Een aantal jaar geleden leek Gráinne Duffy één van de vaste gezichten te gaan worden van podium De Amer in Amen. Een spetterend optreden van deze uit Castleblayney, Co Monaghan in Ierland afkomstige artieste resulteerde ook in een uitnodiging voor het jaar er op, maar dat kon helaas niet doorgaan. Erg jammer want Duffy viel muzikaal bijzonder in de smaak met haar stampende rootsrock, bleus en soul. Duffy is overigens zeker niet onopgemerkt gebleven. Haar debuut album ‘Out Of The Dark’ uit 2007 verdiende haar een plek op Glastonbury en ook albums als ‘Test of Time’ en ‘Where I Belong’ alsmede een tussendoor verschenen Live album werden uitstekend ontvangen. Met ‘Voodoo Blues’ wordt daar als vijfde loot nog een gedreven en pittig blues rockend album aan toegevoegd, dat tevens lekker toegankelijk is en waarop er volop plek is voor de scheurende gitaren, maar ook de erg fijne stem van Gráinne Duffy met een dosis rauwheid. Het album gaat van start met de titelsong van het album. De energie spat er direct van af, maar de versnelling wordt nog niet helemaal ingetrapt. Er is al wel onmiddellijk dat impressionante gitaarwerk met heerlijke riffs van Paul Sherry en Gráinne Duffy die dit album kleuren. Een uitstekende opening. De rest van de band bestaat uit Dale Davis op bas en Troy Miller op drums en het Hammond orgel. De toon is gezet met deze opening. De fijne zang met dat rauwe randje imponeert, behaagd en wordt met passie en overtuiging gebracht. Een voorbeeld daarvoor is bijvoorbeeld ‘Mercy’ waarin de smeekbede van Duffy je niet ongevoelig laat. Het is ook één van de nummers waarin Troy Miller met zijn Hammond orgel een fijne extra lag toegevoegd in deze rustige blues rocker. Iets vrolijker van toon is ‘Bleu Skies’, waarin de subtiele invloed van de bas van Dale Davis bijdraagt aan een catchy sound en dit nummer een song maakt die zich lekker voor langere periodes in je oor kan nestelen. Al in de eerste tonen van ‘Shine A Light On Me’ hoor je dat dit en puike Southern Rock gaat worden en het is een liedje dat met enthousiasme wordt gebracht. Met het succes van een band als Copperhead County in Nederland is dit een nummer dat het ook hier goed zou moeten doen. Een lekkere meezinger is dit nummer, dat prima is geschreven en geen concessies maakt op het gebied van kwaliteit en toch lekker makkelijk in het gehoor ligt. Tegen het einde van het album keert Duffy met ‘No Whatter What I Do’ nogmaals terug naar de Southern Rock. Soul is er op het menu voor ‘Don’t Your Cry For Me’, zo prachtig gezongen met mooie backing vocalen van Ronan Morgan en weer een hoofdrol voor de Hammond. In ‘Roll It’ laat Duffy dan weer en hele andere kant van zichzelf zien op dit retro rock nummer wat een prima song is, maar op dit nummer net iets minder kan bekoren dan de rest. Via het robuuste ‘Wreck it Up’ en het stevig rockende ‘Tick-Tock’ nadert de eindstreep. Een lekkere stevige afsluiting is dan ‘Hard Rain’. Gráinne Duffy overtuigt ook op dit album, waar ze verschillende kanten van zich laat zien, zonder de cohesie te verliezen. Een heerlijke zangeres met een prima band en 10 uitstekend geschreven songs van de hand van Duffy en Sherry. In de Amer moeten ze der nog maar eens een mailtje aan wagen, want dit is de kwaliteit die je op het podium wil hebben als de pandemie weer ruimte biedt. Fantastisch album, waarop Gráinne Duffy bewijst op de top van haar kunnen te staan en gedreven en rauwe maar heerlijke muziek brengt.
Gráinne Duffy – Voodoo Blues
