STEENDAM – Met de trein en bus, net hersteld van een gebroken vinger en in de regen sjouwende met een grote harp. Geen moeite is de Amerikaanse Gillian Grassie teveel om haar muziek te spelen voor haar publiek en om tijdens concert 201 de eerste harpiste te zijn die op het Podium Peter & Leni speelde in Steendam. Het werd om meerdere redenen dus een zeer memorabel concert. Vooral echter om dat het een meer dan prachtig optreden werd van de Amerikaanse. Grassie opende erg fijn met ‘Pulse’ en liet dat volgen door ‘Back to Your Flat’ en ‘Silken String’ voor ze stilstond bij St Patricks Day met de Irish tunes ‘Elinor Plunckett’ en ‘The Butterfly Jig’. Het begin was erg veelbelovend en het kon nog beter. ‘Saro’ was al prachtig en bij het schitterende ‘The Hinterhaus’ vloeide menig traan in de zaal. Een nummer dat diep gaat en met volop emotie werd gebracht. Wie zich had laten afschrikken door het idee van alleen een harp op het podium had dat echt verkeerd. Een harp, in handen van Gillian Grassie, is een uitstekend instrument voor soulvolle Americana en Folk met een scheut pop. Het herbergt een keur aan klanken en werd meesterlijk bespeeld, waarbij slechts een hele grote kenner hoorde dat af en en toe een vinger werd ontzien. Voeg daarbij de met emotie gevulde stem van de Amerikaanse en haar sterke songwriting en alle ingrediënten voor een heerlijke muzikale avond waren aanwezig en werden vakkundig samengebracht door Grazzie. Af en toe liet ze even haar eigen materiaal staan en speelde bijvoorbeeld de schitterende Prince cover ‘Sometime in April’. Fraai eerbetoon en dor de harp krijgt het nummer een heel andere sound dan het origineel. Om de melancholie te breken volgde het vrolijkere drink liedje ‘Sweet Manhatan’ en de pauze kwam met het sterke ‘Borrowod or Begged’. Na de pauze van het zelfde laken een pak. Prachtige liedjes, een heerlijk harp en haar erg mooie en overtuigende stem. Die set opende met het rustige, maar mooie ‘Quiet Kinda’ van haar voorjarig verschenen ‘The Woodland Sessions’. Hoogtepunten waren nu het schitterende ‘Marrow’, ook weer net als ‘The Hinterhaus’ een liedje met een prachtige beeldspraak, Nog mooier was ‘Dust & Wax’ en vooral het geweldige ‘Tell Me’. Dit alles met mooie inhoudelijke verhalen, een prettige open podiumpersoonlijkheid en uitleg over de harp. Het afsluitende ‘The Knee’ kwam te vroeg. Het regende nog buiten, binnen was het schuilen in de liedjes van Gillian Grassie.
Gillian Grassie is pleitbezorger voor de harp
