GRONINGEN – Op een festival als Noorderzon in het Noorderplantsoen in Groningen is vaak alles groots en feestelijk. De borden van de horeca, de drommen mensen die door het plantsoen schuifelen op zoek naar gezelschap en vermaak, de muziek van het hoofdpodium. Het is een vrolijk kabaal van een proostende en uitbundige massa. Tussen die jolige stroom van geestdrift en vertier laveren op zo’n festival eilandjes van verstilling. Aanmeren kon om even adem te halen en even te genieten van de diepgang. Op één zo’n eilandje stond Djoeke met haar pianist Willem ’t Hart en een keur aan intense nummers om de gedachten even te verzetten en tegenwicht te bieden aan het dyonische bacchanaal.
Achter Djoeke schuilt Djoeke Boomsma. De zangeres is geen nieuweling, hoewel er van Djoeke nog niet heel erg veel online te vinden is. In het verleden vormde ze de helft van het duo DOOXS dat niet alleen een prachtige EP uit bracht, mar ook nationaal n internationaal al veel succes had met stemmige songs. De heerlijke electronic pop songs zwijgen alweer een aantal jaar en Djoeke Boomsma ging verder als Djoeke. Na een zeer succesvolle popronde vorig jaar, waarin ze een veel gevraagde act was, is 2024 het jaar dat het succes moet worden uitgebouwd. Met een aantal succesvolle festivals met ook onder andere Hongerige Wolf en andere optredens zoals het Concours de la Chanson, waarbij steevast indruk wordt gemaakt, gezien het winnen van de publieksprijs en de Prix Edith Piaff bij dit concours. Djoeke zit in een goede stroming, met meerdere artiesten die in deze richting werken, zoals bijvoorbeeld iemand als Morpheus, en lijkt de zangeres het tij mee te hebben. Afkomstig uit een creatief Friese familie met ook bijvoorbeeld kinderboekenschrijfster Christien Boomsma en Aske Meijerink van all girl punkband Out of Order laat Djoeke zich inspireren door het chanson, maar ook Lana del Rey voor haar noir getinte, engelstalige chansons. Na Dooxs volgde een periode rust, maar inmiddels heeft Djoeke zich weer helemaal present gemeld.
In een prachtige vintage jurk, vast en zeker een invloed van de antiekhandel in Quatre-Bras, waar ze opgroeide, was overduidelijk wie de zangeres was tijdens dit optreden en deoutfit complementeerde mooi de liedjes van Djoeke. Op het podium liet Willem ’t Hart zijn piano intro langzaam aanzwellen, waarmee de spanning en verwachting werd opgebouwd voor Djoeke plechtig ‘Mad’ inzette. Een mooi openingsnummer, waarin direct werd getoond wat er te verwachten viel van Djoeke. Er is nog geen album van Djoeke uit, maar de geruchten daarover gaan al langer en worden gevoed door een aantal nieuwere nummers die tijdens Noorderzon werden gespeeld. Het erg fraaie ingetogen ‘Show Time Baby’ was daar een voorbeeld van. Het nummer werd voor de eerste keer voor een publiek gespeeld. In deze song kwam de gelaagdheid in de stem van de artieste fraai tot zijn recht en toonde aan hoe mooi de emotie is die de zangeres weet te vertolken. Na twee ingetogen nummers, was ‘Fathers Daughter’ dan, na Djoeke maatstaven, vlotter en steviger en zorgde voor een mooie variatie. Fenomenaal was ‘Butterfly’. Nu en dan pakte Djoeke een nummer om ook iets inhoudelijks over te vertellen in haar aankondiging, wat een het eenvoudiger maakte om je ermee te identificeren als publiek. Een nummer over als je door zorgen of andere verdriet in de put zit, je kunt vertrouwen en hoop putten uit de verstrijkende tijd om het op te lossen of te verzachten. In dit nummer was er prachtig spel van ’t Hart op piano en werd het heerlijk gezongen. Dit was ook zo’n nieuwe song. ‘Videogames’ volgde voor, eigenlijk al veel te snel met ‘Real Thing’ werd afgesloten. Een afsluiting van formaat, waarbij ’t Hart zijn piano met stekker op het standje orgel zette en dit schitterende nummer door Djoeke erg mooi werd opgebouwd en een prachtig slotakkoord vormde. Een nummer ook met fijne variatie en weer die spannende intense zang. Djoeke is een naam om te onthouden.