GRONINGEN – Amanda Shires is een beetje een goed bewaard geheim in Nederland. Het was bij het optreden van de Texaanse in Spot / De Oosterpoort in Groningen druk met concert-organisatoren, pers en veel artiesten. Een enkel aanstormend talent werd zelfs met glinsterende ogen, strak tegen het podium in opperste concentratie gesignaleerd om maar niets te missen van de show van Amanda Shires. Een artiest die aanspreekt dus bij betrokkenen en eigenlijk een act waarvan je verwacht dat de kleine zaal uit zijn voegen zal barsten en bij de Oosterpoort ook nog maar even gecheckt wordt de grote zaal wellicht, als het zo blijft aanlopen, beschikbaar was. Dat was helaas en ten onrechte niet het geval. Shires blijft geliefd bij een beperkt publiek in Groningen en dat mag best veranderen, want dit is een act die de grote zaal verdiend. Amanda Shires heeft haar sporen wel verdiend. Met Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby vormt ze de super groep The Highwoman, ze is het door de bandleider het meest geliefde lid van Jason Isbell & the 400 unit en won hiermee een grammy en bracht daarnaast tal van albums onder eigen naam uit. De reden voor de toer was het uitkomen van de albums ‘ Take It Like a Man’ en heel recent ‘Loving You’ en samenwerking met en eerbetoon aan de vorig jaar overleden Bobbie Nelson. ‘Being Brave’ in 2005 was haar eerste album, daarna volgden meerdere, maar haar echte doorbraak plaat was ‘My Piece of Land’ in 2016. Groningen en Enumatil horen tot de favoriete plaatsen van Amanda Shires in Nederland , zo onthulde ze aan het begin van de avond. Een nummer, ‘You Want it Darker’ van Leonard Cohen werd ingestart en voerde de spanning op, waarna de drummer Stuart Provan opkomt en het nummer oppikt, vervolgens is het bassist en op andere momenten dominee, Jonathan Gray die zich bij hem voegt en begint mee te spelen, op zijn beurt op de hielen gezeten door Pete Lee, waarna de track wegvalt en de band het overneemt en ook gitarist Zach Setchfield het trapje opkomt. Als Amanda Shires zelf zich bij hen voegt wordt onmiddellijk met veel intensiteit ‘Parking Lot Pirouette’ ingezet en de lat direct hoog gelegd. Dan blijkt dat de setlisten niet geprint konden worden, waardoor er maar één nog aanwezig is en de tourmanager achter de coulissen druk aan het pennen is. Om tijd te winnen vertelt Shires in een hartelijk welkom over de liefde voor Groningen, vriend Martin uit Enumatil en gaat ze in op de inspiratie voor ‘Take it Like A Man’ en onthult ze dat haar moeder Marguerite Fallon achter de merch stand staat. Een goede keus, want als voormalig rodeo rijder kan Fallon een stampede op de platen wel aan. Een stapeltje papier wordt het toneel op geschoven en de band gaat verder met, de ene helft zet ‘My Own Galaxy’ in, de zangeres zelf begint aan ‘Hawk for the Dove’. Een overschrijf foutje in de haast die heel charmant en heel goed, een voorbeeld van een foutje maken is niet erg, wordt opgelost met een lach. Begrijpelijk ook wel, want op de originele setlist staat een ster en dus is galaxy niet zo vreemd, maar in dit geval geeft de ster een praat moment aan. ‘Hawk for a Dove’ is dan de keuze en een fijn krachtig nummer. Beide zijn een prima springplank naar fantastische songs als ‘Take it Like A Man’ en ‘Empty Cups’, waarna wel duidelijk is dat het erg mooi gaat worden deze avond. Niet alleen erg mooi, maar de band krijgt er duidelijk ook steeds meer plezier in en dat straalt af op het publiek. ‘Don’t Be Alarmed’ is zo’n nummer waar de emotie heerlijk in terugkomt en voelbaar is, terwijl ‘Fault Lines’ wat donkerder is, met prachtig toetsenwerk van Pete Lee. In de eerste helft van het optreden veel rustige, soms droeve, maar erg mooie liedjes. Vaak met fraaie viool accenten van Shires zelf of een solo van Setchfield, maar in de tweede helft voert de ritme sectie met Jonathan Gray en Stuart Provan het tempo meer op voor songs als ‘Here He Comes’, Bad Behavior’ en ‘Stupid Love’, waarna ‘Lonely at Night’ weer een fantastisch rustig nummer is, waarin vooral de zang van Amanda Shires prachtig tot zijn recht komt. Het is een fantastische vocalist, die de emotie weet te raken. Het laatste gedeelte van het optreden is een eerbetoon aan twee overleden grootheden. In de eerste plaats Bobbie Nelson, zus en bandlid van Willie Nelson en erg belangrijk in de Americana voor haar bijdrage aan de muziek en aan de positie van de vrouw. Op ‘Loving You’ zijn een aantal nummers opgenomen waar ze een binding mee had, bijvoorbeeld de door Wayne Carson, Johnny Christopher en Mark James geschreven song ‘Always on my Mind’ uitgebracht onder andere Elvis en Willie Nelson en een echte Americana klassieker, net als ‘Summertime’ van George Gershwin, ook zo’n klassieker die door Willie Nelson is gebracht. Fantastisch was ‘Highwoman’ dat Shires met Brandi Carlisle schreef voor The Highwoman om daarna af te sluiten met de John Prine klassieker ‘Saddle in the Rain’. De langdurige ovatie bracht de band terug voor een geïmproviseerd en voor de band onverwacht instrumentaal ‘Orange Blossom Special’ en het impressionante ‘Swimmer’ als afsluiting. Amanda Shires hoort die grote zaal moeiteloos uit te verkopen, zo mooi.
Impressionante Amanda Shires overtuigt De Oosterpoort
