GRONINGEN – Alle sluiers trok zangeres Hiske Oosterwijk weg tijdens Swingin’ Groningen op het Zuiderdiep, voor etablissement Buckshot, in de stad. Met heel persoonlijke en intense verhalen en aan de hand van liedjes in het Frans en het Nederlands liet de zangeres de luiken van zichzelf wijd open staan en gunde de festivalgangers een toer door haar innerlijke krochten, waarbij ze zelf als gids optrad en gitarist Job Posthuma daarbij de nodige ondersteuning gaf. Het lukte haar daarmee om het optreden in het zonnetje met passanten en lachers op een terras toch een heerlijk intiem karakter te geven. Buckshot veranderde in een donkere sfeervolle Brusselse nachtclub, waar de gedreven zangeres haar ziel op tafel legde. Al jaren is Hiske Jeltine Oosterwijk, Friezin om utens, in Grunniger land, één van de betere jazzzangeressen van het land, maar ook het chanson, het Nederlandse lied en prachtige uitvoeringen van folk nummers, bijvoorbeeld het werk van Joni Mitchell, heeft ze op haar programma staan, waar haar veelzijdigheid wel uit blijkt. Meest recent maakte ze veel indruk met het project ‘Tiidgenoaten’, waarin ze het werk van de 17de eeuwse componist Gysbert Japicx herschreef en her interpreteerde en daarvoor open doekjes kreeg. Op Swingin’ Groningen was er volop gelegenheid om die veelzijdigheid te etaleren. In Groningen begon ze mooi met ‘Chant’ en liet dat volgen door ‘La Nuit’. Kenmerkend aan Oosterwijk is dat ze zingt met haar hele lichaam en op een prima manier alle middelen weet te gebruiken die haar tot beschikking staan. Met een uitermate grote expressie, nu en dan gehinderd omdat ze op rustigere nummers er even een kruk bij pakte, kun je de intensiteit van de nummers ook aflezen aan de vele gezichten die ze toont op het podium en de krachtige handgebaren. Ze speelt daarnaast met woorden en intonatie, druk zich uit met klanken en gebruikt volume om soms te fluisteren en soms te schreeuwen om haar boodschappen over te brengen. Uitstekend is daarbij de begeleiding van Job Posthuma die een voortreffelijk gitarist is en een mooi stabiel platform bidt waarop Oosterwijk al haar expressie kwijt kan. Het chanson heeft helaas niet meer de impact van de gloriedagen van Jacques Brel, Edith Piaf en Charles Aznavour maar een mooie uitvoering van het bekendere ‘La Vie En Rose’ werd nog zeker geapprecieerd door het terras en de passanten die even bleven plakken. Mooi was hoe Oosterwijk de liedjes verbond met haar leven en gevoel en daarmee een logische verbinding maakte tussen de liedjes op haar set list. Nu en dan even een uitstapje naar het Nederlands zoals in de kalme Ruth Jacott cover ‘Leun op Mij’ of het gevoelige ‘Ze huilt maar ze Lacht’ dat we kennen van Maan. Het eindigde prachtig met een gepassioneerde vertolking van ‘Au suivant’. Een liedje van Jacques Brell waarvan ze ooit dacht als ik dat toch zou kunnen zingen. Dat bucketlist item is al een tijdje geleden afgestreept en het is een plezier om Hiske Oosterwijk aan het werk te zien. Een dijk van een zangeres die garant staat voor een heerlijk uurtje of dat nu in het Frans, Nederlands, Engels of Fries is.
Hiske Oosterwijk ontsluiert op Swingin’ Groningen
