GRONINGEN – Twen heeft een album dat op het punt van uitkomen staat. Later deze maand verschijnt ‘Awestruck’ en dus kwam het erg goed uit voor de band uit Nashville dat ze door de muzikale vrienden van Tacocat werden meegenomen op een rondreis door Europa om ook diens nieuwe album te promoten. De formatie deed in het kader van die trip ook Vera in Groningen aan. Twen heeft als basis het duo zangeres Jane Fitzsimmons en gitarist en nu en dan ook zanger Ian Jones. Dit werd voor de gelegenheid aangevuld met onder andere de uitstekende letterlijk en figuurlijk kick-ass bassiste Gwendolyn MacPhee die met uitstekend spel en af en toe een ferme trap de aandacht op zich vestigde en een drummer die op de achtergrond onopvallend maar degelijk zijn werk deed. Twen is een band die zijn oorsprong kent in de DIY scene in Boston, maar inmiddels Nashville als thuishaven kent. Die DIY achtergrond kwam goed naar voren in de merch stand vol met zelf ontworpen kleding. Gewoon omdat het leuk is om te maken onthulde Jane Fitzsimmons en moedigde het publiek aan om wat mee te nemen, want dat zorgt voor voedsel in onze monden en daar houden we ook van. Muzikaal begon het optreden met ‘Sway’ een rustige en sterke opening met direct mooie dromerige pop wat regelmatig met wat pittige rock van wat peper werd voorzien. Dat gebeurde bijvoorbeeld in ‘Bore U’ dat als tweede aan de beurt was. Een nummer dat halverwege ineens tot stilstand kwam om dan weer op tempo te worden afgespeeld. Het was niet enige nummer dat zich kenmerkte met mooie tempowisselingen die het publiek attent hielden. Zowel Jane Fitzsimmons als Ian Jones voerden op het podium het woord en daarbij kan nog wel een stapje worden genomen. Het bleef te veel steken in platitudes en hoezeer ook zij vooruit keken naar de volgende band. Af en toe mag er ook best wat uitleg over eigen liedjes. Wel zijn beide lekker energiek en theatraal. Opvallend was hoe weinig in de eerste helft van het concert er liedjes van het uit te komen album op de setlist stonden. Die was overigens mooi opgebouwd van rustig en dromerig, naar liedjes die steeds meer robuustheid en body kregen. Nu en dan ging die robuustheid wel ten koste van de zang die bij gelegenheid werd overstemt. Het einde was echter een mooie reclamespot voor de nieuwe plaat. ‘Azkaban’ was een lekker energiek nummer en een mooie inleiding tot ‘Baptism’ dat het absolute hoogtepunt van het optreden was. Lekker stevig en erg mooi, waarna met ‘Damsel’ werd afgesloten en ook dat was een prima afsluiting. Een lekkere spontane band, die na afloop met het publiek heerlijk stond mee te swingen voor het podium bij de volgende formatie en dankbaar was voor de aandacht die ze kregen. De prilheid zorgt er voor dat er nog her en der best nog mag worden gegroeid in bepaalde aspecten, maar het plezier en de lekkere dromerigheid van de nummers compenseerde dat moeiteloos.
Fraaie dromerigheid en veel plezier bij Twen
