AMEN – Een bezoeker bij het optreden van Gráinne Duffy in De Amer in Amen in 2014 voorspelde dat deze Ierse blues artieste weleens een vast Amer gezicht zou kunnen worden. Even leek het daarop, want ook in het volgende seizoen verscheen ze op de agenda, maar gooiden logistieke problemen roet in het eten. Dat was erg jammer, want met haar eerste optreden maakte Duffy destijds erg veel indruk. Daarna raakte de Amer bij Duffy en viceversa wat uit beeld, tot die regelmatige Amer bezoeker het huidige programmeursteam eens een por gaf met de woorden: Die Gráinne Duffy, die was toch wel erg goed indertijd. Een por met gevolgen, want dat idee werd opgevolgd en alsnog maakt Duffy kans om een vast Amer gezicht te gaan worden, want met een magnifiek optreden solliciteerde ze nadrukkelijk hier naar. Direct werd de toon gezet. Sterk gitaar werk van Paul Sheridan in het eerste nummer om Duffy te ondersteunen in ‘Mercy’ en in ‘Voodoo Blues’ met een robuuste rust konden ook Nicolay Bakalov en Youlian Traykov van deze Iers Bulgaarse formatie hun stempel drukken als ritme sectie. Een nummer waarin ook de zang van Gráinne Duffy optimaal tot zijn recht komt. Een stem die tegen een stootje kan en moeiteloos opbokst tegen de instrumenten. Toch is er een wereld van verschil. Gráinne Duffy stond in 2014 aan het begin van haar Europese avonturen. In 2007 was weliswaar het sterke album ‘Out Of The Dark’ verschenen en met haar tweede album uit 2011 had ze haar in eigen land opgebouwde reputatie bevestigd met als toepasselijke titel ‘Test of Time’, maar haar werk had even tijd nodig om ook in de rest van Europa ontdekt te worden. Destijds was het een groenere Duffy die al het publiek overtuigde, nu, nadat ze ook de albums ‘Where I Belong’ uit 2017 en recent ‘Voodoo Woman’ uitbracht en een groot aantal festivals en podia bespeelde, is het een blues woman die prachtig haar show vaart geeft en nu en dan ook mooi op de rem trapt met haar indrukwekkende bluesrock. Een gelouterde artieste die je charmant meeneemt naar haar wereld via het prachtige ‘Driving me Crazy’, het eerste echte hoogtepunt, het prima met mooie tempowisselingen ‘Tick Tock’ en dan het imposante en zeer indringende slowblues nummer ‘Good Love Has to Die’. Duffy betrekt haar publiek bij de show. Nu en dan vraagt ze participatie of introduceert ze haar nummers met een mooie aankondiging, waarin ze, heel belangrijk, haar rust bewaard. Het einde van de eerste set is sterk met ‘Voodoo Woman’, ook zo’n nummer waarin haar zang heel fijn overkomt en het rustig beginnende maar mooi opbouwende ‘Time is not Enough’. Na de pauze gaat het vol intensiteit verder met ‘Come Back To You’ één van de nummers van de nieuwe plaat, en de meezinger ‘Sweet Sweet Baby’ waar voorwaar een reggae vibe in zit. Met ‘Shine It On Me’ heeft deze Ierse, de hele zaal aan het dansen, weliswaar gezeten op de op dat moment beklemmende stoel. ‘I’d Rather Go Blind’ is een nummer van Etta James dat zich leent voor vocaal vuurwerk en dat komt er ook, maar niet met enorme uithalen, maar juist door ingetogenheid en haar stem de kans te geven de pracht die het in zich heeft volop te ontplooien. Via het oudere ‘Test of Time’ met volop publieksparticipatie met zingen en klappen, wordt afgesloten met de cover van het The Band nummer ‘Shape I’m In’ en volgt een staande ovatie. Uiteraard een toegift met Bob Dylan’s ‘I Shall Be Released’ en weer springt het publiek in de benen om de waardering extra kracht bij te zetten. Het boekingsteam van De Amer heeft vast alweer een mailtje richting Ierland verstuurd en anders zouden ze dat moeten doen. Er is jaren in te halen en een artiest als Gráinne Duffy valt uitstekend in de smaak in het Drentse Blueslandschap.
Gráinne Duffy grijpt nieuwe kans in De Amer
