GRONINGEN – Solo stond ze een half jaar geleden op Noorderzon met een prima optreden, maar op Platosonic bleek dat La Loye die zes maanden had gebruikt om nog even een groeispurt door te maken als artiest. Op het podium bij de Coffee Company stond een artieste die elk punt veel overtuigender was en haar sterke punten wist te benadrukken, zonder dat ze geweld aandeed aan haar persoonlijkheid. Een show van de Amsterdamse Lieke Heusinkveld was al intiem, verlegen en intens met haar mooi indie folk, maar is nog intiemer, nog intenser en hoewel de verlegenheid er voor zorgt dat ze geen uitbundige persoonlijkheid is op het podium, stond er wel een krachtigere en zelfverzekerdere artieste. Op Noorderzon was het daarnaast wat gehaast en nu nam ze alle tijd voor haar liedjes en dat kwam ook bijzonder het gebeuren ten goede. Later die avond werd La Loye, nu als band, nog verwacht in De Oosterpoort voor Noorderslag. Eerst echter Platosonic en verborgen achter een haarlok ging dat van start met ‘ Gotta Look Sharp’, overigens precies dezelfde opening als in het Noorderplantsoen bij Noorderzon. Het is een enorm gevoelig en kwetsbaar liedje, waar de artieste zich toen helemaal in terug trok, maar nu toch meer tot ontbolstering kwam en vooral haar zang was dwingender en brutaler en haar prachtige stem kwam tot daarbij helemaal tot zijn recht. Dwingender en brutaler in de vergelijking, want het blijft een prachtig, klein en rustig liedje dat nu erg mooi was. Duidelijk en helder stelt La Loye in haar liedjes persoonlijke kwesties aan de orde of vraagt ze zich zaken af. Het zijn liedjes met een immense diepgang. ‘White Summer’ is zo’n liedje in een vragende toon, waarin ze haar vraag steeds luider stelt, wat veel urgentie geeft, juist ook omdat ze niet tot schreeuwen komt, maar neer tot nadrukkelijkheid. De eerste twee nummers speelde ze me electrische gitaar, voor ‘Little Red, Little Blue’ schakelde ze over op de akoestische gitaar. Een moment van spanning, want de gitaar was nieuw, maar beviel. Aankondigingen van liedjes zullen nooit Lieke Heusinkvelds forte worden. Ze doet het degelijk, maar ook nu bescheiden en kort. Het tempo blijft ook hetzelfde ongeveer. Langzame liedjes, met als variaties rustig en traag en als kenmerken gevoelig en kwetsbaar. Daar mis je dan wel de kracht en de verscheidenheid die ze wel heeft met haar band. Haar solo optredens zouden eigenlijk duo optredens moeten worden om toch meer mogelijkheden te scheppen om te spelen met de sound. Dat neemt niet weg dat liedjes als ‘I Only Hear You in My Song’ en vooral het prachtige verheven gebrachte ‘In Dreams’ dat traag meanderde door de Coffee Company aansprekende songs zijn. Een prima optreden van La Loye die duidelijk op de juiste weg zit en met band binnenkort één van de headliners is op het Grasnapolsky Festival in Scheemda.
Intieme en intense La Loye maakt veel progressie
