HALEY, ze reageert ook op haar artiesten naam Haley Bonar waaronder ze eerder naar buiten trad, aangenomen om haar moeders familie kant te eren of haar burgerlijke stand naam Haley McCallum, komt met het instrumentale album Pleasureland. De van oorsprong Canadese maar inmiddels in de Verenigde Staten gevestigd artieste maakt daarmee een ongewone en drieste stap, maar ze komt daarmee terug op een eerder album, ‘Golder’ uit 2011 dat ook instrumentaal werk bevat. Het doel van dit nieuwe album is om de muzikaliteit preferentie te verlenen. Haley Bonar werd op jonge leeftijd ontdekt door leden van de band Low. Deze band nam haar aanvankelijk op sleeptouw, maar, ondanks dat de banden nog steeds warm zijn ook op het nieuwe album, heeft de artieste zich op eigen kracht verder ontwikkeld met prima albums als ‘Last War’ uit 2014 en ‘Impossible Dream’ uit 2016 waarop ze prachtige indie folk en pop/rock brengt met sterke teksten en gevoelige melodieën. Dat laatste aspect krijgt nu op ‘Pleasureland’ voorrang in intrigerende stukken. Het album begint sprankelend met synths als een neer klaterende waterval met ‘Credit Forever Part 1’ een korte introductie van amper een minuut, waarbij de waterval langzaam ontspoort. Dan volgt een welhaast klassiek pianostuk met ‘Give Yourself Away’ waarbij de piano een ruimtelijk verhaal weet te vertellen met ondersteuning van de synths. Rustig wordt het verhaal opgebouwd. ‘Syrups’ vertelt een heel ander verhaal. Veel zwaarder met robuust gitaar werk met veel distortion en een apocalyptisch gevoel. Gitarist Jeremy Ylvisaker, Low’s Steve Garrington op basgitaar ondersteunen HALEY op het het album, maar ook Mike Lewis die bekend is van zijn werk met Bon Iver als saxofonist blies een deuntje mee in het jazzy klinkende ‘Pig Tail’. Het is een album dat daarmee iemand die uitsluitend op de naam van HALEY en in de verwachting dat dit een vervolg is op haar eerdere werk het album aanschaft zal verrassen. Het is geen vervolg, maar ook geen breuk, het is een project dat de muzikale kant van Haley Bonar belicht. Soms zwaar aangezet, dan weer licht en speels, met nagenoeg elk nummer de combinatie piano en synths als kern. Het levert met het rustige serieuze ‘Double Dutchess’, het ijle ‘Next Time (for C)’ en het met felle gitaar flitsen inzettende ‘Infinite Pleasure Part 2’ fraaie en emotioneel gevarieerde nummers op. Dit album zal zeker niet iedereen kunnen bekoren. Instrumentaal blijft een risico en met de vele richtingen die HALEY hierop verkend zeker. Laat je je echter aan de hand van haar piano meevoeren, dan zijn ‘Lonely as a Mother’ of ‘Snake Moon’ prachtige nummers. Zonder stem toch via een schijf je emotie overbrengen, het is een prestatie.
HALEY – Pleasureland
