GRONINGEN – Eigenlijk is het een klein wonder dat Gabrielle Papillon, de artiestennaam van Gabrielle Stasfeld met gebruik van de achternaam van haar moeder, nu pas op een Nederlands podium stond. De Canadese artieste en bijzonder goede songwriter brengt immers al ruim twee decennia albums uit die uitstekend worden ontvangen. Haar muziek te overal ter wereld te horen in films en TV-series, maar schijnbaar wat langs Nederland gewaaid. Gabrielle Papillon is momenteel in Europa onderweg samen met collega Ben Caplan voor een serie shows. Dit ter promotie van haar album ‘Shout’, dat, goede timing, net uitkwam voor de pandemie toesloeg. Niet getreurd, want alsnog mag de zangeres met haar alweer zevende album, de opvolger van ‘Keep The Fire’ uit 2017 in een reeks die begon met ‘Songs for a Rainy Day’ uit 2001, haar liedjes brengen. Van haar albums was ‘Keep The Fire’, als je naar nominaties kijkt, het meest succesvol, want op menig lijstje van prijswaardige langspelers prijkte deze plaat. Haar laatste album is meer een pop plaat. Gabrielle Papillon is een in eigen land zeer gewaardeerde en hoog geprezen artiest en in Spot / De Oosterpoort in Groningen kon Nederland zich daar nu eindelijk ook zelf van overtuigen. Daar slaagde de Canadese met vlag en wimpel in. Enigszins nerveus, maar dat wierp ze ook heel snel van zich af, zette de zangeres ‘The Damage’ in. Een rustig, maar erg mooi visitekaartje van de uit Halifax in Nova Scotia afkomstige artieste. Een nummer met een mooie opbouw en prima gitaarspel, waarbij ze afwisselde tussen twee microfoons. ‘The Damage’ is afkomstig van ‘Keep The Fire’. Wat sneller en steviger was ‘With Our Trouble’ afkomstig van het oudere album ‘The Tempest of Old’. Een prachtige verhalende song over de hobbelige weg die liefde kan zijn, maar dat je elkaar kunt beter maken. Een prima aanloop deze twee eerste nummers naar het eerste hoogtepunt. Papillon was inmiddels zo comfortabel op het podium dat ze, ook tot haar eigen verbazing, ineens heel erg persoonlijke verhalen aan het vertellen was. Dit als inleiding voor ‘Deep in the Earth’. Een lied over dat er, hoe diep je ook in de shit zit, hoe donker de wereld ook lijkt, er altijd wel iemand is die in die shit stapt om je omhoog te houden en als iemand niet iemand anders is, dat je het ook zelf kunt zijn. Een fantastisch nummer met veel emotie en diepgang gebracht. Erg gevoelig en met nu en dan een Suzanne Vega vibe in haar stem en een prachtige hoopvole boodschap. Even mooi was ‘When the Heart Attacks’, ook zo’n heel persoonlijk liedje over strijd leveren. Niet de grote veldslagen, maar dat je gewoon in je dagelijks leven dapper moet zijn. Dat je best eens ja kunt zeggen, als je natuurlijke reactie nee zou zijn. Vlot tokkelend, maar ook nu met een mooie ontwikkeling in het liedje. Bijna al haar nummers gaf deze Canadese een goede introductie mee die je vooraf al meenam het lied in en, samen met de prima set list opbouw, er ook voor zorgde dat elke song zijn eigen identiteit behield. ‘Go Into The Night’ was daar geen uitzondering op. Een echte sad song, waarschuwde ze vooraf. In het nummer gaat ze terug naar die dag dat haar grootmoeder geboren werd. Haar overgrootvader was vuurtorenwachter op een klein eiland en toen de weeën zich aankondigden stapte hij in een roeiboot met zijn assistent om in stormachtige zee de vroedvrouw te halen. De baby werd veilig geboren, maar beide mannen verloren hun leven op zee. Na zoveel dramatiek eindigde het upbeat. ‘Don’t Want to Go to Bed’, was de enige song van haar nieuwste album die ze speelde. De gitaar werd verruild voor de toetsen en de folk verruild voor de pop in deze upbeat afsluiter. Het is duidelijk, Nederland heeft al die jaren toch wat gemist, want Gabrielle Papillon is een uitstekende artieste. Gauw nog eens terug komen met band en als hoofd act. Deze kennismaking smaakte naar meer.
Gabrielle Papillon smaakt naar meer
