GRONINGEN – Emily Abigail Ashley Hoes stond er op haar geboortekaartje, maar we noemen haar Abbey. Abbey Hoes is niet direct een verwachte gast op Eurosonic-Noorderslag in Groningen. Immers als succesvolle actrice prijken er al tal van prijzen, waaronder twee gouden kalven op haar schoorsteenmantel, heeft ze in tal van films gespeeld en staat er ook een indrukwekkend aantal TV series en optredens in videoclips bij onder andere Ronnie Flex en Kyteman op haar Curriculum Vitae bijgeschreven. Dat is echter niet het CV van de gemiddelde Eurosonic-Noorderslag participant. In de visie van Abbey, wat ze gebruikt als artiesten naam, is dit echter volledig verklaarbaar. Hoes is een verhalen verteller. Hoe ze dat doet is dan inwisselbaar, of je dat nu doet via het schrijven van een liedje en dan brengen op de bühne of als actrice op het witte doek. De keuze voor country en Americana is dan ook verklaarbaar, want juist deze muziekgenres draaien om verhalen. Haar debuutalbum ‘Red Wine & Cigarettes’ is onlangs op de markt gebracht. Abbey stort zich hiermee in niet eenvoudigste markt, want Nederland kent naast een constante stroom van Noord-Amerikaanse artiesten die in niet pandemische tijden ons bezoeken, ook een kwalitatief bijzonder hoogstaande groep Americana artiesten van eigen bodem is actief. Voor haar in Los Angeles opgenomen plaat werkte ze samen met de Grammy Award-winnende producer Rich Jacques. Het album wekt de nodige verwachtingen voor haar Eurosonic-Noorderslag showcase. Verwachtingen die ze eigenlijk prima weet in te vullen, waarbij valt op te merken dat haar zang erg mooi is, maar nog net bij fracties iets consistenter mag zijn en dat ze daarin nog niet altijd op haar kracht weet te spelen, want pas op het laatst weet ze dat vuurwerk in haar stembanden te ontsteken. ‘The Days I’ve Spent With You’ is het gevoelige, uptempo en erg fraaie openingsnummer, dat nog net even een twist of een uithaal had kunnen gebruiken. Op het podium als haar band Roy de Rijke op gitaar, Michelle Samba op drums en Rosan Asmussen op bas. ‘I Don’t Cry’ is een liedje over haar moeder en heeft voor Abbey dus een extra betekenis, maar hoewel erg mooi was bleef het lang wat vlak en kreeg het pas tegen het einde een paar mooie wisselingen. ‘Following the Sun’ maakte zijn debuut deze showcase. Wederom een heerlijk liedje, maar het mag net dat haakje hebben waardoor het iets meer blijft hangen, net even die uithaal, maar ook nu is er een vertraging op het einde als enige echte tempowisseling. Dan komt het vuurwerk in ‘Most of the Time’, een fantastisch nummer. Abbey toont wat echt de mogelijkheden zijn van haar stembanden. Heerlijke rustige en gevoelige momenten worden afgewisseld met refreinen waarin ze kracht zet en impressionant haar verhaal vertelt. Dit is prachtig, dit is wat je wil horen. Abbey kan met goede keuzen een geweldige aanvulling zijn op het Nederlandse Americana bestand. Een dame om voor naar het podium te komen.
Gouden Kalf winnares Abbey overtuigt op het laatst
