Die mooie warme donkere stem van de Duitse Hanna Fearns omwikkelt je onmiddellijk bij het opzetten van haar laatste album ‘Turn on The Light’. Hanna Fearns is een interessant geval. De inwoonster van Keulen is een laatbloeier die op een leeftijd dat de meenste mensen het juist een tandje rustiger aan gaan doen nog alsnog haar muziek loopbaan gestalte gaf. Een zeer terechte keuze, want haar prachtige warme country en folk liedjes zijn erg mooi en zou je ook kunnen kenmerken als country-noir. Opmerkelijk is ook haar samenwerking met Ken Stringfellow. De legendarische rockartiest van R.E.M., The Posies en Big Star is al jaren met Fearns bevriend en regelmatig toeren ze ook samen. Vorig jaar konden ze nog op een zomerse avond samen op een terrasje in het Groningse Winsum achter een frietje worden aangetroffen voor beide optraden. Het is niet de enige rocklegende die een belangrijke rol speelt in het muzikale leven van Fearns, want als tiener leerde ze Alavro Peña-Rojas kennen en die was samen met The Clash frontman Joe Strummer de drijvende kracht achter ‘The 101’ers’, wat in die tijd een stimulatie was achter Fearns behoefte om muziek te maken, maar al snel werd duidelijk dat dit moest wachten vanwege gezinsuitbreiding. Naast het moederschap, een wetenschappelijke loopbaan is Fearns een prachtige zangeres. Met haar donkere stem en haar rustige liedjes, waar wel degelijk nu en dan flink venijn in zit, overtuigt ze. Aanvankelijk in een band is dit na het in 2014 verschenen ‘Sentimental Bones’ haar tweede solo album ‘Turn on The Light’ heeft haar de dik verdiende erkenning gegeven en haar tot één van de belangrijkste Americana artiesten van Duitsland gemaakt. Op een rustige manier opent het album met het sterke ‘Running Away’. Een liedje over verdwijnen en het leven dat je leeft achter je willen laten. Fraai is de mooie tegenstelling tussen de zachtheid waarmee dit liedje wordt gezongen en de wanhoop in de tekst. Erg mooi is ook de piano opening, wat direct het liedje karakteriseert voor rustig en nadrukkelijk de zang zijn intrede doet. Erg mooi is de vertelling, rustig en zorgvuldig gebracht, waardoor het nummer alle tijd krijgt met een sterk refrein, ‘Turn on The Light’. Erg fraaie tekst ook met dubbele bodems. Na ‘The Golden Age’ is het in ‘Beyond Expectation’ dat de urgentie een grotere plaats krijgt, wat op deze plek het album goed doet, helemaal omdat het wordt gevolgd door een van de snellere nummers van het album het prachtige ‘Queen of England’, wat één van hoogtepunten van dit album is. Het duet met Peter Rubel kan dan minder bekoren. Het is een duet tussen twee stemmen die niet even goed passen en met name de stem van Rubel komt niet goed tot zijn recht in deze song. Dat is jammer, want het liedje is verder prima. Rustig en kaal is dan ‘Square Room’ met trage piano begeleiding die langzaam wordt uitgebouwd. Zo wordt het album prima met stemmige nummers als ‘Oceans’ en het prachtige duet met Kenneth Stringfellow ‘When I’m Falling’ naar het einde met ‘Big Black Cat’ gebracht. Een heerlijke en gerijpte plaat van een vrouw die haar liedjes voelt en doet voelen.
Hanna Fearns – Turn on The Light
