LEEUWARDEN – Het licht schijnt volop als op het meest verborgen podium van het Fries Straat Festival, het via steegjes te bereiken Klokplein, Deadbeat Django & His Loser Friends druk bezig zijn met spandoeken en banjo’s. Hoewel, het zijn ingebeelde vrienden en dus staat deze Friese outlaw Americana kauwboy er met zijn Hank Williams shirt alleen voor. Als alles hangt en de banjo en gitaar zijn gestemd trakteert Deadbeat Django, achter deze naam gaat Django ten Zijthoff schuil, zijn toehoorders op zijn zwarte verhalen vol met drugs, relaties waar de ellende vanaf druipt en moorddadige gedachten. Op zijn spandoek gaf de zanger al het advies: Was nou maar thuis gebleven. Dat zou overigens slecht advies zijn, maar uit zijn liedjes bleek al dat niet al zijn levenskeuzen even goed uitpakten, dus daar niks van aantrekken, want Deadbeat Django wist wel degelijk te vermaken. Het mooiste nummer had hij direct in het begin met het Nederlandstalige ‘Dansen met Satan’. Het was ook het enige Nederlandstalige nummer en hij mag zeker meer in zijn moerstaal, hoewel dat natuurlijk ook best het mooie Fries kan zijn, zingen. Vaak krijgt een wisseling van taal ook een heel andere manier van zingen tot gevolg en dat was ook nu het geval. Het was een sterk nummer, met pittige percussie en een steeds hoger tempo. Vanwege het vroege uur ging het daarop volgende nummer, alleen voor deze keer, niet over drugs. In deze eerste twee nummers toonde Deadbeat Django zich een getalenteerd banjo speler, maar voor ‘Always About To Die’ pakte hij zijn gitaar. Een liedje over naar de tering gaan en ik besloot te blijven, kondigde de zanger het aan. Django ter Zijthoff heeft een prima zangstem die echter gezien het genre nog net even een tikje rauwer en schurender mag. Af en toe overstemde hij zichzelf met banjo, percussie en een licht gebruik van de muzikale knopjes. Voor ‘After Tonight’, een liedje over zelfmoord, liet hij zich zien van zijn gevoelige kant. Even liet hij zijn masker zakken van stoere kauwboy, maar toonde ook een andere veel kwetsbaardere man. Zijn ex was aanwezig in het publiek, vertelde hij, tijdens één van de korte, maar goede inhoudelijke aankondigingen. Het maakte een aantal van de volgende liedjes nogal delicaat. ‘Two Night Stand’ ging dan nog over een relatie die te lang bleef duren. In dit nummer, dat een duidelijk Johnny Cash stempel had, bezong hij dit gegeven stevig en rockend. Vaak is het de banjo die moeilijkheden geeft en vraagt om veel te stemmen, maar tegendraads als altijd is bij Deadbeat Django het juist de gitaar die de meeste stemming vraagt. Zijn banjo spel is net even aansprekender dan zijn gitaar spel, zoals ook weer bleek in ‘The Extaseeker’. Het laatste nummer ging weer over zijn ex en in dit trage nummer overdacht hij de moord op haar. Donker en traag waarin de spanning werd opgebouwd bleek ‘HOME’ een afsluiter donker als de nacht. Gelukkig rende niemand weg en was het gevaar ogenschijnlijk geweken.
Het is donker bij Deadbeat Django & His Loser Friends
