AUSTIN – Het is een frisse dag voor Texaanse begrippen in Austin. De temperatuur moet zijn best doen om zelfs maar in de dubbele cijfers terecht te komen, maar af en toe komt het zonnetje te voorschijn en lukt dat warempel. Een dag om op een behaaglijke plek een goede conversatie te voeren. De gesprekken gaan om ons heen over Bernie Sanders die graag de Democratische presidentskandidaat wil worden en over een paar dagen een rally komt houden in Austin en of hij nou goed of slecht nieuws is. Een tafel verder over autosport en ook basketbal komt aan de orde. Grace Pettis vertelt echter over haar leven en haar muziek. De artieste gaat op dit moment hard. Solo heeft ze het druk en een nieuwe platendeal, daarnaast maakt ze deel uit van Nobody’s Girl en met dit trio dat verder bestaat uit Rebecca Loebe en Betty Soo was ze vorig jaar in Nederland. Nu komt ze terug voor een aantal solo concerten. Op 6 maart staat ze bij Peter en Leni in Steendam en wie van een dubbele dosis Pettis houdt kan op 7 maart terecht bij ’t Keerpunt in Spijkerboor.
“Ik ben opgegroeid tussen muzikanten”, gaat Grace Pettis van start. “Al heel jong was ik omringt met muziek en mensen die liedjes schreven. Dat ik in de muziek terecht ben gekomen voelde altijd heel vanzelfsprekend, iedereen deed het immers. Daar kwam bij dat ik jeugdreuma had als kind. Ik was niet in staat om al die fysieke dingen te doen die veel kinderen doen, zoals radslagen maken, boompje klimmen of voetballen. In plaats daarvan bleef ik binnen en verzon in mijn hoofd liedjes of probeerde songs te schrijven op de piano. Ik tekende en schreef verhalen en ik las veel. Mijn moeder wilde niet dat ik TV keek, dus ik had mijn fantasie nodig om me te vermaken. Ik wilde nooit iets anders dan muzikant worden, dat was eigenlijk altijd zo, dus ik heb ook nooit hoeven kiezen. De tijd dat ik op High School en op College zat bestede ik om uit te vogelen hoe ik van de muziek kan leven. Het is overigens niet zo dat het heel verstandig is om muzikant te worden. Als je in de Verenigde Staten geen vast werk hebt, dan heb je ook geen ziektekosten verzekering of de garantie dat je een minimum loon verdiend. Elke keer als ik dan toch een vaste baan had, zat ik toch weer liedjes te schrijven op blokjes voor recepten. Het is dwangmatig, ik kan niet anders.”
We proberen nog even twijfel te zaaien. De vader van Grace Pettis is de bekende songwriter Pierce Pettis wiens liedjes door mensen als Joan Baez, Dar Williams, Garth Brooks en vele anderen zijn opgenomen en die zelf ook een indrukwekkend aantal platen opnam. Pierce Pettis bracht vorig jaar nog het album ‘Father Son’ uit, maar de meeste kinderen zetten zich op een gegeven moment ook af tegen hun ouders en willen alles gaan doen, behalve wat hun ouders deden. “Als kind was mijn vader mijn absolute held. Ik hield ervan om te kijken hoe hij zijn gitaar bespeelde en optrad op grote podia bij folk festivals of op hele kleine bühnes in bars en clubs. Zijn werk leek mij magisch. Als klein kind was ik er door geobsedeerd. Zo yeah, ik wilde absoluut in zijn voetsporen treden. Hij legde de lat hoog voor songwriting en voor optreden en ik wilde zien of ik ook dat niveau kon bereiken.” Dan blijkt toch nog iets van jeugdige rebellie. “Mijn vader wilde overigens absoluut niet dat ik hem navolgde. Dat was, nadat ze gescheiden waren, het enige waar mijn vader en moeder het roerend over eens waren. Beide wilden dat hun kinderen een universitaire graad haalden en goed betalende vaste banen namen. Muziek heeft zo zijn risico’s. Ik denk dat veel ouders niet blij zijn met het feit dat hun kinderen met een wisselend inkomen en een stressvolle levensstijl te maken krijgen wat toch wel aan de muziek vast zit. Als onze ouders heel erg rijk waren geworden van de muziek, dan hadden ze het vast geaccepteerd, maar ze wisten dat het gewoon soms sappelen is. Ik was dus, hoewel ik dit allemaal wist, toch een beetje een rebel, dat ik toch het muzikale leven heb omarmt. Ik heb wel er op gelet dat ik het slim aanpakte. Ik heb mijn studie communicatie afgerond om op terug te kunnen vallen en daarnaast heb ik regelmatig baantjes om mijn muzikale verslaving te bekostigen. Mijn moeder had liever gezien dat ik naar een top universiteit was gegaan, zoals Brown of Sarah Lawrence. Onderwijs gaat haar na aan het hart en ik had de rapportcijfers om dat te kunnen doen. Het zou ook hebben betekend dat ik een enorme studieschuld zou hebben opgebouwd en ik wilde niet de baan die nodig zou zijn om dat af te betalen. Ik heb met mijn ouders een compromis gesloten en ben naar een niet zo bekende, maar wel een heel gerespecteerd kunst onderwijs instituut gegaan, St. Edward’s University in Austin, TX. Daar kon ik het spelen in bars combineren met het halen van een opleiding communicatie.” Dan pauzeert ze even, laat een lachje om haar mond spelen en vervolgt: “Tegen de wens van onze ouders of misschien wel juist daardoor zijn zowel mijn broers Rayvon en George als ik, dus alle drie, muzikant geworden. Rayvon en George hebben daarnaast ook nog een”, ze benadrukt het woord met aanhalingstekens in de lucht, “echte baan. Ik ben de enige die het volledig doet. Deze dagen dan tenminste. George en Rayvon zijn beide enorm getalenteerd. Ik ben er van overtuigd dat ze één deze dagen doorbreken en dat ze enorm succesvol worden in de muziek. We hebben ook nog een jongere halfbroer Owen. Owen heeft geen enkele interesse in muziek. Ik hoop dat hij dan maar degene is die enorm rijk wordt en mijn pensioen betaald”, lacht Pettis.
Terug naar de andere kant van de muziek. Grace Pettis wordt gezien als Country en Americana artieste. “Ik denk dat mijn muziek nog steeds aan het evolueren is”, peinst ze daarover. “Ik ben altijd erg gecharmeerd geweest van Southern sounds. De muziek van het Amerikaanse zuiden. Country, folk, gospel, R&B, hip hop, blues en bluegrass”, telt ze op. Het Amerikaanse zuiden waar ik opgroeide was was een plek met heel veel verschillende soorten muziek. Mijn vader woonde op het platteland in Alabama, waar al mijn vriendjes blank waren. Ik kwam daar in aanraking met gospel van een voornamelijk blanke kerk, bluegrass, country en folk. Mijn moeder woonde in Atlanta, Georgia en daar had ik veel vriendjes met een Afro Amerikaanse achtergrond en was het juist hun muziek die ik hoorde met gospel, R&B, pop, hip hop en rap. Dat heeft allemaal mij geïnspireerd en beïnvloed. Deze dagen is er ook heel veel van Texas in mijn muziek. Wat Texas blues, wat Texas kosmische cowboy songwriting en dat laatste tijd hoor ik steeds meer rock and roll in wat ik speel en schrijf, wat ook weer een geweldige ontwikkeling is. Ik kan liedjes over bijna alles schrijven. Dat is voor mij ook één van de dingen waar ik plezier aan beleef. Het uitproberen van nieuwe dingen. Ik hou ook erg van om samen met anderen te schrijven. Als ik alleen schrijf dan gaat het meestal over mezelf en mijn vrienden. Ik schrijf vaak verhalende liedjes. Ik ben een songwriter die vaak heel letterlijk schrijft. Daar bedoel ik mee dat het heel vaak rechtdoorzee zakelijke mededelingen zijn en niet metaforen in de tekst van mijn liedjes. Alleen schrijf ik liedjes vaak in rap tempo. Er zijn er echter een paar waar ik jaren over heb gedaan, maar de meeste zijn in twee of drie uur wel klaar. Als je samen met iemand schrijft duurt het vaak veel langer. Ik heb wel geleerd om mijn eigen instincten te vertrouwen als ik schrijf en niet te blijven twijfelen. Sommige songwriters blijven hun liedjes redigeren tot al het leven eruit is. Ik niet. Als ik het gevoel heb, dat ik op het goede spoor zit, dan vertrouw ik er op en volg het. Ik moet wel opmerken; als co-writers maar blijven twijfelen en veranderen als we aan het brainstormen of schrijven zijn, dan is voor mij de lol er gauw af. Meestal begin ik met een ruwe versie, die laat ik een paar dagen bezinken om er zeker van te zijn dat ik goed zit. Ik draai wat zinnen om, ruil een melodie hier en daar, maar grootschalige cosmetische chirurgie komt er niet aan te pas, Ik ben dan alweer een liedje verderop.”
Co-write is toch een woord dat nog even op de tafel blijft staan in koeienletters. We duiken eerst spreekwoordelijk Austin in als Grace Pettis vertelt over de muziekscene van de stad die inmiddels toch telt als één van de muzieksteden van de Verenigde Staten. “De muziekgemeenschap hier is warm en vriendelijk. Het is meer een gemeenschap dan een scene. Je kunt er makkelijk vrienden maken in Austin. Je verhuist de ene week naar de stad en een week later heb je al mensen om samen mee te schrijven of te spelen. Voor je het weet ga je dan al 20 jaar met elkaar om. Niemand is er echt heel beroemd, maar we hebben allemaal onze vrienden en vaste plaatsen om op te treden. We zorgen voor elkaar. We delen gigs, spelen op fundraising optredens als er iemand ziek is. Dat is niet in elke muziekstad in de Verenigde Staten het geval, zover ik dat kan beoordelen. In steden, zoals LA, Nashville of New York City, lijkt het veel serieuzer, veel meer een competitie. Iedereen probeert een ander te gebruiken als opstapje naar iets hogers. Dat is hier niet zo. In Austin hebben we plezier met elkaar en zorgen we voor andere artiesten. Elke muzieksoort is daarbij prima, zolang het maar interessant is.”
Een voorbeeld van wat er te voorschijn kan komen uit samen schrijven en een warme vriendschappelijke omgeving is de band Nobody’s Girl. Deze bestaat uit Grace Pettis met Rebecca Loebe en Betty Soo. “Ik heb enorm veel geleerd van onze samenwerking. Rebecca Loebe en Betty Soo zijn beide geweldige songwriters en artiesten. Het zijn twee van de aardigste en hardst werkende mensen die ik ken. In de twee jaar dat we nu samen schrijven, opnemen en optreden hebben we een sterke band opgebouwd. Als je zoveel tijd met mensen doorbrengt en zoveel mee maakt, dan voelen ze op den duur als familie. Ik ben een zoveel betere schrijver geworden, een zoveel betere artiest en zelfs mens door met hen te werken, daar ben ik beide heel erg dankbaar voor en ik prijs me gelukkig dat ze mijn bandmaten zijn.”
Kan Co-write dan van tafel? Nee nog niet. Hij is nog niet geëxcuseerd, want net is er een nieuwe plaat uit van Grace Pettis en Calloway Ritch genaamd ‘Bleu Star in a Red Sky’. “’Blue Star in a Red Sky’ is een akoestische EP die Calloway en ik zelf hebben geproduceerd, opgenomen en uitgebracht. Het is een collectie van liedjes die we samen hebben geschreven en die we wilden delen. De EP is een beetje een liefdes brief aan Austin en we zijn er erg trots op. In 2018 had ik een volledig studio album klaar liggen om uit te brengen. Het heet ‘A Little Noise’ en is geproduceerd door Daniel Barrett. Er was toen veel interesse van BMG Music en ik onder handelde over een publishing overeenkomst. Er was in die tijd ook veel rumoer om mij omdat Ruthie Foster een paar liedjes van mij coverde en ik kwam dus met Rebecca en Betty onverhoopt terecht in een band die ineens als een speer ging en waarvoor we ook een EP opnamen. Het was dus handig om het album niet zelf uit te brengen, maar om even te wachten en te kijken of ik een betere deal kon krijgen bij een platenmaatschappij. Ik had immers de wind in de rug om te onderhandelen. Afijn, het is wel een omslachtige manier om uit te leggen dat ik in 2018 wel iets uit moest brengen, want ik had eigenlijk sinds 2012 geen nieuwe plaat uitgebracht. Om wat tijd te winnen en te kunnen besluiten hoe ik mijn solo album zou gaan uitbrengen kwam ik op het idee om samen met Calloway iets op te nemen. We toeren samen al jaren en we schreven ons eerste liedje ‘Broken Home’ rond die tijd. ‘Broken Home’ is één van mijn favoriete liedjes die ik geschreven heb. Calloway en ik hadden al afgesproken om vaker samen te schrijven. Dat gebruikten we als excuus om nog een paar liedjes te schrijven en ze op te nemen in onze favoriete studio Cedar Creek bij onze vriend Jesse LaFave. We hebben in twee dagen deze EP opgenomen. Daarna heb ik een release tour geboekt en dat was zo leuk, want we konden deze Austin liedjes overal spelen aan de Oostkust. Calloway is mijn leadgitarist voor alle omstandigheden de afgelopen zes jaar, maar met ‘Blue Star in a Red Sky’, kreeg onze samenwerking weer een andere dimensie door de liedjes samen te schrijven. Ik had al het idee dat hij een goede songwriter zou zijn, maar ik denk dat we allebei niet het idee hadden dat hij zo goed zou zijn. Hij had tot dan zich er nauwelijks op toegelegd. Mijn vermoedens werden alleen maar bevestigd. Op het podium werkten we altijd al heel makkelijk samen en dat was in het schrijven van liedjes net zo. Als het gaat om de melodie, dan heeft hij een geweldig gevoel voor de blues en rock, daarnaast schrijft hij prima teksten. De tekstregel waar we de titel van de EP aan hebben ontleent is van hem: “Where the West and the South collide, like a blue star in a red sky.” Het is een verwijzing naar de vlag van Texas en een beschrijving van Austin, wat een erg liberale , dus blauwe, hoofdstad is, waar de ster dan voor staat, in een conservatieve, de kleur rood, staat, wat de lucht weer geeft. Ik vind het nog steeds één van de coolste regels in één van mijn liedjes. Sinds de EP schrijven we vaker samen. We hebben het nog wat uitgebreid en schrijven nu ook samen met zijn levensgezel Amanda Darnell, wat ook een vriendin van mij is. Darnell is de leadzangeres en songwriter van Ruby Dice, wat een duo is van hen beide.
Inmiddels heeft Grace Pettis getekent bij MPress van Rachael Sage die enige tijd geleden zelf nog in Nederland op toer was. “Het nieuwe album is al te zien aan de horizon”, jubelt Pettis. “We hopen dat het uitkomt begin 2021. Veel meer kan ik er nog niet over vertellen, maar het is onderweg en”, klinkt het met stemverheffing, “ik kan haast niet wachten, zo kijk ik daar naar uit.” Wat rustiger gaat ze in op de rol van Sage. “Rachael Sage is een volleerde badass. Ze is idioot getalenteerd als multi-instrumentalist, songwriter, artiest, producer en heeft het pad geëffend met haar eigen indie platenmaatschappij voor de afgelopen twee decennia. Ik ben zo vereerd dat ik bij haar label ben terecht gekomen en dat ze me onder haar vleugels heeft genomen. Het is meer dan een platendeal dat ze me heeft gegeven, haar blijk van vertrouwen heeft mij ook weer nieuwe energie gegeven. Muzikaal word ik erg geïnspireerd door haar aanpak van songwriting en hoe het op te nemen. Haar songs zijn pop vriendelijk, maar uniek en onverwacht. Ze heeft zichzelf het produceren geleerd en dat kun je horen in haar werk. Ze heeft haar eigen pad gevonden. Ik hou van haar stijl. Ik hoop dat ik de kans krijgen om met haar aan liedjes te werken of inde studio. Mijn muziek is meer richting Americana en Country dan normaal in haar portfolio zit, dus kiezen we voor een andere producer voor dit album, maar ik zou het geweldig vinden als we in de toekomst wat samen kunnen doen. Ik heb al wel samen met Rebecca Loebe mee mogen zingen op Rachael haar nieuwe single ‘Bravery’s on Fire’, dat was al zo leuk.”
We zwaaien co-write uit en kijken naar haar komende Europese toer. In Noord Nederland heeft ze twee afspraken staan. Op 6 maart in Steendam bij Peter en Leni en op 7 maart in Spijkerboor bij ’t Keerpunt. Ze komt niet alleen, want deze toer zal Rachel Laven haar vergezellen. “Je kunt een heleboel nieuwe liedjes verwachten”, klinkt het enthousiast. “Ik heb veel geschreven de laatste tijd en ik test nu verschillende nieuwe deuntjes. Ik ben bezig mijn gedachten te laten gaan over de tracklist voor mijn nieuwe album en ik benieuwd om te zien hoe het publiek op bepaalde liedjes reageert. Rachel Laven heb ik ontmoet in Texas. Ik viel onmiddellijk voor haar liedjes en haar zangstem. Ik denk dat iedereen die haar hoort spelen de zelfde ervaring gaat hebben. Er is een gloedvolle authentieke kwaliteit in haar muziek die je aanzet tot lachen. Nobody’s Girl heeft onlangs Rachel Laven als special guest gevraagd bij een optreden in San Antonio en daar werd ik er weer aan herinnert hoe speciaal ze is. Ik ontdekte dat ze is verhuist naar Groot Brittannië en kon de kans natuurlijk niet laten lopen om samen wat shows te spelen”, besluit Grace Pettis. In Austin gaat de zon langzaam onder ten afscheid met de belofte om muzikaal in Nederland weer op te komen.