In haar kleine thuisstudio in Mesquite in Texas, onder de rook van Dallas, knutselde Hannah Jadagu aan haar sound en haar songs. Met een moeder die op de muziek van Drake op tafel danste en die haar vormde door niet alleen keihard te werken voor haar dochters, maar ook regelmatig haar favoriete tracks voor ze op tape te zetten. Wat moet je ook anders in Mesquite, dat op het kruispunt ligt van vier Highways en wiens claim to fame is dat het de Rodeo hoofdstad van de Verenigde Staten is. Een stad gericht op Dallas, maar ook geboorteplek van Dave Abruzzese van Pearl Jam en Mick Jagger muze Jerry Hall. Het is een plek waar Indie-pop en Indie-rock nog uitleg behoeft. Desondanks werd Jadagu toen ze een prille 18-jarige was gespot door het legendarische Sub-Pop, bekend van Nirvana, Soundgarden en ook nu met een prachtig aantal vernieuwende artiesten, en ze vanuit het niets een mailtje kreeg of ze geen belangstelling had om te tekenen. Inmiddels heeft Hannah Jadagu Texas achter zich gelaten en domicilie gekozen in New York voor haar studie en brengt ze haar eerste EP uit. De sticker met super veelbelovend is daar eenvoudig op geplakt. Het album gaat van start met een belangrijk statement. Een statement dat niet genoeg kan worden onderstreept. ‘My Bones’ gaat er over dat vaak vrouwen uit een minderheid vermist raken, worden vermoord en dat er, ook in de media en bij de overheden, te weinig zorg is voor deze vrouwen. ‘You could take my bones and place them home, they won’t find out,’ zingt ze hierover in dit indrukwekkende nummer. Rustig, niet bozerig en met weinig woorden, onderstreept ze deze boodschap des te meer. Op bedaarde lo-fi wijze heeft ze in meer van haar songs mooie boodschappen. Het prachtige ‘Sundown’ met vele zanglijnen en een prima gebruik van reverb gaat over hoe ze zich voelde tijdens haar opleiding en de druk die ze hierbij voelde. Een song die mede de basis legde voor haar artiest zijn, want met dit nummer realiseerde ze dat ze gevoelens op deze manier onder woorden kon brengen, die ze anders niet kon vertolken. Vlotter is ‘Think too Much’. Het is het vrolijkste nummer van deze EP en ook nadrukkelijk zo bedoeld. Soms moet je ook niet dingen over compliceren, maar het fun houden. Een mooie sound, waarbij vooral haar stem nog iets meer uitgesproken mag, maar dat zal ook een kwestie zijn van verder ontwikkelen en durven, want nu verbergt ze nog wel eens in een prachtige mix van meerdere zanglijnen en effecten.’What is Going On?’ is het meest lichtvoetige nummer over verwarring en bedwelming bij kalverliefde. ‘Bleep Bloop’, met een geluidsfragment van de landing van Spaceshuttle Colombia als intro, is traag en fantastisch. Weer een goed onderwerp over de mentale gesteldheid bij jonge mensen en dat vaak van hun verwacht wordt er te eenvoudig over heen te stappen. Rustig laat ook nu Hannah Jadagu haar boodschap resoneren. Een sterk debuut, waarop deze jonge zangeres kan bouwen. Het mag nog wat uitgesprokener worden, de artiest mag nog wat meer zich tonen in de myriade van stemmen en effecten, maar dat gaat vast in orde komen. Indruk maakt ze absoluut en het eindigt met nog een fragment van een telefoon gesprek. “It’s not about me, It’s about you, love you”. Vergeet jezelf niet.
Hannah Jadagu – What is Going On?
