Bijna hadden ze nog Nederland bereikt. In het voorprogramma van Lynne Hanson speelde het Canadese duo Harrow Fair een aantal shows in Groot-Brittannië. Helaas paste er in de achterbak van Hanson geen twee extra muzikanten voor de reis naar Nederland afgelopen februari. Uitermate jammer, want Harrow Fair is een geweldig duo met krachtige folk met volop robuustheid, maar ook fraaie heel gevoelige nummers. Het is aanstekelijk en prachtig blijkt als het album dan wel Nederland bereikt. Lekker uptempo, lekker buldozeren af en toe, maar op de juiste manier en dan weer prachtig ingetogen vol emotie. Harrow Fair dat zijn violiste Miranda Mulholland en Andrew Penner. Opvallend is dat Mulholland nog maar pas geleden haar eigen fantastische album ‘By Appointment Or Chance’ heeft uitgebracht en dat Penner een uitermate druk bestaan heeft als lid van onder andere Detroit Time Machine, Sunparlour Players en nog tal van andere projecten. Een zeer gerenommeerd en ervaren duo dus en hoe mooi is het dat Mulholland haar eigen platenmaatschappij heeft waar dit soort projecten een prachtig thuis vinden. Het album begint met een sterk titelnummer. ‘Sins We Made’ is robuust en een lekker duet. Stomping noemen ze dat wel in de Americana en onder die noemer valt ook ‘Rules of Engagement’, extra met ondersteuning van dansers Sascha Anna Senisch, Sascha Koziak en Dustin Fasching op een zeer aanstekelijke clip bij dit nummer. Naast deze heerlijke feestelijk aandoende liedjes heeft Harrow Fair ook fraaie ballads. Het lijkt vrolijk met de prachtige viool van Mulholland, maar het zijn toch liedjes met ook een donker kantje. Erg fraai is het intro van ´Seat at The Table´ voor het duo in een fraaie harmonie met hun prima zangstemmen invallen. Heel gevoelig is ‘Loved You Enough’ met Andrew Penner die eerst de leadzang neemt en daarna Mulholland die het overneemt in weer zo’n fraai duet. Een prachtige song ontwikkeld zich waarbij blijkt dat Harrow Fair niet alleen in het uptempo werk weet te overtuigen, maar het ook heel mooi en gevoelig weet te maken in deze ballad. Een heel andere kant is dan weer het met ritmisch hand geklapt vormgegeven ‘I Saw It In The Mail’. Haast klassiek gaat het dan verder met een fantastische vioolopening in ‘Shiloh’ dat zich steeds grootser weet te ontwikkelen in een fraai instrumentaal nummer. Elk nummer heeft daarbij een geheel eigen karakter, waarbij toch de eenheid behouden blijft. Na de stevige uptempo opening komt dat eigenlijk niet echt meer terug. Dat is jammer, want tussen prachtige ballads als ‘Shadow’ en het afsluitende ‘Rich Looks Cheap To Me’ had nog best even een lekkere uptempo injectie gemogen, maar dat is eigenlijk klagen om het klagen op een album dat zoveel moois te bieden heeft met fantastische zang, heerlijk spel en zoveel verschillende kanten van Harrow Fair die aan bod komen.
Harrow Fair – Sins We Made
