SCHEEMDA – De editie van 2023 van Grasnapolsky was eigenlijk een beetje de editie van Morpheus. Op een vroeg uur, op een bij podium maakte deze act een onvergetelijke indruk. Een man in een keurige zwart rokkostuum met de kale begeleiding van een pianist. Het greep de aandacht. De mensen die het programma van 2023 hadden bestudeerd of Morpheus eerder waren tegen gekomen stoten kennissen de dag te voren al aan. Zorg dat je op tijd bent, het wordt fantastisch. Het internet volgde met tips. Dank aan de aanstoters, want inderdaad, niet een act, maar prachtige artiest wiens liedjes met alleen die piano fenomenaal tot uiting kwamen. Een onvergetelijk optreden, die door te veel Grasnapolsky-gangers was gemist. Wie wel de verhalen had gehoord en zich zelf wel voor zijn kop kon slaan dat ie niet even een uurtje eerder was opgestaan, kreeg gelukkig in 2024 een herkansing. Op het hoofdpodium, met volledige band was Morpheus het optreden van 2024 die op voorhand misschien wel de meeste verwachtingen voor de kiezen kreeg.
Zijn debuut-EP ‘Morphosis’ leverde Morpheus voorprogramma plekken op bij Naaz, Kovacs en Pitou. Thomas Azier nam de Amsterdammer ook mee en met hem werkte de spil van Morpheus Martijn Verhagen aan de EP. Een kwestie van de sterren staan ineens op de juiste plek. Ineens paste het, wat voorheen wellicht al geweldig scheen, maar toch net dat beslissende setje nodig had. Dat oh ja moment, als we zo doen…. Een andere belangrijk element dat hoe, treurig ook, Verhagen wellicht in de juiste mindset plaatste was het onverwachte en te jonge overlijden van zijn moeder in de aanloop van deze EP. Ze ging slapen, maar werd nooit meer wakker en over haar gaat het fenomenale ‘Burning in Parijs’ en een mooier eerbetoon kan een moeder niet van haar zoon krijgen, die tevens de hele EP aan haar heeft opgedragen.
Het was druk voor het hoofdpodium van het mooie festival dat altijd het voorjaar aankondigt in De Toekomst in Scheemda op het moment dat het tijdsschema Morpheus had ingepland. Deze keer was hij met volledige band. Maakte hij net zo’n verpletterende indruk als het jaar daar voor, nee dat deed hij niet, maar desondanks was het fenomenaal mooi. Na het intro en als eerste nummer ‘Morphosis’ was dat eigenlijk al een conclusie die heel vroeg getrokken kon worden. Wat het zo fenomenaal had gemaakt de vorige keer was de kaalheid van alleen de piano met Polle de Pianist en de zang waarin de emotie, weemoed, verdriet en melancholie, zo fantastisch rauw tot uiting kwamen, hoewel het zorgvuldig en met een fantastische stem werd gebracht. Het was muziek die de ziel verscheurde en met liefde weer aan elkaar plakte. Polle de Pianist was er weer, maar nu als onderdeel van een gezelschap. Dat heeft vele voordelen, maar die kaalheid verloor het en het dempte de rauwheid. De bredere sound gaf weer andere voordelen onder andere dat er meer beweging op het toneel was en dat de nummers wat ruimer konden worden opgezet met meer variatie. Het tempo ging omhoog voor ‘Ascend to Heaven’ en werd er weer uitgehaald voor hoogtepuntnummer ‘Our Kingdom’ en diezelfde status had ook ‘Pearl’. Wat minder dan een jaar te voren had Morpheus inleidende verhalen. Uiteraard wel voor ‘Burning in Paris’. In het algemeen stelde hij dat het ging over iemand die graag zijn geliefde mee zou nemen naar Parijs. Het werd uitgesteld, tot het leven besloot tot afstel. Het verhaal van zijn vader die zijn moeder mee wilde nemen naar de lichtstad, maar door de praktijk werd overvleugeld. Een oproep om nu te doen wat je graag wil, want je weet nooit hoe het loopt. Het werd bijzonder intens en sensibel. Erg mooi opgebouwd was ‘Far Away’ dat steeds steviger en urgenter werd en het zwaar aanvoelende ‘Gold’. Langzaam werd opgebouwd naar het einde voor een stil luisterend Grasnapolsky publiek. ‘Wat kalmer was ‘I’d Call You Again’ wat ook wat onopvallender voorbij trok, voor met ‘Ride or Die het tempo weer wat omhoog ging. In zijn muziek komt de klassieke zanger terug, maar ook schuurt het aan tegen het chanson, maar ook The Great American Songbook en dan in een pop en soms elektropop jasje. Het is bij tijden bijzonder rauw en dan weer een warme deken om in te schuilen. Steeds proef je de oprechte emotie bij Morpheus, wat het voor de zanger, maar ook voor zijn publiek heel invoelbaar maakt. Wie heeft immers nog nooit een dierbare verloren? ‘The Sunrise’ was de afsluitende song, een prachtig nummer waaruit hoop spreekt en nog één keer de prachtige stem van Morpheus je ziel kon beroeren.