GRONINGEN – Een gesprek na afloop van het optreden van Kids with Buns op de allerlaatste editie van het betreurde festival Welcome to the Village. Zojuist hebben Amber Piddington en Marie van Uytvanck De Harmonie in Leeuwarden betovert met een fenomenaal mooie show. Als de zaal is leeggestroomd en het duo nog even een praatje maakt met de paar achtergebleven verzucht het duo dat het zo moeilijk is om in Nederland voet aan de grond te krijgen. Kwaliteit verloochent zich echter niet en een jaar later is de band één van de hoofdacts op Grasnapolsky in Scheemda. Het grote verschil, buiten een aantal nieuwe nummers, is dat waar in Leeuwarden eigenlijk iedereen de band ontdekte er in Scheemda al tal van festival bezoekers speciaal voor Kids with Buns komen en de rest van het programma bijvangst is. Nog een druk op de fast forward knop en precies een jaar laten staan Amber Piddington en Marie van Uytvanck al voor de derde keer in de stad Groningen, maar nu niet als voorprogramma, maar als hoofd act met een eigen show in Vera. Ook kinderkes met knotjes worden groot en dat blijkt als het duo, samen met Stijn Konings en Dajo Vlaeminckx er een prachtig volwassen optreden geven.
De bedroomindiepop of indiefolk band presenteerde zich eerst met de voortreffelijk EP ‘Waiting Room’. Een plaat die veel nummers heeft die je onmiddellijk aanspreken. Het gaat over opgroeien in Vlaanderen. Jong zijn en je seksualiteit ontdekken, school, eenzaamheid, relaties en je plek in het leven vinden in het algemeen. Een prachtig resultaat van een toevalligheid die Van Uytvanck en Piddington samen bracht en het bleek dat ze muzikaal een klik hadden, waarmee Kids with Buns was geboren. Na een tijd vooral in slaapkamers hun muziek te hebben aangescherpt was het onvermijdelijk dat deze schoonheid naar buiten werd gebracht. De huidige toer die ze in Vera bracht is mede vanwege de promotie van het album ‘Out of Place’ dat eind 2023 verscheen. Een album wederom over volwassen worden en niet helemaal je plek in de maatschappij nog kunnen vinden en dit in de vorm van sad bangers. Een album dat meer tijd nodig heeft om te groeien dan de EP, maar als je het die kans geeft, minstens net zo mooi is.
Op het podium van Vera verschenen eerst Konings en Vlaeminckx die inzetten, waarna Piddington en Van Uytvanck hun entree maakten en vlot en mooi openden met ‘Daughter’, ook het eerste nummer van het album. De setlist was mooi doorweven met de nummers van de EP tussen het nieuwe album door zoals het heerlijke ‘The Snakes’, wat een prachtige song is. Juist ook omdat er meer afstand zit tussen het schrijven en daarmee deze song steeds meer verdieping heeft gekregen en ook de podiumkilometers die de band in de loop van de afgelopen jaren heeft afgelegd worden deze oude nummers ook eigenlijk alleen maar mooier, omdat de Kids precies begrijpen hoe ze het willen uitvoeren. Terug naar het album met ‘Colder’ dat even iets kleiner en rustiger was, maar niet minder mooi, waarbij vooral die karakteristieke stem van Marie van Uytvanck zo heel mooi tot zijn recht komt, maar in dit duet bewees ook Piddington zich als een meer ingetogen zangeres. In dit nummer ook mooi subtiel spel op de keys van Stijn Konings. De emoties werden steeds meer op de voorgrond gezet in het fraaie ‘Nothing New’ dat erg intens was en een zeer doorleeft nummer over het besef dat wat je ook probeert alles bij het oude blijft en het door Van Uytvanck eerder al per abuis geïntroduceerde ‘Words’, gebracht als duo, over hoe je soms voor je emoties eigenlijk niet de juiste woorden kunt vinden om die een stem te geven. De introducties waren prima in orde deze avond. Ze waren informatief, inhoudelijk en er op gericht het publiek te betreken bij de show, waarbij Amber Piddington dan de boel nog eens opzweepte. Wellicht is het mogelijk om er nog ergens wat publieksparticipatie in te bouwen. Er volgde een middendeel met louter songs die prachtig waren. ‘1712’ dat langzaam robuuster werd, net als ‘Stubborn Mind’, aangedreven door de drums van Dajo Vlaeminckx, waarna in ‘Waiting Room’ die prachtige zang vol zeggingskracht nogmaals excelleerde en het fenomenale ‘Bad Grades’ waarbij de prachtige troosteloosheid er vanaf te scheppen is. Elke song voelt persoonlijk en oprecht. Niet veel later werd afgesloten met ‘How Bad Could It Be’ lekker stevig, waarbij Piddington nogmaals met grote bewegingen haar gitaar liet spreken. Zo’n fenomenaal optreden verdiende een toegift. Twee nummers waarbij vooral ‘Bathroom Floor’ prachtig was. Kids with Buns wordt jaar na jaar beter. Een band om te koesteren en je gelukkig te prijzen dat je mag delen in hun droeve liedjes. Vlaamse pracht in optima forma.