AMEN – Twee stoelen op het podium van De Amer in Amen beloofden niet veel goeds. Om het zeuren gelijk even uit de weg te helpen. Dat klopte ook. Voor de zichtbaarheid en de beleving was het veel beter geweest als Luke Winslow-King en gitarist Roberto Luti hadden gestaan. Luti is bijvoorbeeld een muzikant die met zijn hele lichaam op gaat in zijn gitaarspel en nu gekluisterd was aan zijn stoel, terwijl je, als hij staat te spelen, eigenlijk wel een heel concert alleen naar hem kan kijken. Dat had anders gemogen en wellicht zelfs anders gemoeten, maar met dat uit de weg; wat een fantastisch concert was het optreden van Luke Winslow-King in De Amer. De Amerikaan die lang woonde en werkte in New Orleans was een jaar of vijf geleden voor het laatst in De Amer. Hij was echter zijn Nederlandse publiek niet vergeten en begroette veel bezoekers als oude vrienden. Dat zijn ze ook, want veel mensen laten een kans niet onbenut om de man te zien als hij komt aanlopen in Nederland. Aanvankelijk was dat met een retro-Americana stijl die zijn eerste albums kenschetste, later met een veel meer roots rock vibe. Luke Winslow King toert nu met zijn nieuwste album ‘If These Walls Could Talk’, maar timmert al jaren aan de weg. Luke Winslow-King Balzuweit, zoals hij volledig heet, heeft een boeiende achtergrond. Zijn moeder kookte voor de allerarmsten in Cadilac Michigan, zijn vader was muzikant. Zijn roots gaan terug naar de pelgrims van the Mayflower en zijn muzikale loopbaan begon, heel passend, in de kerk, waarna hij zijn eigen bluesband had. Hij studeerde af als jazz gitarist en verdiepte zich daarna in klassieke muziek, maar trok de wereld in met de liedjes van Woody Guthrie. Hij r werkte ook als therapeut die mensen hielp met muziek. Inmiddels is hij woonachtig in Spanje en heeft tal van eigen platen in de platen kast. Vanaf 2007 brengt hij regelmatig muziek uit, aanvankelijk in die retro stijl, met onder andere platen als ‘The Coming Tide’, ‘Everlasting Arms’ en ‘I’m Glad Trouble Don’t Last Always’. Als breuk met die stijl kan het album ‘Blue Mesa’ uit 2018 gelden. In Amen stond er een mooie mix van oud, vaak in nieuwe versies, en nieuw werk op de setlist. Het optreden ging voortvarend van start met ‘Honey Comb’, met een energieke Luti en op tamboerijn werd die energie geëvenaard door Winslow-King en net als de opening staat op het nieuwe album ook ‘Sweet Sunday June’ met een mooie opbouw en toenemende felheid. Een lekker warm bad voor artiesten en publiek waarbij de persoonlijke banden werden aangehaald en nieuwe gesmeed, want Winslow-King kan zich bijna elk gezicht nog voor de geest halen. Muzikaal wordt het ook persoonlijk met het prachtige ‘The Leaves Turn Brown’ over zijn vader die enkele jaren geleden overleden is, een indrukwekkende stemmige song. Heel fijn was het ook het rustig swingende ‘Chicken Dinner’ en het intense steeds robuuster wordende ‘Leghorn Women’, een ode aan de stad Livorno waar Roberto Luti zijn wiegje stond. Het waren voor de pauze niet de enige hoogtepunten, want ook prachtige versies van ‘Farewell Blues’, Swing that Thing’ en ‘Peaches’ biologeerden het publiek en de pauze werd bereikt met de meezinger en meeklapper ‘The Everlasting Arms’. Een behoorlijk aantal liedjes voor de pauze en een tweede helft die een stuk korter was en mooi en stevig begon met ‘Watch me Change’. Regelmatig ging hij in op de achtergrond van zijn liedjes. Het prachtige ‘Black Eyed Gipsy’ ging over die keer dat hij van alles wat hij had werd beroofd in Amsterdam en aanklopte bij het stel dat hem bestal om spul terug te halen en na het donkere ‘Things Don’t Work Out Like You Planned’ vertelde hij voor Lissa’s Song over “Washboard” Lissa Driscoll die in New Orleans muzikaal grote invloed had op zowel Roberto Luti als hemzelf en met wie hij onder meer ‘Chicken Dinner’ schreef voor ze enkele jaren geleden overleed. De VVV van Cadillac Michigan doet verder goede zaken na de introductie van ‘Call Me Cadilac Slim’ over zijn geboorteplaats. Het eindigde met ‘Thought I Heard You’ en het toegift voor een dik uitverkocht huis op woensdagavond was ‘Break Down The Walls’. Een concert waarmee hij zijn publiek helemaal inpalmde en iedereen tevreden huiswaarts stuurde met al die prachtige gedreven nummers nog in het hoofd, maar kunnen die stoelen niet worden verstopt volgende keer.
Heerlijke Luke Winslow-King palmt De Amer in
