GRONINGEN – Tchip! Hopzz, dat was de formatie waarmee Helene Richter zo’n beetje doorbrak in Groningen. Het is al enige jaren stil rondom die ooit zo roemruchte naam, maar niet rondom de Duitse Groningse Richter. De zangeres en liedjesschrijfster is tegenwoordig onder andere de frontvrouw van Hala, waar ze samen met Arno Bakker, van onder andere Orgel Vreten, op sousafoon, gitarist Leonardo Grimaudo en drummer Aleksandar Škorić, ook van Limonchiki in Lola in Groningen kwam optreden onder andere op voorbereiding op een Duitse tournee later deze maand. De sound van de band kan worden omschreven als Avantgarde Pop/Rock, maar begon met een instrument dat Richter waarschijnlijk bij de uitverkoop van een bekende speelgoedketen had gekocht. Met een kinderdraaiorgeltje tegen haar wang zette ze ‘Build Me a House’ in wat zich aanvankelijk liet aanhoren als een kinderliedje, maar al snel het wrange pad op ging en dat ten volle bleef aflopen met vooral erg mooi gitaarspel van Leonardo Grimaudo in dit verrassende openingsnummer. De muziek van Hala zoekt het experiment en heeft verrassende combinaties en sterke emoties. In het aanvankelijk erg heftige ‘Muneca Quitapena’ bijvoorbeeld, een nummer met een sterk ritme opgelegd door Aleksandar Škorić, verraste dan ineens Arno Bakker met een uitermate gevoelig intermezzo op zijn sousafoon. Bakker betrad het pad der subtiliteiten ook in ‘Knights in Shining Armour’ waarvoor hij het intro blies in een prachtige samenspraak met Grimaudo voor de rest van de band inviel. Een nummer met een overvloed aan galm en ineens een hoger ritme. Het was ook het eerste nummer waarbij Helene Richter als spreekstalmeester een intro verzorgde en haar band voorstelde als haar ridders in gepoetste harnassen. Haar aankondigingen mogen nog best wat inhoudelijker en uitgebreider. Wel een prachtig nummer, zoals eigenlijk elk nummer zich wrong tussen even wennen en erg mooi. Elk lied had duidelijk zijn eigen karakter. ‘Ernest and his Blueberries’ begon haast als een vertelling. De fraaie zang werd nu haast gesproken alsof Richter er een stoel bij zou trekken en een sprookje ging vertellen, maar ook nu had dit lied veel onverwachte wendingen, valkuilen en eindigde het haast met karakter van een folkprotestsong met wat Dylaanse invloeden. De afsluiting kwam met ‘Nightingale’ wat in de disco versie werd gebracht en inderdaad een fel dansbaar lied dat prachtig werd gebracht met nogmaals alle ruimte voor de zangeres om haar kwaliteiten en talenten te laten horen en dat eigenlijk eindigde in een lange ijslijke door merg en been dringende gil. Het lied werd daarna nog even opgepakt, maar duidelijk was dat Hala klaar is om Duitsland te gaan te veroveren. Lola lag inmiddels aan de voeten van Richter, Bakker cum suis.
IJslijke gil beëindigt Hala concert in Lola
