EMMEN – Hij is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei, en dat heeft Max Poolman in Emmen aan de lijve mogen ondervinden. De Amsterdamse Americanavertolker speelde de eerste van liefst drie shows tijdens de Popronde in Emmen en was tevens de openingsact. Waren show twee en drie in respectievelijk het kunstencentrum en de Bibliotheek, de eerste was tussen de paddenstoelen in het winkelcentrum en daar liet de herfst zich voelen. Omstandigheden waar de rauwe liedjes van Poolman goed in gedijen. Max Poolman is één van de meest gevraagde artiesten deze Popronde. Ondertussen streept hij bucketlist momenten af. Optreden Paradiso, done, plaat uitbrengen, done, optreden met held KY. done. Max Poolman brengt rauwe folk en Americana, maar met een gevoelige touch. Het type ruwe bolster, blanke pit. Zijn album dat eerder dit jaar uit kwam ‘Bucking The Tiger’ wordt goed ontvangen en naast de Popronde gooit hij hoge ogen in de Popprijs van Amsterdam. In Emmen was hij niet alleen. Gitarist Jeroen Egge was meegekomen, maar mocht in eerste instantie nog even toekijken. Solo zette Poolman namelijk ‘The Robin Hood of Amsterdam’ in. Een fraai verhalende song, met mooi gitaar spel en mondharmonica werk. Ingetogen, maar rauw en aansprekend. Nog mooier werd de cover ‘Devil’s Waitin’. ‘Devil’s Waitin’ is oorspronkelijk van de Black Rebel Motorcycle Club. Een song die kan worden beschouwd als een anti-gospel song en dat we eigenlijk verder moeten kijken dan het geloof. Het intens gezongen nummer dat eerst zeer verbeten werd gebracht ontwikkelde zich langzaam naar een soort van berusting. Als je met dit soort dingen rommelt, dan krijg je uiteraard reactie. De boodschap terug kwam niet in de vorm van een zondaars neerstrijkende bliksemschicht, maar subtieler door een evangeliste die een paar euro in de gitaarkoffer gooide met een folder die de liefde van de Heer aanprees en voor zekerheid stond even verderop voor de bus de Popronde een wagentje geparkeerd die claimde je binnen 1 minuut te overtuigen van het bestaan van Jezus. Een strijd van hogere machten die haast ongemerkt gestreden wordt. Poolman kreeg versterking van Jeroen Egge op het podium voor het stevigere ‘This Too Shall Pass’. Dit vlotte nummer was aanvankelijk wat rommelig, maar viel al snel op zijn plek en werd toen erg mooi. Na nog twee covers, waarvan vooral ‘October 33’ van de Black Puma’s geweldig was, met weer die prachtige intensiteit en die soulvolle rauwe zang en voor Egge een instrumentaal deel om zijn kunnen te etaleren. Max Poolman was charmant op het podium en dankbaar voor de mensen die er waren. Inhoudelijk vertelde hij weinig over zijn werk, maar het liedje ‘Dark Waters’ was hierop een uitzondering. Hij verhaalde over zijn voorliefde voor de natuur, voor bossen, maar aangezien hij dichter bij de zee woont, ook voor de Noordzee in al zijn macht en pracht en hoe hij, stadsjonge, zich daar toch thuis voelt. Voor dit nummer vroeg hij tevens de assistentie van Kay Koopmans van KY. Aan alles was te merken dat dit nummer Poolman dierbaar was. De stemmen van Koopmans en Poolman mochten nog iets meer samenvloeien, later lukte dat wel prachtig bij een volgend optreden, maar dat stoorde niet in deze gevoelige, maar gruizige ode aan de zee. Ter afsluiting een country deun met ‘A Road Less Traveled’, dat het stevigste nummer van de set was. Een prima optreden. Iets minder covers en iets meer eigen werk is aan te raden en her en der nog wat stipjes op i’s en de tijd zal dat mooie doorleefde in zijn stem alleen maar versterken. Het was een fijne opening van de Popronde in Emmen.
Het goede en het kwade strijden bij optreden Max Poolman
