SCHIPBORG – De speaker van dienst bekende verliefd te zijn geweest op Stevie Ann op het Festival der Aa in Schipborg. Tegenwoordig staat Stevie Ann al jaren weer als Stephanie Struijk op het podium. Zo ben ik nog nooit aangekondigd, kirde ze verheugd. Illusies hoeft ze zich echter niet te maken, want dezelfde omroeper kondigde Selah Sue met exact hetzelfde verhaal aan op het Bevrijdingsfestival in Groningen. Wat wel waar is dat je met gemak verliefd kunt worden op de warme stem van deze Nederlandse zangeres. De laatste jaren toerde ze vaak met haar Belgische kompaan Eva De Roovere, samen met bassist Reyer Zwart. Een prachtige combinatie die het Nederlandse lied op hoog niveau in Nederland en Vlaanderen bracht. In Schipborg stond er ook een trio op het podium, maar Eva de Roovere was thuis gebleven in België en nu had Struijk Bernard Gepken mee gebracht. Gepken speelt onder andere ook bij Daniel Lohues, Maaike Ouboter en Marlene Bakker, terwijl Zwart regelmatig op het podium staan bij VanWyck, Alex Roeka, Claudia de Breij, Nynke Laverman en heel binnenkort terug is in Drenthe als hij met Phillipe Elan Franse chansons brengt bij Nijend24 in Anderen. Bij deze eredivisie der muzikanten hebben we dan nauwelijks een deuk gemaakt in hun Curriculum Vitae. De stemming was fijn, zo in een zonnetje met een mooi publiek voor het podium en dus zette Stephanie Struijk haar concert in met het warme ‘Fijn Zo’, een liedje over content zijn. Een liedje dat ook prachtig past bij de warme stem van Struijk die iets geruststellends in zich heeft, toch is het niet altijd zo, want in haar liedjes zit ook zeker een ander facet. Het in een droom geschreven ‘Sta Op, Sla Af, Ga Door’ is een sterk contrast met ‘Fijn Zo’. Het moedigt juist aan om niet content te zijn, maar verder te kijken dan de neus lang is. Het zijn per definitie hele fijne liedjes, welke kant Struijk je ook mee opneemt. Via het kalme mooie ‘Nieuwe Maan’ was ‘Verloren Tijd blijft Kwijt’ een nummer dat wat steviger was en dat had het concert op dat moment ook nodig. Een prachtig nummer dat ook op de lijst stond met de optredens met Eva de Roovere, maar daar twee damesstemmig gezongen werd, waren het nu de heren die meezongen. Soms zou je haast vergeten dat Reyer Zwart en Bernard Gepken op de bühne aanwezig waren. Professioneel werd de zangeres in het zonnetje gezet en onopvallend was de begeleiding onberispelijk. Het is vaak het moeilijks als het er moeiteloos en onopvallend uit ziet, maar de steun voor Stephanie Struijk was vlekkeloos. Zelf sprak de frontvrouw de liedjes mooi aan elkaar. Soms inhoudelijk, soms wat meer vrijblijvend of anekdotisch. Fijne nummers bleven komen met het intense en zwoele ‘Verlang al te Lang’, ook een liedje tegen contentheid en het via Facetime in de Corona tijden geschreven ‘Onderweg’. Iets wat natuurlijk toen niet kon, wat een mooi verlangen gaf. Nu en dan had er nog net wat meer pit in gemogen, maar wie klaagt daarover bij mooie ‘Vanaf Toen’. Via countryachtige ‘Later Wel’ kwamen er verheugde kreetjes bij ‘De Rivier’, een nummer dat onmiddellijk ingeschreven moet worden in het grootboek der Nederlandse liederen, waar alleen plaats is voor het mooiste van het mooiste en als er dan toch die post Stephanie Struijk wordt gemaakt, noteer daar dan ook ‘Als de Liefde Maar Blijft Winnen’. Met een lekkere country swing in ‘Als ik thuis ben’, stuurde de zangeres de contente massa weer het festval terrein op. Het was prachtig wat deze gelouterde zangeres te bieden heeft met haar begeleiders, het was fijn zo!
Het is fijn bij Stephanie Struijk
