op vertellen concentreerde in de opbouw van het grotere geheel. Diepere inzichten in de nummers is aan de luisteraars en wat zij er in willen verstaan. Dat is ook in lijn met de filosofie van de band dat je uit de muziek moet halen wat er voor jou inzit en dat andere zaken daarbij niet een afleiding mogen zijn. Een mooie ontdekking deze band uit Londen en kijken hoe ze deze ingeslagen weg verder uitbouwen. Voor drie kwartier was het prachtig, maar dan ben je ook nieuwsgierig naar wat er nog meer in dat vat zit.
Intrigerend Deathcrash verrast
