GRONINGEN – Al snel was duidelijk dat de roem van Heartworms de band uit Londen was vooruitgesneld. Er was geduld en geluk nodig om bij de officiële Eurosonic showcase van de formatie aanwezig te zijn en de laatkomers zagen een lange rij wachtenden voor u om bij aan te sluiten. Een dag later was er tijdens Platosonic een herkansing om dan toch te genieten van Heartworms, maar ook daar stonden er drommen in de platenzaak en was een plaatsje binnen verre van verzekerd om de Gothic Post Punk uit het zuiden van Londen live mee te maken. Impressionant voor een band die pas in maart hun debuut EP ‘A Comforting Notion’ gaat uitbrengen en voor nu een enkele single op de markt bracht. Het is ook wel kenmerkend voor zangeres en drijvende kracht achter de band Jojo Orme die tegenslagen, sexisme, racisme en twijfels aan haar kunnen smeedde tot een ijzeren wilskracht en een vastberadenheid om te slagen. Op haar studie, met vooral mannelijke medestudenten, mocht ze in niemands band en werd haar verteld dat ze toch snel zou afhaken, om twee jaar later als beste van haar klas af te studeren. Het bracht haar al in de grote Britse muziekbladen op basis van optredens en wat er tot nu toe is verschenen aan muziek. De trap van Plato was hier evenzeer een voorbeeld van. Het was even goed opletten, want de band schoot ver voor de begintijd uit de startblokken en dat had niet iedereen door. Na twee nummers besteeg de technicus de trap om de soundcheck af te ronden, alleen maar om te horen dat er al twee nummers waren gespeeld. Begrijpelijk ook wel enigszins, want zonder aankondiging en ver voor tijd werd ‘A Comfoting Notion’, direct aan één sluitend met de soundcheck ingezet en dat zou ook best even een totaaltje kunnen zijn, maar al snel bleek dat dit nummer volledig werd uitgespeeld en ook het volgende punt op de setlijst van begin tot einde uitgevoerd. ‘A Comforting Notion’ was een fel begin. Robuust en vlot plaatste het gelijk de zang van Orme in de schijnwerpers. Een charismatische frontvrouw in haar stage préséance en een zichtbare strijdbaarheid die met een lach werd onderstreept. Erg mooi was ’24hours’. Jojo Orme heeft een hele fijne zangstem die het robuuste en rauwe aankan, maar het wordt schitterend zodra ze zacht in je oor fluistert. Delicaat en bijna gesproken opende dit nummer zich, maar gedurende deze song waren het vooral de drums die in indringendheid toenamen en daarmee een mooie opbouw bewerkstelligden en langzaam zorgden dat de fluistering overging in een urgente dreiging. Een heerlijk nummer, dat nog werd overtroffen door het ook als single uitgebrachte ‘Consistent Dedication’. Een nummer waarin het falen van de mensheid ter sprake wordt gebracht en de conclusie is dat de mens maar een lelijk wezen is, wat schreeuwend de wereld in wordt geslingerd. Wederom erg knap opgebouwd en met een strakke band die onverstoorbaar Orme in de schijnwerpers zet. Het zijn ook nummers die nu en dan best wat uitleg mogen met een aankondiging, maar de leadzangeres laat de liedjes voor zich spreken zonder er inhoudelijk op in te gaan. Er was mooi toegewerkt naar het slot met ‘Retributions of an Awful Life’, er is aan de titels te merken dat het stevige kost is wat Heartworms je laat verhapstukken. Het tempo ging zo mogelijk nogmaals omhoog in dit wat zwaarder aangezette nummer. De manager van de band had de tijd scherp in de gaten gehouden en zag dat er nog een extra nummer kon worden gespeeld. Eén vinger ging omhoog. Een onverwacht, maar niet minder welkom cadeautje voor de gelukkigen in de platenzaak, helemaal omdat in de vertellende zang van ‘What Can I Do’ nogmaals die stem van Jojo Orme op zijn mooist was te beluisteren. Vijf nummers was amper genoeg, dus een band om op een verlanglijstje te zetten.
Heartworms maakt indruk boven aan de Plato trap
