AMEN – Hoewel een oud-programmeur van de Canadese troubadour Lynne Hanson zeer gecharmeerd was van haar muziek, was het er nog nooit van gekomen dat de artieste de bühne van De Amer in Amen mocht betreden. Daar hoort ze uiteraard wel huis, want in kwaliteit en genre past ze perfect bij deze zaal en dat bewees ze ook met een fijn debuut. Even dreigde dat nog mis te lopen, want halverwege de reis peinsde ze of er misschien meer plaatsjes met de naam Amen in Nederland waren en dat ze straks op een totaal verkeerde locatie zou staan via haar navigatiesysteem, maar gelukkig bracht deze haar feilloos naar de Drentse zaal. Lynne Hanson bracht recent een prachtig album uit met ‘Ice Cream in November’, waarop ze zich van een andere kant laat zien. Het is een buitenbeentje in haar repertoire, maar herbergt dezelfde kwaliteit in de songwriting die haar overige albums zo boven het maaiveld laten uitsteken. In de loop der tijd heeft Hanson al aardig richting de tien albums uitgebracht. De richting waarin ze zich begeeft is steeds de Americana, maar blues speelt daarin steeds een grote rol, ook een reden dat ze zo perfect bij De Amer past. Prachtig zijn bijvoorbeeld haar murderballads EP ‘7 Deadly Spins’ of de afrekening met een donkere periode in ‘River of Sands’, maar ook haar meer recente albums als ‘Just Words’ en ‘Uneven Ground’ zijn prachtig en uiteraard mag haar samenwerking met Lynn Miles in The Lynnes niet onvermeld blijven. In Amen bleek dat de gestegen kosten van alles in het leven ook hun uitwerking hadden op artiesten en toeren. Niet een volledige band, maar alleen de geweldige gitarist Blair Michael Hogan vergezelde haar. Dat was te merken, want sommige nummers hadden geprofiteerd van een ritme sectie die nog wat extra oempf hadden kunnen toevoegen, maar de kwaliteit van de songwriting en de ervaring van de uitvoering hield het toch prima overeind. Het optreden opende energiek met ‘River of Sands’. Eerst wat aarzelend en zoekende, maar al gauw werd het mooier en mooier. Prima was ook ‘100 Miles Wind’ dat geïnspireerd was op tanken in een storm in de Amerikaanse Midwest en dat blijkt dat je bijna naar Kansas wordt gewaaid. Een nummer dat zich qua onderwerp leent voor wat robuustheid, maar in een mooie tegenstelling juist gevoelig en rustig was. Die rust en gevoeligheid kwam ook in ‘Hearts Fade’ terug over als je begrijpt dat een relatie voorbij is met je hoofd, maar het hart er nog niet aan toe wil geven. Regelmatig klinkt de blues door in haar werk, bijvoorbeeld in ‘Higher Ground’, één van de nummers die extra cachet kreeg van het spel van Hogan. Bijna elk nummer kreeg een prima introductie met een goed verhaal of een kwinkslag gebracht. Dat zijn soms ook hele serieuze verhalen. Heel persoonlijk werd het bij ‘Orions Belt’. Een nummer over haar zus Nancy, die oppaste op de kleine Lynne en haar bezig hield door platen te spelen en zo de liefde voor muziek en songwritng te planten. Nancy overleed vorig jaar aan kanker en haar laatste woorden waren een aanmoediging voor de artieste om vooral maar te blijven streven naar het hoogst haalbare. Een echt brok in de keel nummer wat prachtig werd gebracht, met Hanson die solo opende, voor Hogan bijviel, en inderdaad tot het beste van het optreden behoorde en daarmee een fijn eerbetoon was. Die pracht werd doorgezet naar het einde van de eerste set met ‘Hip Like Cohen’ en vooral het stevigere ‘Lollipops & Roses’ dat erg mooi was. Na de pauze ging het op dat niveau verder met ‘Blame it on the Devil’ en na wat acrobatische toeren om gitaar te switchen met ‘Ice Cream in November’ wat nogmaals een aanmoediging was om dat album toch maar vooral aan te schaffen. Nu en dan wreekte het niet hebben van een band zich, maar juist in ‘This Heart of Mine’ was de sound mooi vol. Met haar jaren ervaring weet Hanson prima hoe een set op te bouwen en wat de pro’s en con’s zijn van haar beroepskeuze. ‘Weeds’ is een nieuw nummer dat juist ook heel erg eigen is, omdat het gaat over het bestaan van een songwriter, constant onderweg met hoogte- en vooral ook veel dieptepunten. Een fantastische song. Die opbouw bleek wel dat ook nu er mooi werd toegewerkt naar een prachtig einde. ‘Such A Random Thing’ was mooi, ‘In on a Wing’ prachtig en ‘Shadowland’ fantastisch en deze meezinger was een stevig einde aan de show. Het optreden herbergde al die zaken waar Lynne Hanson garant voor staat. Mooie verhalen in introducties en liedjes, prima zang en een goede wisselwerking met het publiek. De eerste keer in de Amer en dat mag zeker niet de laatste keer zijn.
Fijn debuut Lynne Hanson in De Amer
