WESTEREMDEN – In de loop van het optreden van Loe in de Roodehaan in Westeremden greep het publiek in. Of de teksten niet wat duidelijker konden, want die waren zo mooi, maar soms ook zo moeilijk te verstaan. Een wijze les voor deze formatie en het maakt ook duidelijk op welke evenwichtsbalk een band als Loe met hun poëtische pop soms loopt tussen sound en tekst. Elke super Zweedse hitmaker zal je vertellen dat de melodie voor de tekst gaat, maar bij Loe is dat niet zo. De lyrics van zangeres en spoken word artieste Laura de Bruijn staan voorop en dat zou ook in de soundcheck het uitgangspunt moeten zijn. Gelukkig werd adequaat gereageerd op de oproep vanuit het publiek en was nadien de zang veel beter te volgen en onderstreepte daarmee de verbeeldingskracht van de teksten van De Bruijn. In de band Tom Luttikholt op toetsen, Daan Jonker op drums, Rik Jasker op gitaar en Reijer Wildeman op bas. De band ontmoette elkaar op het Conservatorium Utrecht om de originele, spitsvondige en verbeeldende Nederlandstalige teksten over de verwarrende gevoelens van een opgroeiende jongvolwassene vorm te geven op het podium en op de EP Vloed die de band uitbracht. Geen toevallige titel van deze EP want water gerelateerde zaken in vele vormen en spiegelbeelden zijn in de thematiek regelmatig terug komende items. Op het podium hele fijne liedjes nu en dan afgewisseld met een stuk spoken word. Een aanzwellend intro ging over in ‘Kersenbloed’ bij het begin van het optreden in Roodehaan. Een nummer waarin een bepaalde dreiging mooi werd opgebouwd met een fraaie expressiviteit. Erg mooi, juist ook omdat hierin de zang zo goed tot uiting kwam was ‘Meisje Tegenover’, waardoor ook de mooie groove onder dit nummer meer betekenis kreeg. Na ‘De Stem van de Zee 1’ het eerste spoken word intermezzo, waarna het muzikaal verder ging rustigere ‘De Stroming’ en het met een gitaarintro van Rik Jasker ingeleide en erg intense ‘De Stad Verdoofd’, samen de hoogte punten waren van de kortere eerste set voor afgesloten werd met ‘Doei’, dat een beetje vreemd in de set was geplaatst. Het is inderdaad een nummer dat zich leent als afsluiting. Een nummer met een solo van bassist Reijer Wildeman en een moment in de schijnwerper voor Tom Luttikholt in dit vlotte, maar sferische nummer. Een nummer dat je eigenlijk in deze opzet als laatste nummer van een optreden speelt. De artistieke vrijheid laat het echter volledig toe dat dit nummer met een fraai ‘Doei’ geen afscheid, maar een tot zo. Na de pauze opende de band met ‘Water en Vuur’ dat spoken word en zang combineerde en prachtig was. Een heel mooi rustpuntje was even verderop ‘Zilverlicht’ dat heel klein werd gehouden. Het was ook één van de nummers met een mooie introductie over de song, die er over gaat hoe je ook jezelf voor de gek kunt houden door weg te kijken van de zaken waar je je zorgen overmaakt. In haar introducties was Laura de Bruijn bondig, maar prima inhoudelijk en met rust en tijd werd er een streep onder gezet om ze meer zwaarte te geven. Even een uitstapje naar andermans werk met het fijne en prachtig, haast als een smartlap, gebrachte ‘De Lucht zit nog vol Dagen’ van Gerard van Maasakkers en ‘De parade’ van Eefje de Visser om daarna via de spoken word ‘De Stem van de Zee 2’, dat werd heftiger en bozig was overweldigend te eindigen met het daar prima bij aansluitende stevigere en donkerde ‘Doordrenkt’ te komen bij het fantastisch mooie nummer ‘De Stem van de Zee’ en zo met ‘Hoezo’ het einde te laten aanbreken. Loe is fantastisch talentvol en vooral de prachtige teksten maakten een diepe indruk en zoals kunstenaar Henk Helmantel aan de overkant van het grasveld bij de Roodehaan in Westeremden schildert met penselen, doet Laura de Bruijn dat met woorden en zijn de liedjes haar canvas.
Heerlijke teksten bij Loe
