GRONINGEN – Het loont soms om te weten wie wie in het publiek. In de zijlijn van het Eurosonic/ Noorderslag gebeuren hebben veel mensen voorpret met de lijst der ESNS lijsten en stemmen hun route af op de mening van lijstfluencer Richard Ridder. Ontbreekt de tijd om deze lijst door nemen, dan weet je precies als de deze Ridder naar voren op stoomt dat het prachtig gaat worden. Bij het optreden van het IJslandse trio LÓN stond hij vooraan. Dan is het tijd de oren te spitsen. LÓN is de formatie van Valdimar Guðmundsson, die ook furore ,maakte als frontman van de rock-‘n-rollband Valdimar, samen met kompanen Ásgeir Aðalsteinsson en Ómar Guðjónsson in dit nieuwe americana project, waarin hij de folkroots verkend. De lijstfluencer had het de omschrijving mee gegeven: “Folksongs uit IJsland met een hoog kampvuur gehalte”. Guðmundsson en zijn kameraden debuteerden met het album ‘Thankfully Distracted’, waar op ze het thema ouderschap onderzoeken en waarop jazzriffs, folky charme en Valdimars aangrijpende vocalen moeiteloos samenvloeien. De Amerikaanse manager van het trio is speciaal voor Eurosonic / Noorderslag uit Los Angeles overgekomen om onmiddellijk zaken te kunnen doen en kon wel eens geen overbodige luxe blijken bij optredens in de Coffee Company voor Platosonic en de ESNS showcase in de Lutherse Kerk in Groningen.
De voorpret en lovende woorden vooraf worden door LÓN moeiteloos waar gemaakt op het podium van de Coffee Company en Platosonic. Valdimar Guðmundsson verklapt vooraf dat het een “good song” is. Daar heeft hij volkomen gelijk in. Heel fijn is de sensibiliteit in het nummer. Klein en tokkelend is de begeleiding, maar prachtig komt hier de zang over heen om het een memorabele en intense song te maken. Een nummer met een hoog wauw gehalte. Het kan echter nog mooier. ‘My Father’ wordt dan gebracht en dat is fenomenaal. Een kalme vertelling met een prachtige tekst die je meeneemt naar een herinnering aan een man die warmte zocht, waar het koud was. Een kijkje in een moeizame relatie tussen vader en zoon die waardering in elkaar zoeken, maar niet er in slagen elkaar altijd te bereiken. Een heel persoonlijk, oprecht en mooi nummer. Valdimar Guðmundsson is niet van nature een begaafde spreker, maar beseft wel het belang van een goede introductie. Hij streeft dan ook naar, maar nu en dan mag het nog best inhoudelijker. Ware de eerste twee nummers kalm, ‘Earthquake’ brengt er iets meer tempo in en vooral als de stemmen van Ásgeir Aðalsteinsson en Ómar Guðjónsson zich voegen bij de heerlijke, met prettige klein heesheid, stem van de leadzanger wordt het nog mooier. ‘Cold Crisp Air’, is het laatste nummer dat LÓN brengt. “Een nummer over lucht”, is de korte introductie. Geen luchtig nummer, maar een schitterende song die heftiger is en impact heeft. Aan de overkant van de straat is het hele optreden een vergadering aan de gang. Het zal vast nuttig geweest zijn, maar juist als LÓN dit geweldige en net wat robuustere nummer afsluit gaan ook daar de lichten uit. Ze hadden beter kunnen komen genieten in de Coffee Company, want dat was ook nuttig en vast leuker. LÓN is een band die je eigenlijk gewoon terug wil zien op een festival als Take Root in Groningen of bij één van die geweldige Americana podia in ons land, want Richard Ridder had gelijk, LÓN gooide dat extra blok hout op het kampvuur en maakte het fantastisch. De manager stond klaar en zal vast vaak aangeschoten zijn om contact te leggen.