SCHIPBORG – A.ROSE is zo’n band die eind 2019 de topsnelheid benaderde. In 2018 was de erkenning daar met de verkiezing als Oor talent. Er volgde de Popronde, radio optredens en fijne voorprogramma shows, onder andere met Alma en in Paradiso voor Kate Tempest en met een voorlopig hoogtepunt op Eurosonic/Noorderslag. Het gaspedaal kon nog iets verder in en dan zou Nederland aan de voeten liggen van Anna-Rose Clayton met haar A.ROSE, maar het verhaal is bekend. Het corona anker ging uit en alles kwam tot stilstand. In Schipborg op het Festival der Aa, werd voorzichtig toch weer snelheid gemaakt. Clayton met bandleden Marleen Hoebe, ook net begonnen aan haar eigen project Silver Lake, Olivier Lucas en Lisa Hebing hadden er zichtbaar zin in om met hun rauwe electro-pop met een vrolijke inslag het veld van het festival op te schudden en, uitsluitend op de stoel, want de bühne werd nog steeds gedeeld met Lady Corona, te laten swingen. Ondanks dat het haar eerste optreden was voor een publiek sinds lange tijd, slaagde A.ROSE volledig in die opzet en werd het een lekker uurtje uit je dak gaan bij de vrolijke spring in het veld die onvermoeibaar dan weer links dan weer rechts van haar microfoonstandaard op dook. De van oorsprong Britse Clayton heeft daarbij een hele fijne band om zich heen, zodat ze ook alleen maar oog hoeft te houden voor de zang en het entertainen van haar publiek. De show begon met ‘Sour Sweet Sad Eyes’, wat een rustige verhalende aanloop heeft, maar allengs aan tempo en zeggingskracht won, maar daar wat verzoop in een dreun. Laat je niet teveel in de luren brengen door de springerige en vrolijke verschijning. Clayton heeft in haar liedjes ook wat te vertellen. Het zijn niet altijd de wereld problemen die ze op de korrel neemt, maar wel heel herkenbare dagelijkse zaken. ‘Drama Queen’ bijvoorbeeld is zo’n nummer, waarin ze aan de kaak stelt dat vrouwen toch wel erg snel als drama queen worden neergezet en er dan voorbij wordt gegaan aan het punt dat ze willen maken. Het was met regelmaat, vaak als afkondiging, dat mag naar voor het liedje, dat de zangeres deze brokjes informatie gaf. ‘Drama Queen’ zelf was stevig en pittig en smaakte prima. Via ‘Bored As Fuck’, ook een rustig nummer waarin de donkere tonen net iets teveel de overhand hadden deze dag, werd met ‘Rising’ het prachtig. Een wat ouder nummer, waaraan ook Marleen Hoebe, Olivier Lucas en Lisa Hebing hadden meegeschreven was gevarieerd en een krachtig statement. Dat niveau wist ze vast te houden in het wat lichtere ‘Same Effect’ en ‘Bleachers’ dat als single is uitgebracht en tweestemmig lekker catchy klonk. Clayton hield het ook in het tweede deel van het optreden vooral heel persoonlijk met onderwerpen uit har leven die A.ROSE als inspiratie gebruikt. ‘Fake Smiles’ gaat bijvoorbeeld over het realiseren dat je investeert in een relatie die niet goed voor je is en ‘Call My Friends’, een lekker speels nummer beschrijft dat vriendinnen een deel van het sociale aspect van een relatie kunnen opvangen en in het vervolg daarvan ‘Dancing Alone’ stelt dat het prima is om als single het nachtleven op te zoeken. Muzikaal bleef het prima, met een mooie opbouw in de set en lekker energiek gebracht met veel beweging op het podium, goede verhalen en Clayton probeerde haar publiek, met succes, er bij te betrekken. Voor het afsluitende ‘Hush Hush’, wederom met veel donkere tonen, kondigde ze nog aan dat haar EP in oktober gaat verschijnen. Eerst duikt ze het festival seizoen in, waar onder andere Grasnapolsky in Scheemda nog op het programma staat.
Het gaspedaal kan weer worden ingetrapt bij A.ROSE
