GRONINGEN – Het optreden van de Amerikaanse violiste Hannah Epperson op Podium Plataan tijdens Noorderzon in Groningen was een voorbeeld hoe je met de loop een liedje veel meer gelaagdheid en pracht kunt geven, zonder dat de loop al te opzichtig een rol speelt. Onopvallend bouwde Epperson haar nummers op met percussie, viool, keys, waardoor ze een fundering neerzette waarop ze haar zang en viool geweldig kon laten uitkomen. De vroegkomers werden beloond door Epperson. Al een kwartier voor de aanvangstijd op het plakkaat naast het podium sloot ze haar soundcheck af. Verklaarde zich gereed om te beginnen en zette ‘Cats Craddle’ in. Direct zo’n fraai voorbeeld van loop gebruik, waarbij het lange intro heel natuurlijk de opnames leverde die later terug kwamen. Het bleek een geweldig mooi rustig nummer, waarin het vioolspel van Epperson prachtig was, maar vooral ook haar zang prima wist te bekoren. De artieste voelde zich thuis op het podium. Beloofde plechtig om niet te veel te praten, want goed lullen was een kwaliteit van haar en brak gelukkig die belofte voortdurend. Na de opening zette ze ‘Brother’ in dat ze naadloos liet overlopen in een ander nummer, waarbij ze zich halverwege tijdens het nummer ineens verontschuldigd Amerikaanse te zijn en Trump als president te hebben. Waar de geest wel niet terecht kan komen tijdens het spelen. Wederom die schitterende gelaagdheid, die deze rustige nummers met invloeden van folk, klassieke muziek en pop zijn kracht geven en Epperson kans geven te exceleren in zang en viool. Het publiek pikte het op. Waar een festival publiek vaak vluchtig is, blijft nu bijna iedereen zitten en de enkele vertrekker wordt meewarrig nagekeken. Iets vlotter is ‘Iodine’ en bij ‘Story’ is van haar voornemen om geen verhalen bij de nummers te vertellen niets meer over. Het gaat over de transformatie van een rups in een vlinder en heeft een vlinder dan herinneringen aan zijn tijd als rups. De vraag wordt voorzichtig positief beantwoord, maar op de vraag of dit een schitterend nummers is kan alleen volmondig ja worden gezegd. ‘Circles’ gaat over lange afstandsrelaties en het afsluitende ‘Farthest Distance’ is deze dagen relevanter dan ooit. Geschreven na Charlie Hebdo en met het gedicht ‘The Wasteland’ van T.S. Elliot als inspiratie is het pleidooi tegen onverdraagzaamheid. Het publiek blijkt te hebben geluisterd. De lange rij voor de merchstand koopt die namelijk helemaal leeg en de verontschuldigingen van de zangeres worden met een lach geaccepteerd. Das een goed teken. Ik had meer CD’s moeten meenemen is de les die Epperson trekt. Hoog op de agenda voor een volgende keer is de les die het publiek heeft getrokken.
Hannah Epperson gebruikt de loop optimaal
